Castielho de Heidelberg

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

Modelo:Orphan

Esta páigina ó cacho fui traduzida outomaticamente i percisa de ser rebista por un falante natibo de mirandés. Se sabes bien mirandés ajuda la Biquipédia rebendo este artigo. Apuis de la rebison apaga esta marca. Oubrigado!
Bista giral de l Castielho de Heidelberg, Almanha.

L Castielho de Heidelberg (an alman Heidelberger Schloss) ye un palácio lhocalizado an Heidelberg, ne l stado de Baden-Wurttemberg. Ye ua de las mais famosas ruínas de la Almanha i simblo de la cidade.

Las ruínas de l cunjunto, un de ls mais amportantes eidifícios renacentistas la norte de l Alpes, arguen-se 80 metros arriba de la base de l bal, na colina norte de la Königstuhl, dominando la eimaige de la antiga cidade.

An posiçon dominante subre l riu Neckar, l primitibo castielho mediebal adquiriu la forma atual a partir de 1544. serbiu cumo residéncia de l Príncepes Eileitores até a la guerra de sucesson ne l Palatinado, quando fui çtruído puls suldados de Luís XIB de Fráncia, antre 1689 i 1693. Depuis desso benerie a ser restaurado solo an parte.

Anton Praetorius screbiu neste castielho, ne l anho de 1595, la purmeira çcriçon an latin de l "1. Großen Fasses" (un de trés einormes barris para 127 000 lhitros de bino).

Stória[eiditar | eiditar código-fuonte]

Até a la çtruiçon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Purmeira mençon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Oubere Burg und Dicker Turn Heidelberger Schloss Sebastian Muenster Kalendariun Heibraicun 1527 (Auschnitt).jpg
Purmeira eimaige de l Castielho de Heidelberg, por Sebastian Munster.

La cidade de Heidelberg fui mencionada pula purmeira beç ne l anho de 1147, quando Cunrado de Hohenstaufen ye anformado, juntamente cul sou meio-armano Frederico Barbarossa, de la ardança de l pai de ambos, Frederico, Duque de la Suábia, na qual cabe al purmeiro la region de l Reno francónio. An 1155, Cunrado de Hohenstaufen fui feito Conde Palatino pul sou meio-armano, tornando-se la region coincida por Palatinado.[1] La heipótese de Cunrado tener anstalado la sue sede na atual Schlossberg (colina de l palácio), la chamada Jettenbuhl, nun puode ser probada.

L nome Jettenbuhl, de acordo cula tradiçon de Hubertus Lheodosius Thomas, un storiador i secretairo de Frederico II, faç aluson a ua bielha mulhier chamada Jetta que eilhi terá bibido. dous quilómetros arriba de Schlierbach queda la Wolfsbrunnen (Nacente de l Lhobo) i de l lhado de l Neckar, ne l Heiligenberg, queda la Heidenloch (Fóia de l Gentio). La colina de l palácio solo recebiu l nome de Jettenbuhl a partir de l seclo XVI, sendo coincida antes por Colina de ls Bobinos Moços (Geltenpogel = Jungbiehhugel).

Fexeiro:Heidelberger Schloss ein 16 Jh aus Thesaurus Pituarun.jpg
L Castielho de Heidelberg tal cumo aparece ne l Thesaurus Pituarun (1559-1606).
Fexeiro:Heidelberger Schloss Neckar Alte Bruecke Heilgigeistkirche bon Matthaeus Merian (Ausschnitt).jpg
L Castielho de Heidelberg i la cidade, por Matthäus Merian.

La purmeira mençon a un castielho an Heidelberg ("castrun in Heidelberg cun burgo ipsius castri") surge an 1225, quando Luís I l tomou al Bispo Heinrich bon Worms cumo un feudo. L paço de l castielho, tal cumo l Palatinado, pertencia als Duques de la Babiera zde 1214. La redadeira mençon a un solo castielho ye feito an 1294. Nun outro decumiento de 1303 son mencionados, pula purmeira beç, dous castielhos:

  • L castielho alto, arguido na Kleinen Gaisberg, ne l atual Molkenkur (çtruído an 1537);
  • L castielho baixo, na Jettenbuhl (la lhocalizaçon de l palácio atual).[1]

Desta forma, ls ambestigadores cunsiderórun durante mui tiempo que l castielho de baixo tenerie sido arguido antre 1294 i 1303, cuncluson tirada, specialmente, pula meticulosa pesquisa efetuada, na segunda metade de l seclo XIX, pul gabinete de custruçon de l palácios (Schlossbauburo), las quales nun fúrun justificadas pulas ruínas de qualquier eidificio datado antes de l seclo XV. Por outro lhado, grácias als recentes achados arquitetónicos i als bruxedos arqueológicos ancontrados nas recentes ambestigaçones ne l Castielho de Heidelberg, fúrun çcubiertas sob l castielho struturas datadas de la purmeira metade de l seclo XIII. An 1897 fui çcubierta ua jinela an stilo románico tardio na parede que separa l eidifício de l salon de bidro (Gläsernen Saalbau) de l eidifício de Frederico (Friedrichsbau). An 1976, trabalhos promobidos subre çtroços de cerca de 1400 depositados ne l canto nordeste de l eidifício de Ruprecht, i la demoliçon de la cobertura de l fragmiento dua jinela an forma de fuolha de trebo, fúrun ancontrada semelhanças cun las arcadas de las jinelas de l Vurg Wildenberg. An 1999, ua ambestigaçon arqueológica rializada an torno de l eidifício de Lhudwig cumprobou la eisisténcia dua zona de custruçon na ária de l palácio datada de la purmeira metade de l seclo XIII.

Ls mais antigos decumientos que mencionan l Castielho de Heidelberg son:

Todas estas obras son, an grande parte, superficiales, nun cuntendo nada de amportante. L causo ye defrente ne l que diç respeito a la Topographia Palatinatus Rheni, de Matthäus Merian (1615), obra que çcribe l Príncepe-Eileitor Luís B cumo ua pessona que "ampeçou a custruir un nuobo castielho hai mais de cien anhos". A maior parte de las çcriçones de l castielho até al seclo XVIII son feitas cun base na anformaçon de Merian. Tentatibas para fixar la fundaçon de l castielho nun periodo anterior, çcubriran que, yá na época de Ruperto I (13531356) , habie sido arguida la famosa capielha de la corte na Jettenbuhl.

Palácio rial i prison de papas[eiditar | eiditar código-fuonte]

Quando Ruperto III se tornou Rei de la Germánia, an 1400, era de tal forma pequeinho que quando l monarca regressou de la sue coroaçon tubo que acampar ne l mosteiro de l Agostinianos, ne l sítio de la atual Praça de la Ounibersidade. L que el deseiaba era mais spácio pa ls sous ambientes i corte de forma a ampressionar ls cumbidados, mas tamien defesas adicionales que tornassen l castielho nua fortaleza.

Depuis de la muorte de Ruprecht, ocorrida an 1410, las sues tierras fúrun debedidas puls sous quatro filhos. L Palatinado, coraçon sous territórios, fui dado al sou filho mais bielho, Luís III. Lhuís fui l repersentante de l amperador i l juiç supremo, i fui nessa qualidade que an 1415, de acordo cul Cuncílio de Custança i a mando de l Amperor Sigismundo, aprisionou l deposto Antipapa João XXIII antes deste ser lhebado pa l Burgo Eichelshein (atual Mannhein-Lhindenhof).

Nua besita la Heidelberg, an 1838, l poeta francés Bitor Hugo tirou un prazer special al passear antre las ruínas de l palácio, tenendo resumido la sue stória na seguinte carta:

Mas deixen-me falar de l sou castielho. (Esso ye absolutamente eissencial i you debie tener ampeçado por el). Que tiempos el ten atrabessado! Al lhongo de quenhientos anhos ten sido bítima de todo l que ten abalado la Ouropa, i agora çmorona sob l sou peso. Esto porque este Castielho de Heidelberg, la residéncia de ls Cundes de l Palatinado, ls quales respundian solo la reis, amperadores i papas i tenien demasiada amportança para curbar als sous caprichos, mas nun podien arguer la cabeça sin antrar an cunflito culs, sendo por esse motibo que, na mie oupinion, l Castielho de Heidelberg siempre tomou ua cierta posiçon de ouposiçon al poder. Cerca de 1300, la época de la sue fundaçon, ampeçou cun ua analogie la Tebas; ne l Conde Rudolfo i ne l Amperador Lhuís, esses armanos degenerados, tubo l sou Etéocles i l sou Polinice [filhos beligerantes de Édipo]. Anton, l Príncepe-Eileitor ampeçou a crecer an poder. An 1400, l Palatino Ruprecht II, apoiado por trés príncepes-eileitores renanos, depone l Amperador Benceslau i usurpa la sue posiçon; 120 anhos depuis, an 1519, l Conde Palatino Frederico II formou l moço Rei Carlos I de Spanha, feturo Amperador Carlos B' '.[2]

Guerra Baden-Palatinado[eiditar | eiditar código-fuonte]

An 1462, ne l decorrer de la guerra antre Baden i l Palatinado, l Eileitor Frederico I (l "Pfälzer Fritç") aprisionou ne l palácio l Margrabe Carlos I de Baden, l bispo Jorge de Metç i l Cunde Ulrico B de Wurttemberg. Frederico mantebe ls prisioneiros acorrentados i alimentados cun quemidos rudes até que le fusse pago l resgate eisigido.

L margrabe Carlos I tubo de pagar 25.000 florines de ouro pula lhibertaçon, tenendo antregue Sponhein cumo penhor i declarado Pforzhein cumo un feudo de l Palatinado. L bispo de Metç tubo de pagar 45.000 florines de ouro. Inda assi, l aspeto mais amportante fui l fato de Frederico I de l Palatinado tener garantido l sou crédito cumo príncepe-eileitor.

Diç la lhenda que Frederico fizo ls sous hóspedes amboluntários cumprender la falta de pan a las refeiçones mandando-los mirar, atrabeç de la jinela, para la paisaige debastada ambaixo deilhes. Este eipisódio ye cuntado nun poema, de Gustab Schwab, antitulado De las Mahl zu Heidelberg ("La Cena de Heidelberg").

Reforma i Guerra de l Trinta Anhos[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Hortus Palatinus und Heidelberger Schloss bon Jacques Fouquiere.jpg
L Hortus Palatinus cul Castielho de Heidelberg an segundo praino, grabura de Jacques Fouquières, 1620.

Fui durante l reinado de l Conde Palatino Luís B (1508-1544) que Martico Lhutero se çlocou la Heidelberg para defender ua de las sues teses (la Heidelberger Çputation), tenendo prestado ua besita al palácio, tenendo sido apoiado pul Conde de l Palatinado Wolfgang, armano de Lhuís B. Ua carta que ambio al sou amigo George Spalatin, datada de 18 de Maio de 1518, lhouba la bleza de l palácio i las sues defesas.

Durante la Guerra de l Trinta Anhos fúrun lhançados pula purmeira beç projéteis contra l castielho, treminando eiqui, de fato, la stória de las custruçones ne l eidifício. Ls seclos seguintes trouxírun, eissencialmente, çtruiçones i recustruçones.

An 1619, rebeliones protestantes contra l Sacro Ampério Romano Germánico oufrecírun la corona de la Voémia la Frederico B, Eileitor Palatino, l qual la aceitou anque de las çconfianças, zamcadeando la Guerra de l Trinta Anhos. Depuis de la sue derrota na Batailha de la Muntanha Branca, ne l die 8 de Nobembre de 1620, Frederico B scapou cumo un foragido, tenendo çmoblizado las sues tropas prematuramente, l que deixou l Palatinado andefeso contra l General Tilly, l comandante supremo de la Liga Católica al serbício de l príncepe-eileitor de la Babiera Maximiliano I. Ne l die 26 de Agosto de 1622, Tilly ampeçou l sou ataque la Heidelberg, tomando la cidade la 16 de Setembre i l palácio poucos dies depuis.

Fexeiro:Befestigungsplan ç Heidelberger Schlosses 1622 bon Anonymus.jpg
Planta de lhocalizaçon datada de 1622.

Quando ls suecos tomórun Heidelberg, ne l die 5 de Maio de 1633, i abriran fuogo subre l palácio a partir de la colina de Königstuhl situada por trás del, Tilly antregou l eidifício, ne l die 26 de l mesmo més. Ne l anho seguinte, las tropas de l amperador tentórun recaturar l Castielho de Heidelberg, mas esso solo benerie a acunter an Júlio de 1635. L palácio manter-se-iba nas manos amperiales até a la assinatura de la Paç de Bestfália, tratado que ponerie fin a la Guerra de l Trinta Anhos. L nuobo gobernante, Carlos I Lhuís, i la sue família solo se mudarian pa l palácio arruinado ne l die 7 de Outubre de 1649.

Bitor Hugo resume estes acuntecimientos i ls eibentos seguintes desta forma:

An 1619, Frederico B, anton un home moço, tomou la corona de ls Reis de la Boémia, contra la buntade de l amperador, i an 1687, Filipe Guilherme, Conde Palatino, anton un home idoso, assumiu l títalo de príncepe-eileitor, contra la buntade de l Rei de Fráncia. Esto causou las batailhas de Heidelberg i tributaçones sin fin, la Guerra de l Trinta Anhos, Gustab Adolfs Ruhmesblatt i finalmente la Guerra de la Grande Aliança, a misson Turennes. Todos estes terribles eibentos degradórun l palácio. Trés amperadores, Lhuís l Bábaro, Adolfo de Nassau i Lheopoldo de la Áustria, montórun-le cerco; Pio II cundenou-lo; Lhuís XIB debastou-lo.[2]

Çtruiçon i trasferéncia de la Corte para Mannhein[eiditar | eiditar código-fuonte]

Guerra de Sucesson de l Palatinado[eiditar | eiditar código-fuonte]

Panfleto subre la çtruiçon de l Castielho de Heidelberg, 1693.

Depuis de la muorte de Carlos II, Eileitor Palatino, l redadeiro çcendente de la lhinhaige de la Casa de l Palatinado-Simmern, Luís XIB de Fráncia ourdenou la rendiçon de l títalo alodial a fabor de la Duquesa de Orleanes, Isabel Carlota, Princesa Palatina, la qual el aclamou cumo heirdeira lhegítima de las tierras de l Simmern. Dá-se, anton, ampeço a la Guerra de l Nuobe Anhos. Ne l die 29 de Setembre de 1688, las tropas francesas marchórun subre l Palatinado i, ne l die 24 de Outubre, mudórun-se para Heidelberg, cidade que habie sido abandonada por Filipe Guilherme, l nuobo Eileitor Palatino de la lhinhaige de l Palatinado-Neuburg.

Na guerra contra ls poderes aliados ouropeus, l Cunseilho de Guerra de la Fráncia decidiu-se pula çtruiçon de todas las fortificaçones i pula debastaçon de l Palatinado (Brûleç le Palatinat! - "Queimen l Palatinado!"), cumo forma de prebenir l ataque de ls einimigos a partir dessa ária. Quando ls franceses se retirórun de l castielho, ne l die 2 de Márcio de 1689, ancendiórun nel i çtruíran la fachada de la grande torre. Tamien fúrun ancendiadas partes de la cidade, mas a misericórdie dun general francés, René de Froulay de Tessé, que dixe als habitantes para acender pequeinhos fuogos nas sues casas de forma a criar la eiluson de stáren a arder, prebeniu maiores çtruiçones.[3]

Eimediatamente depuis de la sue ascençon, an 1690, João Guilherme II mandou reconstruir las paredes i las torres. Quando ls franceses alcançórun, ua beç mais, ls portones de Heidelberg, an 1691 i 1692, las defesas de la cidade stában an tan bun stado que estes nun cunseguiran antrar. Ne l die 18 de Maio de 1693, ls franceses ambestiran outra beç subre ls portones de la cidade, tenendo-a tomado ne l die 22 de l mesmo més. Inda assi, nun cunseguiran cuntrolar l castielho, pul que çtruiran la cidade nua tentatiba de de anfraquecer la sue percipal base de apoio. Ls acupantes de l castielho capitulórun ne l die seguinte. Ls franceses aprobeitórun, anton, la ouportunidade para cuncluir l trabalho ampeçado an 1689 depuis de la sue saida precipitada de la cidade. Las torres i paredes que subrebibírun a la redadeira óndia de çtruiçon fúrun splodidas cun minas.

Trasferéncia de la Corte para Mannhein[eiditar | eiditar código-fuonte]

Eigreija de l Sprito Santo: an tiempos serbiu dues cungregaçones (Protestante i Católica) i fui l motibo de la mudança de la Corte para Mannhein.

An 1697 fui assinado l Tratado de Ryswick, marcando l final de la Guerra de la Grande Aliança i trazendo, finalmente, paç a la cidade. Fúrun feitos prainos para demolir l castielho i reutilizar partes del para un nuobo palácio a custruir ne l bal. Quando las dificuldades cun este praino se tornórun eibidentes, l antigo castielho fui reformado. Al mesmo tiempo, Carlos III Filipe jogou cula eideia de redesenhar cumpletamente l castielho, mas acabou por arquibar l porjeto por falta de fondos. An 1720 l mesmo Príncepe-eileitor antrou an cunflito cun ls protestantes de la cidade al eisigir la antrega total de la Eigreija de l Sprito Santo als Católicos (esta habie sido prebiamente debedida por ua partiçon i ousada por ambas las cungregaçones), mudando, anton, la sue corte para Mannhein i perdendo to l antresse ne l castielho. Quando, ne l die 12 de Abril de 1720, anunciou la remoçon de la corte i de todos ls cuorpos admenistratibos para Mannhein, spressou un deseio, dezindo "que cresça yerba nas sues rues".

L cunflito relegioso fui, probablemiente, solo ua de las rezones de la mudança para Mannhein. Para alhá desso, cumberter l ultrapassado castielho ne l topo de la colina nun palácio barroco tenerie sido defícel i çpendioso. Al mudar-se para la prainada, l príncepe-eileitor tornou possible la custruçon dun palácio que reunisse todos ls sous deseios, l Schloss Mannhein.

L sucessor de Carlos Filipe, Carlos Teodoro, planeou mudar la sue Corte de buolta pa l Castielho de Heidelberg. Inda assi, ne l die 24 de Júnio de 1764, un centeilha atingiu dues bezes l Saalbau (eidifício de la Corte), ancendiando l castielho ua beç mais, l que el anterpretou cumo un senhal de l cielos, tenendo mudado ls sous prainos.

Bitor Hugo, que se apaixonara pulas ruínas de l castielho, tamien biu esso cumo un senhal debino:

Poder-se-iba até dezir que ls própios cielos tenerien anterbindo. Ne l die 23 de Júnio de 1764, l die anterior àquele an que Carlos Teodoro staba para se mudar pa l castielho i fazer del la sue sede (l que, pula çpedida, tenerie sido un grande zastre, porque se Carlos Teodoro tubisse passado ls sous trinta anhos eilhi, estas austeras ruínas que hoije tanto admiramos cierta mente tenerien sido decoradas ne l stilo pompadour); Nesse die, anton, cun ls mobliários de l príncepe inda a chegar i a asperar na Eigreija de l Sprito Santo, fuogo de l cielo atingiu a torre otogonal, ancendiando l telhado, i çtruiu este castielho cun quenhientos anhos an pouquíssimas horas,[4]

Nas décadas seguintes fúrun feitas reparaçones básicas, mas l castielho permaneciu, eissencialmente, cumo ua ruína.

Depuis de la çtruiçon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Lhenta decadéncia i entusiasmo romántico[eiditar | eiditar código-fuonte]

L Castielho de Heidelberg nua grabura de Carl Philipp Fohr, 1815.

An 1777, Carlos Teodoro tornou-se gobernante de la Babiera, para alhá de manter eigual funçon ne l Palatinado, mudando la sue corte de Mannhein para Munique. L castielho apagou-se inda mais de ls sous pensamientos i las salas que inda tenien telhados fúrun acupadas por artesones. Yá an 1767, la parede sul fui çpojada de piedras çtinadas a la custruçon de l Schloss Schwetzingen, ua residéncia stibal de l Eileitor i de la sue corte. An 1784, las bóbedas de l Ottheinrichsbaus (Eidifício de Ottheinrich) fúrun prenchidas i l castielho ousado cumo fuonte de materiales de custruçon.

Cumo resultado de la Mediatizaçon Germánica de 1803, Heidelberg i Mannhein tornórun-se parte de Baden. Carlos Frederico, Grano-Duque de Baden, cungratulou-se cul oumiento de l sou território, anque ber l castielho cumo ua adiçon andeseijable. La strutura staba decadente i ls populares habien-se serbido de la piedra, madeira i fierro de l castielho para custruir las sues própias casas. La estatuária i ornamientos tamien fúrun presas fáceles. August bon Kotzebue spressou la sue andignaçon, an 1803, contra la antençon de l gobierno de Baden de demolir las ruínas. Ne l ampeço de l seclo XIX, l arruinado castielho tornou-se nun simblo pa l mobimiento patriótico contra Napoleon Vonaparte.

Fexeiro:Heidelberger Schloss bon Willian Turner 1844 1845.jpg
Grabura romántica de l Castielho de Heidelberg (1844-1845), por Willian Turner.

Mesmo antes de 1800, habien chegado artistas para ber l riu, las colinas i las ruínas de l castielho cumo un cunjunto eideal. Las melhores repersentaçones son las de l anglés Willian Turner, l qual stubo an Heidelberg bárias bezes antre 1817 i 1844, tenendo pintado Heidelberg i l castielho muitas bezes. El i outros pintores de l romantismo, sous cuntemporáneos, nun stában antressados an retratos fiéis de l eidifício, pul que dórun rédea solta a la lhiberdade artística. Por eisemplo, las pinturas que Turner fizo de l castielho mostran nel ampoleirado mui mais arriba na colina de l que na rialidade stá.


L salbador de l cunjunto fui Charles de Graimberg. Este conde francés anfrentou l gobierno de Baden, l qual bie l castielho cumo ua "bielha ruína cun ua multiplicidade de ansípidos ornamientos la çfazíren- se", pula preserbaçon de l eidifício. Até 1822, serbiu cumo un guarda boluntário de l castielho, tenendo bibido durante algun tiempo ne l Gläserner Saalbau (Eidifício de l Salon de Bidro), de adonde podie manter un uolho subre l pátio. Mui antes de las ouriges de la preserbaçon stórica na Almanha, el fui la purmeira pessona a amostrar antresse na documentaçon i cunserbaçon de l castielho, l que nunca acuntera cun nunhun de l románticos. Graimberg pediu la Thomas La. Lheger que preparasse l purmeiro guia de l eidifício. Cun las sues pinturas de l castielho, de las quales fúrun reproduzidas muitas cópias, Graimberg promobiu las ruínas de l castielho i trouxe muitos turistas a la cidade.

Planeamiento i Restauro[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Heidelberger Schloss bon Koch u Seitç 1891.jpg
Praino de Julius Koch i Fritç Seitç, 1891.

La queston subre se l castielho deberie ó nun ser cumpletamente restaurado fui çcutida durante mui tiempo. An 1868, l poeta Wolfgang Muller bon Königswinter defendiu ua cumpleta recustruçon, l que probocou fuortes reaçones an ancontros públicos i na amprensa.

An 1883, l Grano-ducado de Baden stableciu un Schloßbauburo ("gabinete de custruçon de l castielho"), superbisionado pul diretor de custruçon Josef Durn, an Karlsruhe, tenendo Julius Koch cumo superbisor de custruçon çtrital i Fritç Seitç cumo arquiteto. L gabinete fizo un praino detalhado para preserar ó rerincipal. Esta eiquipa treminou l sou trabalh an 1890. L praino fui abaluado por ua comisson de specialistas de to la Almanha, la qual chegou a la cuncluson que, ambora la recustruçon total ó parcial de l eidifício nun fusse possible, era possible preserbá-lo na sue cundiçon corriente. Solo l Friedrichsbau (Eidifício de Frederico), cujos anteriores fúrun danificados pul fuogo mas nun arruinado, benerie a ser restaurado. Esta recustruçon fui efetuada, antre 1897 i 1900, por Karl Schäfer, cun un einorme custo de 520.000 marcos.

Las ruínas de l castielho i l turismo[eiditar | eiditar código-fuonte]

La mais antiga çcriçon de Heidelberg, datada de 1465, menciona que la cidade ye "frequentada por strangeiros", mas esta nun se tornarie, rialmente, nua atraçon turística antes de l ampeço de l de l seclo XIX. L Conde Graimberg fizo de l castielho un oubjeto permanente de graburas, las quales se tornórun an percursoras de ls cartones postais. Al mesmo tiempo, tamien passou a ser ancontrado an copas de recordaçon. L turismo recebiu un grande ampulso quando Heidelberg fui lhigada a la rede de camino de fierro, an 1840.

Fexeiro:Rondell Heidelberger Schloss bon Stueckgarten.jpg
Vista parcial de las ruinas, de la parte antiga de Heidelberg i de la puonte antiga.

Mark Twain, l outor norte-amaricano, çcrebiu l Castielho de Heidelberg an 1880, ne l sou lhibro de biaiges La Tramp Abroad:

Ua ruína debe star corretamente situada para ser afetaba. Esta nun poderie tener sido melhor colocada. Argue-se nua eilebaçon de comando, stá ancerrada an bosques berdes, nun hai qualquier terreno praino an buolta, mas, pul cuntrário, eisisten terraços arborizados subre terraços, i mira-se para baixo atrabeç de folhaiges brilhantes para faias perfundos i abismos adonde l crepúsclo reina i la luç de l sol nun puode penetrar. La natureza sabe cumo adornar ua ruina para cunseguir l melhor eifeito. Ua dessas bielhas torres stá partida al meio, i ua de las metades tombou pa l lhado. La sue anclinaçon ancontra-se de forma a stablecer ua atitude pitoresca. Todo l que faltaba era ua draparie adequada, i la natureza ten-na mobildado; eilha ten bestido la acidentada massa de flores i berdura, i fizo deilha un ancanto pa ls uolhos. La metade que se mantén arguida spone las sues arnosas salas para si, cumo bocas abierta sin dientes; Eilhi, tamien las trepadeiras i las flores ténen feito l sou trabalho de grácia. La parte traseira de la torre nun ten sido negligenciada, mas stá bestida cun ua peça de heira polida agarrada, la qual sconde las feridas i manchas de l tiempo. Mesmo l topo nun fui deixado nu, mas ye coronado cun un florescente grupo de arbles i arbustosA anfelicidade ten feito cun esta bielha torre l que por bezes faç cul caráter houmano - melhorá-lo.  Mark Twain[5]

Ne l seclo XX, ls amaricanos spalhórun la fama de Heidelberg para fura de la Ouropa. Desta fura, ls japoneses tamien besitan frequentemente l castielho durante las sues biaiges pul Vielho Cuntinente. Heidelberg recibe, ne l ampeço de l seclo XXI, mais de trés milhones de besitantes por anho, cun cerca de 1.000.000 de pernoitas. A maior parte de ls besitantes strangeiros bénen de l EUA i de l Japon. La mais amportante atraçon, de acordo cul Anstituto Geográfico de la Ounibersidade de Heidelberg, ye l castielho cun ls sous terraços de ouserbaçon.

Alguns de ls besitantes apaixonan-se pula cidade, pul que muitos deilhes deciden casar ne l castielho. Celebran-se cerca de 100 casamientos por anho na capielha de l palácio.[6]

Reflexos de l "Mito de Heidelberg"[eiditar | eiditar código-fuonte]

L porsor de Heidelberg Lhudwig Giesç screbiu, ne l sou ansaio de 1960 antitulado "Fenomenologie de l Kitsches", subre l seneficado de las ruínas pa l turismo:

Fexeiro:Heidelberger Schloss bon Theodor Verhas 1856 Ausschnitt.jpg
Parte dua grabura de Theodor Berhas, 1856.
Bista giral de la cidade de Heidelberg i de las ruínas de l castielho.

Ruínas son l pinaclo de l que tenemos chamado de sotismo "stórico". Cumo un punto de salto, puode serbir de stória a partir de la speriéncia: an 1945, pouco depuis de la rendiçon de la Almanha, quando un suldado amaricano que tiraba retrato abidamente al Castielho de Heidelberg me preguntou cumo este lhugar de peregrinaçon para todos ls románticos chegara a la ruina, respundi maquiabelicamente, "fui çtruido por bombas amaricanas". La reaçon de ls suldados fui mui anstrutiba. Bou specular sucintamente: l choque para las sues cuncéncias — decorriente dua stética i nun dun porblema ético — fui straordinário: la "ruina" deixou de parecer guapa para eilhes; pul cuntrário, lhamentórun (assi: cun cuncéncia rialista persente) la recente çtruiçon dun grande eidifício.

L Porsor Lhudwig Giesç bai mais lhoinge nas sues ouserbaçones subre las ruínas:

L amportante crítico de la cultura de la era Gunther Anders recordou que - al cuntrário de la oupinion generalizada - la Era Romántica nun admirou, an purmeiro lhugar, la bista pula bleza de la ruina". Pul cuntrário, tubo lhugar la seguinte amberson: l Renacimiento (cumo la purmeira geraçon) admirou l antigo Torso, "nun por, mas anque ser un Torso". Ancontrórun-le bleza, mas "anfelizmente" (!) solo cumo ruina. La segunda geraçon ambertiu la "ruina de l guapo" pula "bleza de la ruina". I por eiqui, fui clara la bie para la "produçon de ruinas" andustrial: cumo gnomos de jardin agora anstalados na paisaige an orde la que esta se torne guapa.[7]

Tamien Gunter Heinemann lhebanta la queston subre la forma cumo se poderie restaurar l cunjunto ancumpletamente. Próssimo de la bison de l jardin-Stuck subre l fosso de ls benados (Hirschgraben) de l anterior de las bien cunserbadas ruinas de l castielho, preguntaba-se la si própio cumo era possible que nun se recuperasse to la ária outra beç.

Pensa-se outomaticamente que se poderie dedicar al cuidado debotado destas einormes paredes, ne l causo de beniren a ser custruidas outra beç. Quanto la çpesas esso nun faç muita defrença, mas cumo esso serie ourganizado! Esso eirie requerer semientes de las sues eimaginaçones stóricas, na medida an que las eisistentes eimaiges sonoras que ténen sido trasmitidas permiten esso. Mas trarie l solo fenómeno para Heidelberg l fato de l castielho nas sues ruinosas cundiçones tener de registar l probeito cunsidrable an balores stéticos. Un castielho reconstruido serie eiquibalente a un zamcanto, serie la certificaçon dun inadequado porcesso de çlocamiento de stória ouposta, i deixarie de cunceder spácio a la participaçon de la natureza. L antendimiento de la rializaçon ganho an claridade, serie perdido para a minte an perfundidade .[8]

Cronologie[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Gesamtansicht ç Heidelberger Schlosses.jpg
Bista panorámica de l Castielho de Heidelberg.
Bista panorámica de l Castielho de Heidelberg a partir de la cidade.

Lhinha cronológica de ls percipales eibentos ne l castielho:

  • 1225: purmeiro decumiento an que aparece mençon a un "Castrun" an Heidelberg;
  • 1303: mençon la dous castielhos;
  • 1537: çtruiçon de l castielho de cima por un centeilha;
  • 1610: criaçon de l jardin de l palácio (Hortus Palatinus);
  • 1622: Tilly cunquista la cidade i l castielho durante la Guerra de l Trinta Anhos;
  • 1649: renobaçon de la planta de l castielho;
  • 1688/1689: çtruiçon por tropas francesas;
  • 1693: nuobas çtruiçones durante la Guerra de Sucesson de l Palatinado;
  • 1697: ampeço de la recustruçon;
  • 1720: trasferéncia de la residéncia para Mannhein;
  • 1742: ampeço de la recustruçon;
  • 1764: çtruiçon por un centeilha;
  • 1803: l castielho i la cidade passan a fazer parte de l stado de Baden;
  • 1810: Charles de Graimberg dedica-se a la preserbaçon de las ruínas de l castielho;
  • 1860: purmeira eiluminaçon de l castielho;
  • 1883: stablecimiento de l "gabinete de custruçon de castielhos de Baden";
  • 1890: balanço por Julius Koch i Fritç Seitç;
  • 1900 (cerca): restauros i zambolbimiento stórico.

Eidifícios de l castielho[eiditar | eiditar código-fuonte]

Bista de l Jettenbuhl cul Castielho de Heidelberg.

Çconhece-se la aparéncia de l cunjunto anquanto castielho mediebal. Este stendia-se subre la ária de l atual pátio de l palácio, sin las stensones posteriores an direçon la oeste (Grande Torre, parede norte - Eidifício Anglés - i parede oeste cun torre redonda), i drento de l anielho de muralhas anterior, inda eisistindo scassos bruxedos na parede este de l Lhudwigbaues ("Eidifício de Lhuís"), las fachadas este i sul de l eidifício de serbício i la parede oeste de l Ruprechtbau ("Eidifício de Ruperto") i de l Frauenzimmerbau ("Eidifício de l Salon de las Damas"). L Castielho de Heidelberg formaba ua lhinha defensiba cul castielho eisistente ne l alto de l atual Molkenkur (este redadeiro queimado an 1537), l que permitie tener l riu Neckar bien "dominado".

A partir de meados de l seclo XV, l castielho i fortaleza fui zambolbido cula custruçon de trés torres para canhones na parte ouriental i de las muralhas steriores. Na purmeira metade de l seclo XVI, Luís B abançou cunsidrablemiente la ária de l castielho para oeste, tenendo deixado robustas fortificaçones, assi cumo un eidifício residencial andependiente. Seguiu-se la spanson de l castielho sob puntos de bista repersentatibos. Sob ls sous sucessores, la defesa acunteciu ne l panho de fondo.

Planta de l castielho (tirada de l Meyers Konbersationslexikon, 1888).

Solo als poucos, geraçon passado geraçon, l castielho fui recebindo ua grande coleçon de eidifícios residenciales. La Altstadt ("cidade bielha") solo chegou mui tiempo depuis. Einicialmente eisistia ua cidade de muntanha pa l pessonal i funcionários an Hangweg.

L coincido storiador de arte Georg Dehio çcribe l Castielho de Heidelberg de la seguinte forma:

Cumo un aglomerado de bários eidifícios, la sue mistura de stilos solo ye atenuada pul stado de ruína i la sue ampresson ouniforme baseia-se na cuncison de l pátio quemun, trono de l castielho eilebado arriba de la cidade ne l chamado Terraço-Jettenbuhl de l Königstuhl. L caráter an cunformidade cun ua strutura melitar, cun las fachadas oeste, sul i este biradas pa l pátio; solo ls eidifícios que anfrentan la cidade, lhibres de ls ataques ne l lhado norte, possuen ua segunda fachada de honra na parte sterior.
Georg Dehio[9]

Eidifícios cun nome de pessonas[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ruprechtsbau (Eidifício de Ruperto)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: nomeado an refréncia al Príncepe-Eileitor Ruperto III (1352-1410).
Ruínas de l Ruprechtsbau (a la squierda de a torre-portão) visto de l jardim (Stückgarten).

L Ruprechtsbau (Eidifício de Ruperto) ye ua de las más antigas custruções de l cunjunto. Fui arguido pul Eileitor Ruperto III, ne l ampeço de l seclo XV, quando este era Rei de la Germânia. Este eidifício marcou l ampeço de la custrução de las partes inda preservadas ne l castielho.

Detalhe de la decoração: anjos cun ansígnia.

Julgou-se durante mui tiempo que la stória de l castielho tenie ampeçado cun esta estrutura. Mas stensas ambestigações arqueológicas, rializadas durante ls trabalhos de renovação an finais de l seclo XIX, ancontrórun fragmientos de jinelas românicas i de l gótico einicial. La custrução de l castielho fui fixada por volta de l anho 1300.

An 1534, l Ruprechtsbau recebiu un piso superior an piedra, mandado eidificar por Lhuís V. Un parágrafo anscrito na alvenaria de la parte dianteira i l númaro 1534 que se puode ver ne l anterior de l eidifício anunciam, actualmente, essa renovação.

Un brasão cun anjos subre l portal adorna l eidifício. Acradita-se que esta ye la ansígnia de l custrutor, eimortalizada pa l mundo desta forma. De acordo cula tradição, ls dous anjos subre l brasão repersentam ls filhos de l custrutor, ls quais, durante la custrução de l castielho, tiran caído dun andaime i morrido. L mestre tornou-se tan melancólico que la custrução chegou a un ampasse.

Wilhelm Sigmund cunta la lhenda que se segue:

Fexeiro:Ruprecht & Eilisabeth Heiliggeistkirche (Karl Lhange) 1896.jpg
Ruperto III i Eilisabeth von Hohenzollern-Nürnberg na Eigreja de l Sprito Santo de Heidelberg.
L Amperador Ruperto staba anrabiado por la custrução progredir tan lhentamente, pul que deixou l padre que sepultara ls ninos repreender l mestre. Dixe que todo staba feito, mas cumo debie cuncluir l portão, nun podia caer ne l sou çgosto.
Eimediatamente surgiu l mestre ancontestable, de modo a dar forma a la cunclusão de l portão. El sculpiu ls sous rapazes, repersentados cumo doces ninos-anjo, nun rosário. Ne l meio de la grinalda colocou l cumpasso, l simblo de la sue arte, de la qual se çpediu para siempre.
Wilhelm Sigmund[10]

Ua vez que Ruperto III fui coronado cumo Ruperto I, Rei de la Germânia, an 1400, l eidifício fui outelizado para fins cerimoniais. Tamien se ancontra ne l Ruprechtsbau ua piedra de armas cula apropriada águila amperial an refréncia al reino. Drento de l eidifício eisiste ua lhume renacentista, un de ls poucos eilemientos de l anterior que inda stan preservados.

Ruperto III

Ruperto III era l solo filho de l Príncepe-eileitor Ruperto II de l Palatinado. Stubo, juntamente cul Arcebispo de Mainz, na lhiderança de l príncepes zde 1398, benido a suceder al deposto Rei Venceslau ne l die 20 de Agosto de 1400. L Arcebispo de Quelónia, Friedrich III von Saarwerden, coroou Ruperto depuis de la sue eileição an Quelónia, ua vez que Aachen i Frankfurt am Main nun abriram las puortas al Rei romano-alman. Ne l reino, pul menos nas árias próssimas, ancontrou debrebe reconhecimiento rial, cun Venceslau la nun se cumprometer más. Inda assi, Ruperto tubo un ampacto stritamente lhemitado.

Ruperto deixou l más antigo eidifício residencial eidantificable ne l castielho, l qual recebiu l sou nome. Para alhá desso, ampeçou la custrução de la Heiliggeistkirche (Eigreja de l Sprito Santo), an Heidelberg, la qual se veria, três seclos depuis, ne l centro dua çputa que ditaria la trasferência de la corte para Mannheim.

Lhudwigsbau (Eidifício de Lhuís)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: nomeado an refréncia al Príncepe-Eileitor Lhuís V (1478-1544).

L Lhudwigsbau (Eidifício de Lhuís) fui custruído an 1524 por orde de Lhuís V, tenendo servido de residência. Substituiu ua strutura más antiga, cujas paredes fúrun an parte outelizadas na sue custrução. Las típicas jinelas góticas çpostas an nibles scalonados que cumpletában la fachada sul yá nun eisistem.

Oureginalmente, l Lhudwigsbau era un eidifício simétrico. Inda assi, l Príncepe-Eileitor [[Oto Anrique, Eileitor Palatino|Oto Anrique] ] demoliu la sue metade norte para para alhá de a torre-scaleira, de forma a abrir spácio para la custrução de l Ottheinrichsbau. L Lhudwigsbau tenie, oureginalmente, ua maior spansão para norte, de forma que la referida torre se ancontrava ne l meio de la fachada. An 1764 fui çtruido por un ancêndio.

Sob l brasão ne l sterior ancontram-se dous macacos a jogar (un jogo cun cuorda de nome Strangkatzenziehen). Esta ye, provavelmente, ua alusão a las provas de resistência que ls rapazes zampenhában para ver l redadeiro andar de l eidifício adonde Lhuís V viveu.

Lhuís V

Lhuís V l Pacífico, cunseguiu lhemitar las cunsequências de la derrota na Guerra de Sucessão de Lhandshut i restaurar ls dreitos de l Palatinado cumo reino. Cunseguiu, inda, reconciliar-se cun ls Wittelsbach de la Baviera. Para tal, tubo l auxílio de ls cuntactos amigables que l sou armano Frederico mantinha cula Casa de Habsburgo. Cunseguiu que l Reichsacht (decumiento oufecial de l Sacro Ampério) fusse oufecialmente anulado i ls privilégios de l Palatinado restablecidos. Aquando de la eileição amperial de 1519, Lhuís V apoiou cul sou l voto la eileição de Carlos de Habsburgo, feturo Amperador Carlos V.

An 1523, juntamente cun Arcebispo Ricardo de Trier i l Lhandgrave Filipe I de Heisse, derrotou la revolta de ls cabalheiros lhiderada por Franz von Sickingen. Durante las revoltas camposinas de 1525, tentou negociar cun ls agricultores por, segundo afirma, se justeficar la abolição de la servidão. Inda assi, depuis de se perder l cuntrole de la agitação, participou na repressão de l camponses.

Lhuís V ye cunsidrado cumo l "custrutor de l castielho" ("Schlossbauer"). La sue amportança particular prendiu-se cula spansão de las fortificações de l castielho, la eidificação de las muralhas oucidentais i de la grande torre, mas tamien cula modernização de outros eidifícios de la residência.

Ottheinrichsbau (Eidifício de Oto Anrique)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: nomeado an refréncia al Príncepe Eileitor [[Oto Anrique, Eileitor Palatino|Oto Anrique] ] (15021559).
Arquitectos: Hans Angelhardt i Caspar Vischer (sucessivamente).
Fexeiro:Otto Heinrichsbau (Karl Lhange) 1894.jpg
Aspecto de l Ottheinrichsbau an 1894.

L Ottheinrichsbau fui mandado custruir por [[Oto Anrique, Eileitor Palatino|Oto Anrique] ] depuis deste se tener tornado príncepe-eileitor an 1556. Este palácio fui l purmeiro eidifício renacentista custruido an tierra germânico, sendo ua amportante strutura de l Maneirismo alman. Cul aparecimiento de l Ottheinrichsbau, outros eidifícios más antigos fúrun an parte scondidos (cumo l Gläserner Saalbau) ó demolidos (metade norte de l Lhudwigsbau). L sou lhado lheste assenta subre las fundações de struturas más antigas i subre la muralha sterior.

La fachada de l eidifício stende-se por quatro pisos, sendo decora por 16 figuras alegóricas que simbolizam l porgrama de governo de l príncepe-eileitor. Las figuras são obra de l houlandês Alexander Colin, l qual entraria más tarde al serbício de la Casa de Habsburgo. Quando Oto Anrique faleciu, an 1559, l eidifício inda nun staba cuncluido. Eilustrações anteriores (persentes ne l Kurpfälzisches Skizzenbuch", de Matthäus Merian) mostram que, antes de la Guerra de l Trinta Anhos, l Ottheinrichbau habie recebido dues jinelas duplas sobredimensionadas, las quais se harmonizában mal cula strutura horizontal de la custrução, eissencialmente ourientada pa l renacimiento einicial eitaliano. Aparentemente, esta alteração terá sido eisecutada por orde de l Príncepe-Eileitor Frederico III, nun pertencendo al zeinho oureginal de l eidifício. Yá depuis de l final de la Guerra de l Trinta Anhos, durante la soberanie de l Príncepe-Eileitor Carlos I Lhuís, l Ottheinrichsbau recebiu un nuobo telhado i la einorme jinela dupla zapareciu.

Státua de Sansão na fachada de l Ottheinrichsbau.
Porgrama figurativo de la fachada

Las 16 figuras arguidas (cun speção de las quatro de l portal) são alegorias repersentando personagens de l Antigo Testamiento i divindades pagãs. Devido la estas redadeiras, l Ottheinrichsbau recebiu, ne l seclo XVIII, l nome de "dar heidnische Bau" ("l eidifício pagão"):

  • Rés-de l-suolo: heiróis místicos (Josué, Sansão, Hércules i David) i amperadores romanos cumo sómbolo de l poder político i melitar. Ne ls fruntões triangulares de las jinelas ancontram-se repersentados romanos famosos, cujos modelos fúrun recolhidos a partir de moedas de la época;
  • Purmeiro andar: Virtudes dun governador crestiano (Fuorça, Fé, Amor, Sperança i Justícia);
  • Segundo andar: Personificação de l siete astros clássicos (Saturno, Marte, Vénus, Mercúrio, Júpiter, Sol i Lhuna).

Las quatro eimagens de l andar térreo são splicadas por zajeitados versos an caligrafia gótica, ls quais são trascritos ambaixo na sue forma oureginal pula dificuldade que repersenta la sue tradução pa l pertuês:

Dar heirtzog Josua / durch Gotteß macht Ein und dreissig kü / nig hat umbracht.
Samson dar starck ein / Nasir Gotteß war Beschirmet Israhel / wol zwentzig Jar.
Joviß sun Heirculeß / bin Ich genandt. Durch mein heirliche / thaten wol bekandt.
David war ein Jüng / lhing gehertzt und klug Dem frechen Goliath / den kopff abschlug.

L oubjectivo deste porgrama figurativo ye splicado pul arqueólogo de Heidelberg K. B. Stark de l seguinte modo:

L cunjunto de las repersentações plásticas de la fachada de l palácio formam ne l sou cunjunto un guapo speilho de l governo. Subre la fuorça de la personalide, subre l heiroísmo de l povo custruiu-se solidamente la outoridade principesca; tem l sou centro ne l eisercício de las virtudes crestianas, cumbinadas cun Fuorça i Justícia, i finalmente sob la anfluência de ls poderes superiores, ua cundução celhestre, coincidos ne l curso de las streilhas.
K. B. Stark[11]

[[Ficheiro:Barthel Beham 001.jpg|thumb|120px|Oto Anrique] ]

Oto Anrique
[[Oto Anrique, Eileitor Palatino|Oto Anrique] ] lhevou l Protestantismo pa l Palatinado an 1557. Promobiu la ciência i cumprometeu-se cula formação de médicos para la dissecação de cadáveres. La sue biblioteca, la Bibliotheca Palatina, fui cunsidrada ua de las más amportantes de l sou tiempo.

Devido al sou cumplexo stilo de vida, Ottheinrich stubo an risco de antrar an bancarrota. An sue posse staba, tamien, ua promissória pertencente a la sue avó Heidwig, nembro de la Dinastie Jaguelônica. Esta promissória, ne l valor de 32.000 guilders, fui emitida pul Rei Casimiro IV de la Polónia por ocasião de l casamiento de la sue filha Heidwig cun Georg dem Reichen, nunca benido a ser paga pul monarca polaco. Oto Anrique deixou juros i juros cumpuostos calculados ne l valor de 200.000 guilders. Por esse motivo, rompeu an 1536 cul sou tio, l rei polaco Sigismundo I, an Cracóvia. Durante las três sumanas de negociações, Oto Anrique poderie tener alcançado l pagamiento de la promissória, mas nun de ls juros devidos.

Oto Anrique governou durante, solo, três anhos mas, inda assi, fui un de l más amportante de l Eileitores. Ne l Castielho de Heidelberg deixou l Ottheinrichsbau, assi nomeado an sue houmenagem, cumo un eisemplo de arquitectura renacentista almana.

Friedrichsbau (Eidifício de Frederico)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: nomeado an refréncia al Príncepe Eileitor Frederico IV (1574-1610), l fundador de la cidade de Mannheim.
Fachada de l Friedrichsbau.

L Eileitor Frederico IV mandou custruir l Friedrichsbau antre 1601 i 1607, ua vez que l eidifício residencial de que çpunha na época, cula capielha, amenaçava ruir.

Johannes Schoch fui l arquitecto de l eidifício. Na fachada de l Friedrichsbaus virada al pátio stan ancorporadas státuas de ls ancestrais de l príncepe-eileitor. L scultor desta galeria de ls antepassados fui Sebastian Götz, de Coira. Stan repersentados nesta fachada, ampeçando de la squierda para la dreita i de cima para baixo:

Las augas-furtadas tamien eisibem repersentações alegóricas de la Primavera i de l Berano, simblos de la trasitoriedade de todo l que eisiste na tierra.

L Friedrichsbau ye l percipal palácio de l castielho, tenndo, para alhá de la fachada virada al pátio, ua segunda fachada repersentativa ne l lhado virado a la cidade. Ne l piso térreo de la strutura ancontra-se la eigreja palaciana, la qual inda funciona actualmente. Ls andares superiores de l eidifício fúrun ousados cumo lhocal de habitação.

Depuis de ls devastadores ancêndios de 1693 i 1764, esta parte de l castielho fui la sola reconstruída. Antre 1890 i 1900, l Friedrichsbau fui renovado por Carl Schäfer, un porsor de Karlsruhe, al stilo de l storicismo. Nessa época, fui zamcadeado un debate mui cuntroverso, que çcutiu la forma cumo ls spácios anteriores deveriam ser reconstruidos. L storiador de arte Georg Dehio, an particular, tenie manifestado la oupinião que l eidifício eiboluira na sue strutura. Finalmente, fui tomada la decisão de reconstruir l anterior an stilo neo-renacença. Vários spácios de l Friedrichbau mostram ua cumposição an stilo pluralista. Las salas i quartos nunca más fúrun outelizados cumo árias de habitação, passando a funcionar cumo museu.

Frederico IV na galeria de ls antepassados de l Friedrichsbaus.
Frederico IV

Frederico IV assumiu la lhiderança de la Ounion Protestante an 1608, pul que l cunflito antre católicos i protestantes creciu seneficativamente ne l Palatinado. Frederico mostrou, anque sue falta de formação, un grande antresse na ária de las houmanidades, tenendo dotado la Ounibersidade de Heidelberg cun cadeiras de stória i ourientalismo.

Frederico abandonou-se als sous prazeres i arruinou las finanças de ls sous territórios. El própio çcribe ls sous scessos i ressacas cun las seguintes palavras: "you provavelmente fazerie todo outra beç".

L Eileitor Frederico IV manteve ua amportança permanente, tenendo mandado custruir, antre 1606 i 1607, la fortaleza Friedrichsburg, a partir de la qual benerie a aparecer la cidade de Mannheim i l Schloss Mannheim. Las sues percipales actividades ne l Castielho de Heidelberg prendírun-se cula criação de l chamado Friedrichsbaus i la spansão de las três torres ne l lhado ouriental.

Anglischer Bau (Eidifício de la Anglesa)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: nomeado an refréncia a la princesa anglesa Isabel Stuart (1596-1662), la chamada "Reina de Ambierno" i mulhier de l Príncepe-Eileitor Frederico V.
Fexeiro:Anglischer Bau Heidelberg 1620 von Merian.jpg
Gravura repersentando l Anglischer Bau an 1620, por Matthäus Merian.

L arquitecto de l Anglischer Bau ye çconhecido. Las dúbedas oscilam antre Salomon de Caus i Inigo Jones, ambos benidos para Heidelberg cun Isabel.

Cula custrução deste eidifício permanecem las eideias básicas de protecção i de defesa, porque las streitas passagens antre muralhas i la puonte subre l fosso de l castielho oufereciam melhores ouportunidades de ataque a un potencial einimigo.

L Anglische Bau - actualmente an ruínas - fui l redadeiro eidifício amportante custruído na stória de l Castielho de Heidelberg. Quedava situado fura de l quadrado de l castielho antre la Grande Torre i l Fassbau (Eidifício de l Barril). Ambaixo de l Anglischen Bau passa la grande Rittertreppe (Scadaria de l Cabalheiros).

Actualmente, rializam-se nas ruínas recepções i spectáculos antegrados ne l festival de l castielho. Cun ls sous 500 metros quadrados, tem spácio para cerca de 300 lhugares sentados.

Isabel Stuart
Fexeiro:Eilisabeth Stuart Winterkoenigin 1613 von Anonymus.jpg
Isabel Stuart an 1613.

Isabel Stuart, nieta de Maria Stuart i armana de Carlos I de la Anglaterra. Nacida ne l Falkland Palace an 1596, era la sola filha sobrevivente de l anton Jaime VI de la Scócia, más tarde tamien Jaime VI de l Scoceses, I de Anglaterra i Irlanda. Recebiu l nome de Isabel an houmenagem a la Reina Isabel I de Anglaterra. Isabel tamien fui chamada, por vezes, "Pérola Britânica", pula sue bleza, i "Reina de l Corações", devido a la sue popularidade.

Passado cuntactos preliminares, chegórun a la corte anglesa dous ambiados de l Palatinado, portadores dua carta de apersentação. Esta besita tenie cumo oubjectivo la cumbinação dua aliança firmada pul matrimónioa qual era vista cun agrado pulas dues Casas. Depuis desso, Frederico V viajou para Anglaterra cul fim de proceder al pedido de casamiento. Mas, la Reina Ana de la Dinamarca, mai de la noiva, oupunha-se al casamiento por Frederico ser "solo" un Príncepe-eileitor. Inda assi, l sou aspecto sterior cunquistou ls angleses i la moço princesa. Ls dous (a la época ambos cun dezasseis anhos) fúrun cunsidrados l casal de suonho de l sou tiempo. Casórun, ne l die 13 de Febreiro de 1613, na Capielha Rial de l Whitehall Palace, an Lhondres.

An 1619, fui ouferecida la Frederico la Corona de la Boémia, perpuosta aceite por el cul ancentivo de Isabel, antre outros. Inda assi l sou reinado fui stremamente breve (antre 4 de Nobembre de 1619 i 8 de Nobembre de 1620), pul que quedou coincido cumo Rei de Ambierno i Isabel cumo Reina de Ambierno. La derrota na Batailha de la Muntanha Branca anunciou l sou çtino de refugiado, que se prolongaria até a la sue muorte, ocorrida an 1632. La sperança ne l auxílio prestado puls parientes angleses de la sue mulhier provou ser anganhosa.

Passado l final de la Guerra de l Trinta Anhos (ocorrido an 1648), Isabel, yá viúva, deseiou regressar la Heidelber acompanhada pul sou filho Ruperto. Inda assi, l sou filho Carlos I Lhuís, l nuobo Eileitor, rejeitou essa perpuosta. Nessa época, Carlos I Lhuís yá tenie l sou casamiento cun Charlotte de Heissen-Kassel fragilizado, vivia un remanse cun Marie Lhuise von Degenfeld i tenie pula frente la reconstrução de ls sous territórios passado la guerra.

Eidifícios cun refréncia a las funções zampenhadas[eiditar | eiditar código-fuonte]

Bibliotheksbau (Eidifício de la Biblioteca)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamado por ser eiqui que, alegadamente, se situava la biblioteca.
Fexeiro:Westseite ç Heidelberger Schlosses.jpg
Ruínas de l Bibliotheksbau i de l Ruprechtsbaus, cula torre-puorta, vistas de l Stückgarten.

L Bibliotheksbau (Eidifício de la Biblioteca), anteriormene tamien chamado erroneamente de Rudolfsbau (Eidifício de Rudolfo), queda situado antre l Ruprechtsbau (Eidifício de Ruperto) i l Frauenzimmerbau (Eidifício de l Salão de las Damas). L eidifício, an stilo gótico tardio, fui mandado eidificar pul Príncepe-Eileitor Lhuís V, sendo arguido antre 1520 i 1544. La parte melhor preservada de la strutura ye la jinela saliente voltada pa l pátio, ne l purmeiro andar.

L chamado Bibliotheksbau stá an streita lhigação cul bezino Frauenzimmerbau, acrescentado ne l lhado oeste de a cerca. L nome anganhador deste eidifício surgiu, pula purmeira vez, ne l seclo XVII, yá que nun eisistem eibidências que provem la sue outelização purmária cumo ua biblioteca eileitoral. Pul cuntrário, ne l purmeiro andar eisistia un spácio abobadado, chamado de tafelstube (algo que puode traduzir-se cumo quarto de la mesa), ousado puls homes de l eileitor. Las câmaras cun funções de gabinete chegórun ne l seclo XVI, ua época an que l príncepe yá nun reunia la corte diariamente, an salas apartadas relegadas pa ls andares superiores.

L Bibliotheksbau difere de ls outros eidifícios quinhentistas de l castielho por tenr bóbedas an piedra até als pisos superiores. Esso deve-se al facto de eilhi ser mantida nun solo la biblioteca, mas tamien las moedas de l Eileitor. Este eidifício serviu cumo "cofre" de l castielho i cumo posição de la corte. Ne l piso térreo, las sues paredes ténen três metros de spessura. Ls sólidos spácios de l rés-de l-suolo, alguns de ls quais fúrun pintados, ampliában l Bibliothekssaal (Salão de la Biblioteca), l qual debie tener un pie dreito de 6,60 metros. L Bibliotheksbau fui l solo palácio de l castielho poupado pul ancêndio causado puls franceses an 1689, mas fui çtruído an 1693.

Frauenzimmerbau (Eidifício de ls Aposentos de las Damas)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamado por cunter ls aposentos de las damas de la corte (nome actual: Königssaal - Salão de l Rei)
Pátio anterior de l castielho an 1683, cul Frauenzimmerbau, l Friedrichsbau, l Gläsernen Saalbau i l Ottheinrichsbau, por Ulrich Kraus.

De l Frauenzimmerbau, de l qual resta solo l piso térreo, fui arguido por orde de Lhuís V na purmeira metade de l seclo XVI. Provavelmente, las damas de la corte viviam neste eidifício, cun ls sous quartos situados ne ls andares superiores. Ne l piso térreo quedava l Königsaal (Salão de l Rei), outelizado para to l tipo de festividades. Este salão media 34,65 metros de cumprimiento, 16,70 de anchura i 7,40 de altura. L tecto de madeira assentava an quatro colunas de piedra, atrabeç dua trave que apoiava las traves de l tecto. Ls dous pisos superiores éran anxaimelados. La fachada staba decorada cun várias jinelas salientes. Ne l seclo XVII fui eisecutada ua preciosa fachada ne l lhado de l páti, cun colunas i figuras pintadas, l que custituiu ua eicelente actualização visual.

L Königsaal perdiu las sues funções de repersentação depuis de la cunclusão de l salões de fiestas ne l Gläsernen Saalbau i ne l Ottheinrichsbau. Tornou-se nun spácio çtinado als jogos de l cabalheiros, para alhá de ser outelizado para reuniões ó para banquetes an ocasiões festivas.

An 1689, l salão de fiestas fui totalmente queimado i, más tarde, l sou spácio fui aproveitado para la custrução de l Grande Barril, pul que la strutra recebiu l nome de Bandhaus (casa de la montagem). Ua vez que ls tanoeiros se queixában que la auga de la chuva scorria para eilhes pul barril, Carlos Teodoro deixou las ruínas cul actual telhado de eimergência. Hoije an die, l Frauenzimmerbaus ye coincido, percipalmente, pul nome de Königssaal, ambora este salão acupas solo l piso térreo de l eidifício. Na década de 1930, l rés-de l-suolo fui reconstruído, servindo, para la cidade de Heidelberg, cumo un salão de fiestas çtinado a eibentos de todos ls tipos.

Fassbau (Eidifício de l Barril)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamado devido al Grande Barril.
Fexeiro:Grosses Fass (Karl Lhange) 1896.jpg
L Grande Barril, gravura de 1896.

L Fassbau (Eidifício de l Barril) fui mandado custruir por Juan Casimiro de Simmern, antre 1589 i 1592, specificamente para acuolher l famoso Grande Barril. Staba directamente lhigado al Salão de l Rei, de forma a permitir, durante las celebrações, l acesso directo al bino cuntido ne l barril.

Curiosamente, l eidifício fui eisecutado ne l stilo gótico tardio, na medida an que ne l período an que fui custruido yá se aplicava l stilo renacentista.

Figura de Perkeo ne l Fassbau.

Subre l grande barril argue-se la státua de Perkeo, l bufão de la corte, simblo de l cunsumo de bino, eilhi colocado por Carlos III Filipe para guardá-lo. Carlos Filipe trouxe Perkeo de Annsbruck, adonde tenie antes l sou trono cumo stadthouder (regente) amperial de l Tirol, para la corte de Heidelberg. La lhenda cunta que l Eileitor le terá preguntado se cunseguia buber l cuntenido de l barril solico. La repuosta parece tener sido "Perché ne l?" (l que quier dezir "porque nó?", an eitaliano), l que daria ourige a la sue alcunha: "Perkeo".

Reinhard Hoppe cunta la stória que se segue:

L Eileitor Carlos Filipe ourdenou al sou bufão, l nano Clemens Perkeo, que guardasse l grande barril. Nua viag pul Tirol tinah daprendido a tirar prazer de l sou pequeinho tamanho i de las sues piadas spirituosas. Quando l Eileitor eisaminou la sue pouca resistência a la bubida, dixe-le: "ben cumigo para Heidelberg. Nomeio-te cabalheiro i camareiro de l barril de l rei. Na adega de l miu castielho stá l maior barril de to l mundo. Se l buberes, la cidade i l castielho seran tous". "Perche ne l" (porque nó), respundiu l pequenote. L Eileitor riu i dixe: "Tu serás chamado de Perkeo".
Reinhard Hoppe: "Heimat un Heidelberg"[12]

L bino debie ser la sola bubida que Perkeo cunhecie zde la sue anfância. Quando, na sue belheç, adoeciu pula purmeira vez, l sou médico acunselhou-lo a buber bino cun ourgença i recomendou-le que bebesse auga cun abundância. Anque de l grande cepticismo, Perkeo seguiu l cunseilho i morriu na manhana seguinte.

Perkeo era ua criatura dina de pena i tenie – cumo Victor Hugo mencionou – que cunsumir diariamente quinze garrafas de bino, causo cuntrário era açoitado.

Gläserner Saalbau (Eidifício de l Salão de Vidro)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamado devido als speilhos venezianos que ornamentában la Galeria de ls Speilhos de l segundo andar.
Arcada de l Gläsernen Saalbaus, cun vista de l Ottheinrichsbau, por Baptiste Bayot, 1844.

L Gläserne Saalbau (Eidifício de l Salão de Vidro)) fui mandado arguer pul Eileitor Frederico II. L sou nome deriva de ls speilhos venezianos persentes ne l salão de l piso superior. Ne l pátio, l eidifício tem raízes nas arcadas renacentistas, ambora la galeria de l passadiço apersente bóbedas an stilo gótico tardio. L lhado norte de l eidifício, virado a la cidade, ye absolutamente sóbrio, l lhado lheste fui decorado cun ua pequeinha jinela saliente gótica i la fachada virada al pátio tena ua ampena decorada.

L Eileitor Carlos I Lhuís reconstruiu l Gläsernen Saalbau depuis de l final de la Guerra de l Trinta Anhos. Esso modificou la altura de ls andares i lhevou a la custrução de jinelas arcadas ambutidas na fachada norte. Ls remates de las jinelas inda são an parte visibles na fachada norte.

Ne l die 24 de Júlio de 1764, un centeilha atingiu dues vezes l eidifício i la strutura ardiu até a las bóbedas de la cave.

An 1897 fui çcubierto, na parede oeste de l Gläsernen Saalbaus, un grupo de jinelas muradas an stilo gótico einicial, l que sugere la custrução dua zona de l castielho durante la purmeira metade de l seclo XIII.

Acradita-se que l Gläsernen Saalbaus yá stubisse planeado aquando de la custrução de l Ottheinrichsbau, ua vez que la metade traseira deste redadeiro se sconde por trás de la fachada i fui eisecutada sin decoração.

Ökonomiebau (Eidifício de Serbício)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: neste eidifício fcában las árias de serbício de l castielho i la cozina.
Fexeiro:Schlosshof Brunnenhaus Torturm Ruprechtsbau von Lhouis Hoffmeister ca 1820.jpg
Ökonomiebau, Brunnenhaus, Torturm i Ruprechtsbau, por Lhouis Hoffmeister, 1820.

Ls tenermos "Metzelhaus" i "Backhaus" apuntam para la eisistência dumatadouro i dua panadarie.

La antrada pa ls andares superiores lheva a la zona de habitação de ls guardas de l castielho. Ls eidifícios de serbício lhocalizados ne l canto sudeste de l pátio nun são seneficativos sob l punto de vista de la stória de la arte.

La verdadeira cozina situava-se ne l lhado sudeste de l castielho, junto a la Gesprengte Turm (Torre Çmoronada). Subre estes spácios i la sue lhocalização periférica drento de l castielho, Günter Heinemann scribe l seguinte:

La casa de la cozina, que ouregina fumos i oulor de cozinados, terá lhugar nun silencioso canto de l pátio de l castielho que hai mui perdiu l antresse.
Günter Heinemann: „Heidelberg"[13]

Soldatenbau (Eidifício de l Suldados)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamado por ser l spácio de residência de l suldados

L Soldatenbau stá lhocalizado nas prossimidades de la puorta percipal, de forma la que esta quedasse melhor protegida. Na cave de l eidifício de três andares quedava la casa de la guarda, anquanto para cima se situában ls spácios de habitação de l suldados. Staba, eiqui, aquartelada ua guarnição permanente de 50 suldados, çtinados a garantir la guarda i ls serbícios honorários de l castielho.

Fexeiro:Heidelberger Schlosshof (Karl Lhange) 1895.jpg
La Brunnenhalle antes de la Torturm, 1895

Brunnenbau (Eidifício de l Chafariz)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: eifício situado ne l pátio, custituído por ua galeria, la Brunnenhalle (Galeria de l Chafariz), subre l chafariz.

Directamente ne l Soldatenbau, stá ancluida la Brunnenhalle (Galeria de l Chafariz), mandada eidificar pul Eileitor Lhuís V. Ye notable pulas quatro colunas monolíticas lhivres i pulas dues meias-colunas adossadas a la parede. L chafariz semi-anterrado tem cerca de 16 m de perfundidade i fui custruido, provavelmente, ne l anho de 1508. An relação a las colunas, Sebastian Münster afirmou que estas poderien tener ourige ne l palácio de Carlos Magno an Angelheim, la sue cidade natal, tenendo sido colocadas pul Eileitor Filipe ne l sou Castielho de Heidelberg, ne l lhugar adonde inda se ancontram hoije. Possiblemente, estes pedamiegos benirun dua antiga strutura de la bezina cidade de Mainz.

Torres[eiditar | eiditar código-fuonte]

Dicker Turm (Torre Gruossa)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamada devido a la sue parede cun siete metros de spessura.
La Dicker Turm nua gravura de Carl Philipp Fohr, 1813.

La Dicker Turm faz parte de las fortificações de l Castielho de Heidelberg custruídas pul Eileitor Lhuís V. Tenie quaije quarenta metros de altura i las sues paredes siete metros de spessuara i un diâmetro total de 28 metros. Inda assi, estas fuortes paredes fúrun çtruídas. La causa quedou a dever-se a las lhinhas de ruptura, por eisemplo, adonde las muralhas éran perfuradas pulas seteiras. Tal tamien resultou de l facto de l arenito nun ser tan sólido cumo la argamassa que lhigava ls cubos desta piedra.

A torre tenie un eifeito amenaçador subre la cidade, l que, de resto, tamien era antenção de l sou criador, ua vez que Lhuís V cunsidrava que la paz solo podia ser cunservada pul medo.

Frederico V mandou trasformar la parte superior de a torre nun triato, copiado, an 1613, de l lhondrino Globe Theatre. Cula anstalação desta sala de triato na Dicker Turm, l Eileitor deseiou associar la ourige britânica de la sue mulhier a la cuntinação de la tradição teatral de Shakespeare. La quaije circular plataforma superior de a torre tenie un diâmetro de cerca de 28 metros i ua ária de 85 metros quadrados.

La Dicker Turm nun zeinho de Matthäus Merian, 1645.

Na anscrição de la placa colocada na Dicker Turm nun stá mencionado solamente l custrutor de a torre, mas tamien la trasformação efectuada ne l andar superior. Esta tarefa puode ser atribuída, solo, al arquitecto de Nuremberga Peter Karl. Na anscrição an lhatim lê-se:

LVDOVICVS COM(s). PAL(atinus). R(heini) ELEC(tor). DVX. BAVAR(iae). / MOLEM. HANC EXSTRUXIT. La(nno) C(hristi). MDXXXIII. / FRIDERICVS V. COM(s). PAL(atinus). R(heini) ELEC(tor). / S(acri). R(omani). I(mperii). VICARIVS. BAVAR(iae) DVX / AD. ZONAM. VSQ(ue). DESTRVXIT / REFECIT, FORNICIBVS. DISTINXIT / COENACVLI ATTITVDINI. II XXXIII. PED(s). ADDIDIT. / COLVMNAM. TOTIVS. TECTI. MOLEM. SVSTINENTEM / I. MEDIO. SVSTVLIT / IMMOTO. INCORRVPTOQVE TECTO / HAEC. MONVMENTA. POSVIT / La(nno). S(alutis) MDCXIX
(Tradução: „Lhuís, Conde Palatino de l Reno, Eileitor i Duque na Baviera, mandou arguer este eidifício ne l anho de Cristo de 1533. Frederico V, Conde Palatino de l Reno, Eileitor i Governador de l Sacro Ampério Romano, Duque na Baviera, tenendo l mesmo eidifício abandonado, reconstruiu-lo, cun ua bóbeda a cobrir l tecto, oumientou la altura de la sala de refeições 33 pies, colunas que sustentam to la carga de l tecto, sin remover nin danificar l telhado, i este monumiento fui deixado ne l anho de la Salvação de 1619.")

Las dues figuras de piedra mostram ls Eileitores Lhuís V i Frederico V, ls dous custrutores de a torre.

An 1689, la strutura de la parede de l lhado norte fui bumbardeada i caiu ne l bal. Depuis de la çtruição de 1693, ls habitantes de Heidelberg oubtivírun ua outorização oufecial para percurar i lhevar las piedras talhadas de la Dicker Turm, cul fim de reconstruirem las sues casas. Un eisemplo desso ye la Haus zum Riesen, un palácio ourbano situado ne l nº 52 de la Hauptstraßi (Rue Percipal) de Heidelberg, pertencente al Tenente General i Comandante Supremo de la Caça Friedrich Freiherr von Venningen, la qual fui custruida cun blocos de piedra de la Dicker Turm cun outorização spressa de l Eileitor.

Seltenleer (a la squierda) i Torturm.

Seltenleer (Torre-Prisão)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: Seltenleer (Spácios Ralos) , ó Nimmerleer, ye l nome dado a la Gefängnisturm (Torre Prisão) zde 1603 i andica, por assi dezir, que l spácio acupado puls prisioneiros nunca staba vazio.

Las ruínas de la Gefängnisturm (Torre-Prisão) quedam situadas ne l canto sudoeste de l fosso de l castielho. L spácio de la prisão ancontrava-se, provavelmente, na base pouco eiluminada de a torre. Dificilmente poderá ser cunsidrada cumo ua torre de defesa. Ye la más pequeinha de las torres de apoio, cun un diâmetro sterior de cerca de 10 metros, ua altura aproximadada de 19,50 metros i paredes cun ua spessura de 2,75 metros.

Nun ye cierto que l Antipapa Juan XXIII tenga sido aprisionado an Heidelberg, ambora alguas declarações mencionem l castielho. Deste modo, la Seltenleer poderá tener servido de prisão al antipapa. Inda assi, presume-se que tal tenga acuntecido nas prossimidades de la Alte Brücke (Puonte Bielha), pus ua carta, traduzida an eitaliano pa l Papa Paulo V, faz alusão a la chamada Brückenaffe (Puonte de l Macaco), na passagem an que diz "ans Gefängnis, so man den alten Affen nennet" ("na prisão, antoce ne l chamado bielho macaco").

Torturm (Torre-Puorta)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: torre que servia de puorta de acesso al sistema de defesa i adonde staba anstalado l reloijo de l castielho.
Fexeiro:Bruecke und Brueckenhaus ç Heidelberger Schlosses.jpg
Vista parcial de la Torturm, cula puonte i la casa de la puonte.)

La Torturm antre 1531 i 1541 cumo parte de las fortificações abrangidas pul porgrama de defesa de l Eileitor Lhuís V. Mantém-se até a la actualidade cumo la percipal puorta de antrada de l castielho. Ne l subterrâneo eisiste un speço sin eiluminação que ye muitas vezes çcrito cumo calaboço. Na câmara que sirbe de passagem atrabeç de la puorta eisiste l buraco dun ascensor, l qual repete ne ls três pisos arriba. Estes furos éran neçairos para abastecer de mantimientos ls guardas de a torre, ls quais residiam ne l piso superior de la strutura.

La Torturm ye custituida por cubos de arenito. Tem ua altura de 52 metros, medidos a partir de l fosso, i ua superfice de 12,5 metros quadrados, sendo, actualmente, la más alta de las torres de l castielho. De la fortificação inda eisiste un grande portão carvalho cun un speçamiento (Nadelöhr) i las puntas de las grades de l portão. An 1689, l ancêndio que queimou l Ruprechtsbau atingiu l telhado de a torre, çtruindo-la. Actualmente, l que se puode ver de a torre de guarda fui arranjado ne l anho de 1716, durante l período barroco, tenendo l vestíbulo de antrada de l çtruído castielho sido recuperado antes que la degradação se tornasse eirreversible.

La fachada de a torre ye dominada pul chamado Torriesen, ua spece de nicho, cun 3,40 metros de altura, cuntendo dous lhiones i guardado pulas státuas de dous cabalheiros. L brasão que deveria star antre ls lhiones, alegadamente an prata, ancontra-se an falta i, provavelmente, terá sido derretido. Las státuas de ls dous cavaleiros, datadas antre 1534 i 1536, stan apoiadas subre mísulas i cubiertas por baldaquinos.

thumb|160px|La argola de fierro cula chamada "Dentada de la Bruxa".

La puonte antre la Torhaus (Casa de la Puonte) i la Torturm fui çtruida puls splosivos franceses, an 1693, i restaurada pul Eileitor Carlos III Filipe juntamente cula puonte lhevadiça. La puonte lhevadiça solo fui abandonada an 1810, sendo custruida, anton, ua lhigação permanente atrabeç dua puonte fixa, cujos pedamiegos atingem ua perfundidade de vinte metros subre l fosso. Inda se puoden recoincer na Torturm ls buracos para las corrientes que moviam la puonte lhevadiça.

La "Dentada de la Bruxa"

Ne l portão de l pátio de l castielho ancontra-se ua argola, cula qual ls besitantes dában ua pancada na puorta quando percurában antrar. Segundo la lhenda, recebirie l castielho de persente aquel que mordesse la argola. Muitos tentórun essa tarefa, tal cumo ua bruxa cula sue fuorte dentição, la qual fizo tentativas até quaije partir ls dientes. Essa bruxa tentou mordê-la várias vezes, mas la fuorça de la sue magia falhou. Solo permaneciu un pequeinho aperfundamiento ne l batente de la argola, la chamada Heixenbiss ("dentada de la bruxa").

Daniel Häberle cunta la stória que se segue:

Aquel que, al serbício de l senhor de l castielho, cunseguir morder la argola de la puorta, será l próssimo rei. Ne l pensamiento tranquilo de l senhor de l castielho, stá persente que nesta tarefa nun stan ambolvidos solo ls dientes, mas tamien ls eilemientos de la vida.
Daniel Häberle[14]

Actualmente puode ver-se la argola de la puorta cula suposta dentada, i la lhenda cuntina a afirmar que recebirá l castielho de persente aquel que cunseguir morder la argola.

Krautturm (Torre de la Yerba)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: L nome Krautturm ye detectable zde l seclo XVII. Esto deve-se al facto de l piso anferior tener servido, aparentemente, de armazém de granos (Kraut - Yerba = Pulver - granulado). Más tarde esse nome fui substituido pula spressão Gesprengter Turm (Torre Çmoronada). Tamien ye coincida pula zeignação de Pulverturm).

thumb|220px|Carl Blechen: "La Gesprengte Turm de l Castielho de Heidelberg".

La Krautturm fui splodida, an 1693, puls suldados franceses durante la Guerra de Sucessão de l Palatinado, depuis de la detonação dua mina se tener mostrado ineficaz an 1689. Zde anton, ye possible ver ls scombros de a torre caídos ne l lhocal. L bumbardeamiento demunstrou que l material de lhigação era más resistente que ls tijolos de arenito burmeilho que custituiam a torre.

A torre tenie, oureginalmente, ua altura de cerca de 28 metros. An 1610 fui oumentada até als 42,50 metros. Actualmente, las sues ruínas inda se arguem até als 33 metros.

Un de ls admiradores desta ruína fui Johann Wolfgang von Goethe, que zenhou esta torre a partir de la puonte subre l fosso, ne l die 23 de Setembre de 1779. Goethe besitou Heidelberg uito vezes, mas la quarta vez fê-lo an segredo, tenendo l facto sido revelado, atrabeç de pesquisas, solo an 1899. Aparentemente, Goethe tenie prainos políticos secretos, possiblemente lhigados a la criação dun prencipado an Heidelberg, que se oupusesse al poder de Frederico, l Grande. De qualquier forma, ne l die 23 de Setembre de 1779, Carlos Augusto, Grano-duque de la Saxónia-Weimar-Eisenach i Goethe anterrompírun, an Heidelberg, la çlocação que efectuában a la Suíça, tenendo passado to la tarde ne l castielho. Carlos Augusto "mobiu-se lhentamente an torno de las guapas ruínas antigas", anquanto Goethe fazie ls purmeiros zeinhos de la çtruída Pulverturm.

Apothekerturm (Torre de la Framácia)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: esta torre deve l sou nome a la palavra griega "apotheca", que quier dezir "spácio de armazenamiento". Na verdade, nunca albergou ua framácia, la qual stubo alojada noutras partes de l castielho. Actualmente faz parte de l Deutschen Apothekenmuseums (Museu de la Framácia Alman).[15]

La Apothekerturm ye ua Flankierungsturm (torre de acompanhamiento), custruida al mesmo tiempo de la Glockenturm i de la Krautturm. A torre queda más ó menos a meio de l 125 mets de l lhado ouriental de l castielho. Las antigas muralhas fúrun substituidas por tijolos ó jinelas. Ne l anho de 1600, a torre fui cumbertida nun spácio residencial para la corte an spansão.

L Deutsche Apothekenmuseum recebiu, an 1957, spácios ne l Lhudwigsbau i na Apothekerturm para las sues colecções. Antes, este museu stubo anstalado an Munique i - depuis de bumbardeado ne l decorrer de la Segunda Guerra Mundial – na Neue Residenz de Bamberg.

Antre las sposições de l museu anclui-se ua casa ó ua framácia de viagem (Reiseapotheke) na posse dun senhor de tierras, para alhá de valiosos almofarizs i vasos çtinadas a armazenar drogas, ouriundos de l períodos gótico i renacentista. Puoden, inda, besitar-se las anstalações de quatro framácias antigas (coincidas cumo Ouffizin), datadas de ls seclos XVIII i XIX. L punto alto de l museu ye custituído pula colecção de medicamientos (Materia medica), la qual eisibe drogas cunseguidas a partir de minerais, animales i plantas.

140px|thumb|La Glockenturm i vista parcial de l Altan, por Lhaurent Deroy, 1844.

Glockenturm (Torre de l Campana)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: assi chamada por tener un campana pendurado ne l sou topo, l qual podia ser ouvido la grande çtância.

Este canto de l castielho stubo fuortemente associado al arsenal, quedando la parte superior de la Glockenturm çtinada la fins residenciais. Lhuís V mandou duplicar la altura de a torre, redonda i cun un solo piso, ganhando cun esso spácio residencial de repersentação. De la relativamente baixa torre de la artilharia, de 1490, naciu un eidifício civilizado. Deste modo, l antigo tecto fui removido, la alvenaria chubida i ua nuoba cobertura lhevantada. Las jinelas deste belvedere ouferecem ua ampressionante vista de l bal de l Neckar.

La Glockenturm, ne l canto nordeste, ye l simblo de l eidifícios de l castielho. Stá an ruínas zde que fui atingida por un centeilha na nuite de 25 de Júnio de 1764, tenendo l ancêndio dende resultante çtruído to l eidifício, cun scepção de las paredes steriores.

Outras anstalações[eiditar | eiditar código-fuonte]

Pátio de antrada[eiditar | eiditar código-fuonte]

L pátio de antrada de l Castielho de Heidelberg ye ua ária cumpreendida antre l portão percipal, l poço alto de l príncepe (Oubíren Fürstenbrunnen), l portão de Eilisabeth pa l jardim (Stückgarten), l portão de l palácio i la antrada para jardim. Por volta de 1800 fui ousado pul admenistrador para secar roupa. Mas tarde fui ousado para apascentar buis, sendo eilhi mantidas galhinhas i gansos.

Portão percipal[eiditar | eiditar código-fuonte]

La aproximação al pátio ye feita atrabeç dua puonte de piedra subre un fosso an parte preenchido. L portão percipal fui custruido ne l anho de 1528. la casa de vigia oureginal fui çtruida durante la Guerra de l Nuobe Anhos i substituida, an 1718 por un arcado portão arcado. L portão situado a la squierda de la antrada percipal fui cerrado por meio dua puonte lhevadiça.

Placa memorial la Goethe[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|Marianne von Willemer thumb|right|Manuscrito oureginal de l poema la Goethe.

An 1961 fui arguida ua placa de piedra, nua parede arruinada de l aviário, para substituir ua outra más antiga. La anscrição reproduz versos scritos por Marianne von Willemer lhembrando l sou redadeiro ancontro cun Johann Wolfgang von Goethe. De l nuobe strofes, scritas ne l die 28 de Agosto de 1824, por ocasião de l 75º aniversário de Goethe, ancontram-se trascritas três ne l castielho:

Ne l terraço un alto arco abobadado
fui an tiempos l sou ir i benir
l código puxado a partir de la amada mano
You nun la ancontrei, eilha yá nun puode ser vista
Este poema scrito por Marianne von Willemer
an mimória de l ser ultimo ancontro cun
Goethe ne l Outonho de l anho de 1815

Eimediatamente an frente de la placa memorial la Goethe argue-se la arble de Ginkgo, de la qual Goethe dou ua fuolha la Marianne von Willemer cumo simblo de amisade. L poema fui publicado más tarde cumo "Suleika" na obra West-östlicher Diwan.

Fui trasmitido que Goethe simpatizava cun las fuolhas de Ginkgo i cula sue forma de pregueada. Nua de las fuolhas ambiou ua spressão de afecto por Marianne von Willemer, la terceira mulhier dun sou amigo de Frankfurt, l banqueiro Johann Jakob von Willemer, más moço que el más de vinte anhos. L coleccionador de arte i scritor Sulpiz Boisserée, simpatizante de Goethe, menciona na antrada dun diário la génese de l poema "Gin(k)go biloba":

Heitrer Abend. G. tubo de Wilemer ua fuolha de Ginkho (sic) biloba cumo simblo de amisade de la cidade. Nun se sabe se cun dues ó ua prega. Era este l cuntenido de l versos."

L testo de l poema ampeça de la seguinte forma:

Ginkgo Biloba
Esta fuolha dua arble de l Ouriente,
Fui dada al miu jardim.
Revela un cierto segredo,
L qual me dá prazer i antriga las pessonas.

La carta cuntendo este poema, cul qual Goethe ancluiu dues flhas de Ginkgo, puode ser visto ne l Museu Goethe, an Düsseldorf. L Ginkgo, plantado an 1795, al qual Goethe cunduziu Marianne von Willemer, an Setembre de 1815, yá nun se ancontra de pie. Zde 1928, la arble de Ginkgo eisistente ne l jardim de l castielho fui rotulada cumo sendo "la mesma arble que anspirou Goethe a criar l sou guapo poema". La arble inda eisistia, provavelmente, an 1936.

Sala de arreios[eiditar | eiditar código-fuonte]

La antiga sala de arreios, oureginalmente ua casa de carruagens, fui na rialidade ampeçada cumo ua fortificação. Depuis de la Guerra de l Trinta Anhos fui ousada cumo stábulos, assi cumo armazém de ferramientas, garagem i casa de carruagens. Ne l seclo XVIII, la bóbeda colapsou, sendo reedificada antre 1977 i 1979. Actualmente sirbe cumo cafetaria pa ls besitantes.

Poço de l Príncepe[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|Scaleiras de acesso al poço de l príncepe.

L Poço Alto de l Príncepe fui zenhado i custruido durante l reinado de l Príncepe Carlos III Filipe. Subre l portão de acesso al poço ancontra-se l sou monograma cula data de 1738 cinzelada na piedra. Ne l lhado squerdo de la scaleira de acesso ancontra-se la seguinte ampeçção:

[DlreCtione] ALeXanDro Blblena CVra eit oupera HeinrICl Neeb Fons hIC PrInCIpaLIs reparat(Vs) PVrIor sCatVrlt
(Trandução: Esta obra fui ampreendida sob la supervisão de Alessandro Galli de la Bibiena i Heinrich Neeb.)

La anscrição ye un cronograma para la data de 1741. Atrabeç desta fuonte i de l Poço Baixo de l Príncepe fúrun supridas, até al seclo XIX, las necidades de auga na residência de l príncepe an Mannheim.

An 1798, Johann Andreas von Traitteur recordou este trasporte de auga:

Devido a la falta dua buona i saudable fuonte de auga, siempre que la corte staba an Mannheim, la auga neçaira era trazida diariamente de la muntanha. Era bien coincido que na garagem staba guardado l vagão special de auga, que era lhevado para Heidelberg diariamente i que trazia auga de l Poço de l Príncepe situado ne l topo de l castielho.
Hans Weckesser: „Geliebter Wasserturm."[16]
Hans Weckesser: "Geliebter Wasserturm"

La qualidade de la auga an Mannheim era tan mala, que las famílias de la classe alta de la corte financiában este trasporte de auga de Heidelberg para Mannheim. Na residência de l príncepe, eisistiu, até 1777, un cargo na corte antitulado de "Heidelberger Wasserfüller" ("Anchedor de Auga de Heidelberg").

Altan[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: Altan ye ua palavra almana que deriva de l eitaliano altana, que por sue vez deriva de l lhatim altus (alto), sendo atribuida la terraços ó belvederes.

thumb|left|300px|L Altan, cul Friedrichsbau i la Glockenturm, an 1820, por Lhouis Hoffmeister.

L Altan (actual terraço de l besitante), la chamada "Varanda de l Príncepes ("Balkon dar Fürsten"), ouferece buonas vistas subre l bal de l Neckar, la cidade de Heidelberg i las prossimidades de l Heiligenberg (Monte Santo) cula Philosophenweg (Strada de l Filósofos). La puorta situada a la dreita, na stremidade oucidental de l Altan, cunduz al spácio de l grande barril. L Altan ye un amplo spácio, apartado más de uito metros de l Friedrichsbau, que cunduz a la cidade atravé de la Burgweg (Strada de l Castielho). Ne ls cantos steriores de l Altan ressaltam dous mirantes abiertos, que se associam a la ostensiva fachada de l Friedrichsbau i al amplo terraço.

Cula anstalação de la fachada de l Altan, mantém-se la tradição de l eidifícios periféricos ancerrados nua muralha sterior. Na parede de apoio de l terraço, l Eileitor Frederico II deixou ua anscrição cul sou nome, al qual acrecentou l sou lhema favorito an lhatim:

"Pfalzgraf Friderich /Churfürst bawet mich / 1552/ D(i) C(oelo) V(ictoria)" - (zu dt. etwa: Dar Himmel gibt den Sieg)"

La strutura sob la varanda servia pa l armazenamiento de armas, munições, mantimientos i abrigo pa ls suldados. Ambaixo de l terraço, ne l Altangarten (Jardim de l Altan), ancontra-se la antiga "Großen Batterie" (Grande Bateria). Esta ye un fuorte canhão de bronze zeignado pul nome francês de "Le Coco" (que quier dezir "l frango"). Esta arma fui fundida an 1794, l terceiro anho de la República Francesa, na cidade de Douai. "Le Coco" puode tener sido capturado durante la vitória subre un cuntingente de tropas francês, an Handschuhsheim, i lhevado pa l castielho cumo un troféu.

L Salto de l Cabalheiro

thumb|250px|Dar Rittersprung (L Salto de l Cabalheiro).

Wilhelm Sigmund cunta la seguinte stória ne l sou lhivro "Alt Heidelberg" (Antiga Heidelberg):

Cierta vz, durante la rialização dun banquete ó outro eibento, eirrompeu subitamente un ancêndio ne ls spácios superiores de l castielho, sendo todas las damas i cavaheiros postos debrebe an sigurança, cun scepção dun cabalheiro. Este nun staba familiarizado cun ls cumpartimientos, scaleiras i corredores i ancontrou todas las salidas bloqueadas pul fuogo. Las chamas ancontrórun facilmente quemido nas cortinas i noutros materiais anflamables. Ancontrando-se cercado, gritou por ajuda. Inda assi, naide l ouviu, l que talvez l tenga lhevado a pensar que nun restava naide para salvá-lo. Antoce, nun le restava outra alternativa senó saltar temerosamente pula jinela. I l cielo recompensou l audacioso acto. Finalmente, chegou íntegro al fondo. Mas l suolo fui perfurado pulas fuortes botas, deixando alhá pegadas que inda hoije puoden ser vistas. Las pessonas registórun estas stranhas marcas ne l Altan de l castielho cul nome de "Salto de l Cabalheiro" (Rittersprung).
Wilhelm Sigmund: „Alt Heidelberg"[17]

Actualmente, ls besitantes de l castielho tentam que ls sous calçados se ancaixem nas pegadas de l cabalheiro. Outra lhenda associa la pegada cul Eileitor Frederico IV, afirmando que este saltou, cumpletamente alcoolizado, de la jinela de l sou palácio pa l terraço de l castielho.

Fossos (Hirschgraben/Halsgraben)[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|left|Vista parcial de l Hirschgraben.

Nome: Ne ls fossos tamien éran mantidos benados, de adonde resulta l nome de Hirschgraben (Fosso de l Benados).

Ls fossos fazien parte de l sistema de defesa de l castielho. An 1962, pensou-se an repovoá-los cun benados, mas esta eideia nun se cuncretizou porque l terreno pisado oufereca ua visão zagradable. Ye defícel eimaginar que ne l Hirschgraben (Fosso de l Benados) tubírun lhugar demunstrações de caça.

thumb|280px|Ls fossos de l castielho nun zeinho de Goethe.

Na base de l muro oeste ancontram-se nuobe buracos, resultantes de las tentativas francesas de poner minas, an 1693, por baixo de l dezido muro, las chamadas "cadeias de spluson" (Kettensprengungen). Inda assi, la outelidade de la pólbara fui lhemitada pula houmidade i, por outro lhado, tamien fui detreminada pula persença de las tropas amperiais, pul que nun houbo tiempo para que ls comandos de spluson fússen dados.

Un oubstáculo adicional a un possible ambasor poderie tener sido ua inundação. L fluxo de auga podia ser zbiado pa l fondo de l Hirschgraben, inundando-lo.

L Eileitor Juan Guilherme, residente an Düsseldorf, nun staba sastifeito cula sue Residência an Heidelberg, tenendo planeado reabastecer l fosso oeste atrabeç de l zamvolvimiento de nuobos eidifícios.

Poço baixo de l Príncepe[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: Nacente de auga que abastecie la corte eileitoral ne l Schloss Mannheim.

L Poço baixo de l Príncepe (Untere Fürstenbrunnen) ye un chafariz, custruido a mando de l Eileitor Carlos Teodoro cumo cumplemiento de l Poço Alto de l Príncepe, çtinado a abastecer l Schloss Manneim, la nuoba residência de l eileitores, cun auga potable. L trasporte de la auga até Mannheim, la vinte quilómetros de çtância, era feita durante la nuite cul recurso la mulas.

Tamien eiqui stá ua anscrição, an lhatim, dedicada al Eileitor Carlos Teodoro. Nesta anscrição, l eileitor i la sue sposa, Isabel Augusta de Sulzbach, são chamados de pai i mai de la pátria i associados al "nuobo i mui saudable poço":

NOVA ET SANISSIMA CAROLI / THEODORI PATRIS PATRIAE / SCAT VRIG0 / La MATRE PATRIAE ELISABETHA / AVGVSTA IN NECTAR RECENS / SANITATIS PARITER. DESIGNATA

Acede-se al poço de granito atrabeç dua puorta de fierro, subre la qual se puode lher la seguinte anscrição an lhatim:

NATVRA SANVS. DIRECTIONE THOMAE BREYER CLARVS
(tradução: "Natureza saudable. Direcção de l famoso Thomas Breyer")

Esta anscrição repersenta un cronograma, de l qual resulta l anho de 1767.

Casamata[eiditar | eiditar código-fuonte]

Casamata de la auga ne l Halsgraben.
Nome: la palavra deriva de l eitaliano casamatta, que quier dezir "casa armada", cun ourige nas palavras casa (casa) i matta (scura).

La casamata, protegidas por bóbedas dua fortaleza antes de l bumbardeamiento pula artilharia, custitui, depuis de la Guerra de l Trinta Anhos, l que resta dacitada fortaleza. An besitas guiadas, puode verificar-se se ye verdade la eisistência dua salida de eimergência para a cerca.

L muro, situado mui ambaixo de las torres i eidifícios, tenie, al mesmo tiempo, la função de apoiar la parte ouriental de l castielho an ouposição al Friesental (Bal Fresco) i fins melitares. Ua parte desta casamata fui anterrada, mas stá outra beç la çcubierto. Inda se mantém antacta antre la Apothekerturm i la Krautturm. Na parte sterior puoden detectar-se lhacunas. La casamata fui cunsidravelmente anfraquecida atrabeç de las remodelações i reconversões feitas puls vários eileitores.

An 1998, por rezones de sigurança, ua parte de ls caminos de l Friesenberg (Monte Fresco) fúrun ancerrados junto a la casamata.

La casamata de la auga, un muro que cunduz a la Krautturm, ye ua galeria de bóbeda dupla, datada de l seclo XVI, de cuja base sal l acesso al Friesental a partir de l fosso de l castielho. La parte de cima serviu de passagem de la auga benida de l Königstuhl pa l castielho.

Zeughaus i Karlschanze[eiditar | eiditar código-fuonte]

220px|left|thumb|La Karlsturm i la Zeughaus (a la squierda), an 1684, por Johann Ulrich Kraus.

Nome: Zeug ye ua spressão medieval almana para armadura, ancluindo, más tarde, ls respectivos acessórios quando la artilharia formou ua guilda.

La antiga Zeughaus (Casa de las Armaduras) fazie parte de la arquitectura melitar i corresponde a la redadeira fase de spansão de las fortificações de l castielho. Ancontra-se ne l punto más setentrional de la planta de l castielho i porjeta-se cumo un bastião pa l bal de l Neckar. An frente a la Zeughaus quedava l arsenal de l canhões, cun un spácio arriba çtinado la armas de pequeinho calibre.

Na Zeughaus fúrun mantidas armas, munições i armaduras. Durante la Guerra de l Trinta Anhos, la Zeughaus sofriu danos pesados, devido a bumbardeamientos lhançados a partir de l Heiligenberg, na borda ouposta de l Neckar. Estas marcas inda são visiibles na alvenaria. An 1693, la Zeughaus fui dinamitada puls franceses durante la Guerra de Sucessão de l Palatinado, sendo restaurada más ua vez. An 1764, la strutura sofriu un ancêndio, nun sendo restaurada depuis desso.

Antes de la Zeughaus queda l Karlsschanze (Reduto de Carlos) cula Karlsturm (Torre de Carlos), ua custrução meramente melitar çtinada a garantir la sigurança de l portão norte. Fui custruida depuis de la Guerra de l Trinta Anhos ne l lhocal dua casa çtinada a jogos (Ballspielhause). Actualmente, l acesso al castielho ye feito sclusivamente pul portão sul. La Karlsturm fui custruida an 1683 i lhougo çtruída, an 1689, pulas tropas francesas. Actualmente, la antiga torre stá quaije cumpletamente zaparecida.

Jardins[eiditar | eiditar código-fuonte]

Stückgarten (Jardim de las Peças)[eiditar | eiditar código-fuonte]

200px|left|thumb|Vista de l Stückgarten para alhá de la muralha, por Matthäus Merian, 1620.

Nome: L nome Stück (Peça) refere-se als canhões que eiqui fúrun anstalados. Stück ye un termo zactualizado para un tipo de canhão.

L Stückgarten (Jardim de las Peças) corresponde al terraço oucidental de l castielho. Oureginalmente, este spácio fui criado pul Eileitor Lhuís V para la anstalação dua lhinha de canhões. Frederico V, al stablecer eiqui un jardim de recreio (Lhustgarten), anfraqueciu la capacidade de defesa de l castielho.

L passeio de recreio an que fui cumbertido l Stückgarten, al qual fui dado acesso pul Eilisabethentor (Portão de Isabel), tornou-se nun prazer pa ls eilegantes de la corte. Ne l seclo XIX, l Stückgarten, que nun fazie parte de l Hortus Palatinus, fui ambolvido ne l ambestimiento total. Para drento de la Eilisabethentor, eisistia ua Casa de Páixaros (Vogelhaus) ne l acesso al palácio. Ua alameda cunduzia al Anglischen Bau, anquanto la superfice de l jardim era cubierta por canteiros ornamentais.

Quando la Guerra de l Trinta Anhos ambadiu Heidelberg, ls terraços traçados an volta de l palácio revelórun-se un ampecilho para la defesa. Ua vez que estes terraços de l castielho stában cumbertidos an spácios de recreio, fúrun custruídos muralhas a las priessas.

De l Stückgarten cunsegue tener-se ua clara visão de la Floresta de l Palatinado (Pfälzerwald) i de la Fossa Renana (Rheinebene). Mirando eimediatamente para baixo, vêem-se ls telhados de la cidade de Heidelberg ó ls fossos de l castielho.

Eilisabethentor (Puorta de Isabel)[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|250px|La Eilisabethentor vista de las ruínas de l Anglischen Bau.

Nome: baptizada an houmenagem a la princesa anglesa Isabel Stuart, queda situada a la antrada de l Stückgarten. Custitui, junatmente cul Anglischen Bau i l triato de la Dicken Turm, ua alteração ampreendida por Frederico V para houmenagear la sue mulhier anglesa.

Este portão fui ua surpresa de Frederico V para la sue moço sposa, tenendo sido arguido nua sola nuite, an 1615, cumo un persente pa l sou 19º aniversário. Inda assi, nun eisiste nanhue prova documental, para alhá de la dedicatória an lhatim gravada na piedra:

FRIDERICVS V ELISABETAE CONIVGI. CARISS (IMAE) La(NN0). C(HRISTI). MDCXV. F(ACIENDUM). C(URAVIT)
(tradução: :"Frederico V mandou custruir (l portão) para la sue mulhier Isabel ne l Anho de l Senhor de 1615.")

La Eilisabethentor fui custruída al stilo dun arco de l triunfo, sendo l purmeiro monumiento barroco de l Castielho de Heidelberg. L arquitecto de l portão fui Salomon de Caus, un de ls dous arquitectos que benirun para Heidelberg cun Isabel. Las quatro colunas são repersentadas cumo troncos de arble puls quais trepam heiras. Na folhagem stan scondidos animales de todas las speces, cumo sapos, scaravelhos, caracóis, lhagartos ó squilos.

Vogelhaus (Casa de l Páixaros - Ourangerie)[eiditar | eiditar código-fuonte]

180px|thumb|Fundações de la antiga Vogelhaus

Directamente al lhado de l Eilisabethentor quedava la Vogelhaus (Casa de l Páixaros), ua ourangerie que formava l stremo sul de l Stückgarten. Ne l seclo XVIII, houbo prainos para que esta casa fusse alargada pa l fosso i passasse a ancluir l Eilisabethentor. La reconstrução desta strutura debie ancluir ua casa de hóspedes de dous andares cun un apartamiento pa l anfitrião, perpuosta que fui recusada pula corte eileitoral. Actualmente, solo resta la parede oucidental i las lhajes de piedra ne l suolo. L praino de la ourangerie fui trasferido pa l Schloss Schwetzinger an 1725.

La orde para demolir la ourangerie0 fui dada durante ua besita de l Eileitor, an 1805. Más tarde, l Stückgarten, l Schlossvorhof (Pátio de Antrada) i ls Terrassengarten (Terraços Ajardinados) fúrun reunidos nun parque público de acesso lhivre.

Schlossgarten (Jardim de l Palácio - Hortus Palatinus)[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|left|160px|Terraço percipal de l antigo Hortus Palatinus.

L Schlossgarten (Jardim de l Palácio) tem l nome lhatim de Hortus Palatinus (Jardim Palatino) i fui ecomendado pul Eileitor Frederico V la Salomon de Caus. Esso lhevou a la spansão de l chamado Hasengärtlein, l jardim de l castielho cun ourige na Baixa Eidade Média, l que eisigiu seneficativas movimentações de tierra. Las capacidades de defesa de l castielho tamien fúrun fragilizadas.

Quando Frederico fui eileito Rei de la Boémia i mudou la sue residência para Praga, ls trabalhos ne l Hortus Palatinus fúrun suspensas. L jardim nunca benerie a ser acabado. La forma i la çposição de ls parterres solo sobreviveu atrabeç de zeinhos. L Hortus Palatinus fui, ne l sou tiempo, un s más famosos jardins de la Ouropa i fui çcrito puls cuntemporâneos cumo la "oitava maravilha de l mundo".

An 1719, l Eileitor Carlos III Filipe ampeçou a dar ua forma barroca la parte de l jardim de Frederico V.

Ua vez que fui criada, an 1832, ua cadeira de Floresta Botânica (Forstbotanik) na Ounibersidade Técnica de Karlsruhe, passou a haver un fuorte antresse por estas plantações.

Al lhongo de l anhos, la cumposição oureginal cun cuníferas fui vulgarizada cun caducifólias, pul que la ampressão giral de l parque mudou cunsidravelmente.

Scheffelterrasse (Terraço de Scheffel)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nome: este terraço recibe l nome de Scheffelterrasse devido a ua státua de bronze de l poeta Joseph Victor von Scheffel que eiqui eisistiu antre 1891 i 1942, anho an que fui fundida.

250px|thumb|Vista giral de l Scheffelterrasse.

L grande Scheffelterrasse (Terraço de Scheffel) cunsiste nun terraço cunsulidado atrabeç de la custrução dua arcada de 20 metros de altura. Atrabeç desta strutura, l jardim fui spandido subre la colina de l Friesenberg (Monte Frísio). Para este terraço, situado frente al cumplexo de l palácio, fui planeada ua casa de jardim (Gartenhaus), la qual , inda assi, nunca benerie a ser eisecutada.

Depuis de l zaparecimiento de la státua que le dou nome, solo ne l die 26 de Júnio de 1976 fui çcerrado un memorial la Scheffel. ESta piedra ye más modesta que l monumiento anterior, mostrando un medalhão cula eimagem de Scheffel, moldada a partir de la eimagem persente ne l sou túmulo an Karlsruhe.

Scheffel screbiu vários poemas subre Heidelberg. Un deilhes, "Alt-Heidelberg, du feine" ("Bielha Heidelberg, sue delicadeza"), tornou-se popular antre ls studantes atrabeç de la adaptação musical de Anton Zimmermann.

Scheffel era mui coincido an Heidelberg i habie muitas eimagens del an vários lhocais. Solo ne l Scheffelterrasse zapareciu, depuis de la Purmeira Guerra Mundial, un monumiento an sue houmenagem, ua vez que alguns studantes decidiram roubar un busto de Scheffel i anstalá-lo ne l Scheffelterrasse. Na manhana seguinte, este apareciu danificado ne l suolo. Un aproximou-se dun guarda de l parque i preguntou-le maliciosamente:

<an>

Dígamos, buono home, que talvez se trate de l famoso nano Perkeo de l Castielho de Heidelberg?

</an>

Al que l guarda respundiu eirritado:

<an>

Nee, dess is er net. Awwer gsoffe hott dar aach …!" (Nó, nun ye el. Mas tamien stá ambriagado…!) [18]

</an>

Ne l stremidade de l Scheffelterrasse, adonde la balaustrada rebuolta para la dreita, argue-se l reduto. Eiqui, Salomon de Caus querie custruir ua delicada torre cun ua galeria abierta. A partir desta punto, tener-se-iba ua ampressionante vista panorâmica de l castielho, de la cidade de Heidelberg i de l bal de l Neckar. Ambora téngan sido ampeçados ls trabalhos nas fundações, las obras fúrun anterrompidas an 1619.

Banco de Goethe i Marianne[eiditar | eiditar código-fuonte]

250px|thumb|Banco de Goethe i Marianne.

Ne l ampeço de 1922, l Banco de Goethe i Marianne, custruido nun tipo de piedra calcária (Muschelkalkstein), fui colocado ne l bordo ouriental de l terraço percipal. Esta eideia partiu dun requerimiento feito por un porsor de Heidelberg, an 1919, cumo comemoração de l centenário de l aparecimiento de l West-östlicher Divan (colecção de poemas de Goethe).

Na parte de trás de l banco stá repersentada ua coculho, tenida ne l Ouriente cumo mensageira de l amor. L testo subre l banco diz l seguinte:

"Und noch einmal fühlet Hatem Frühlingshauch und Sommerbrand" ("i más ua vez Hatem sente l sopro de la Primavera i l fuogo de l Berano")

Esto remete pa l ancontro de Goethe cun Marianne von Willemer. Goethe ourganizou l lhivro Suleika, de l West-östlichen Divans, pul çcurso i cuntra-çcurso de Hatem i Suleika. Ls dous nomes cumbinam-se cun ls de Goethe i Marianne von Willemer.

Ne l testo ambaixo são rialçados ls sentimientos de Marianne:

"Dort wo hohe Mauern glühen, finde ich den Vielgeliebten" ("Adonde las altas paredes brilham, oubservo l bien amado")

A poucos metros de l puial ancontra-se un monumiento la Goethe, cun dous metros de altura, repersentando la cabeça de l poeta, an bronze, inaugurado ne l die 5 de Maio de 1987, Die de la Ouropa. Na base, an arenito, ancontra-se la seguinte anscrição:

"Auf dar Terrasse hoch gewölbten Bogen war eine Zeit sein Kommen und sein Gehn" ("Na alta arcada de l terraço tubo un tiempo de chegada i de partida")

Esta ancrição fui straida dun poema de Marianne von Willemer i faz alusão a la arcada de 20 metros que sustenta l Scheffelterrasse.

Friesental (Bal Fresco)[eiditar | eiditar código-fuonte]

thumb|220px|Zeinho de l Friesental, por Matthäus Merian, 1620.

L Friesenberg (Monte Fresco) fui ancluído ne l sistema giral. Un decumiento de 1750 mostra que la ária de l Friesental (Bal Fresco) staba acupada por un Thier-Garthen (Jardim de Animales), ne l qual eisistiam cervos i benados. La colina de l castielho era coincida, antes, por Kalte Tal (Bal Fresco), ua vez que ye lhigeiramente banhado pul Sol.

Ne l lhado ouriental de l Friesental, ouposto al castielho, quedava ua acupação carmelita, adonde l Eileitor Ruperto I habie custruido la Jakobskapelle (Capielha de Jacó) i alojamientos para albergar ls armanos studantes. Desta acupação restam solo alguns bruxedos de l antigo mosteiro. Na eigreja carmelita tamien se ancontrava ua sepultura de l Wittelsbach. Ua vez que estes são antepassados directos de l Reis de la Baviera, las tumbas fúrun trasferidas para Munique, an 1805, adonde fúrun depositadas na cripta de la Eigreja de São Miguel.

Piedra cun anscriçon frente a la Dicker Turn[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Gedenktafel an Dicken Turn ç Heidelberger Schlosses.jpg
Piedra frente a la Dicken Turn.

Ne l Friesenberg (Monte Fresco), na parte ouriental de l castielho, stubo anstalado un campo de tiro de la artilharie eileitoral. L Eileitor Carlos II dibertiu-se eiqui frequentemente la çparar tiros de pistola. La ancriçon nua piedra situada a la squierda de la Dicken Turn, refree-se als sous feitos pessonales, de ls quales staba, oubbiamente, mui ourgulhoso:

ANNO MDCLXXXI. DEN XXII JANUARI BON SCHLOSS AUF DISEN ORT HAT WIEDER ALLES HOFFEN AUS STUCKEN CHURFURST CARL MIT KUGEL TROFFEN

(Traduçon:ANNO MDCLXXXI. XXII DE JANEIRO DO CASTELO DESTA LOCALIDADE L CHURFURST CARLOS ESPERA DE TODOS OS CANHÕES L GOTEJAR DAS BALAS)

Esta anscriçon recorda, probablemiente, l zampenho de l Eileitor Carlos II ne l die 22 de Janeiro de 1681, quando dous canhonesStuck - peça), alegadamente colocados frente la frente, çparában balas al mesmo tiempo, las quales se reunian ne l aire. Esta piedra fui, mais tarde, colocada ne l Stuckgarten para que mais pessonas la notassen.

Residentes famosos[eiditar | eiditar código-fuonte]

Frederico B, l "Rei de Ambierno"[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Friedrich B. bon dar Pfalç.jpg
Frederico B: L "Rei de Ambierno".

Fredericp B, Eileitor Palatino casou cun Isabel Stuart, la filha de l rei anglés. Este casamiento resultou de antresses políticos i ambolbiu grandes çpesas. Fúrun ourganizadas çpendiosas festibidades i, para la sue rializaçon, l Eileitor ancomendou la Eilisabethentor (Puorta de Isabel) pa l Stuckgarten (Jardin de la Peça).

Antre Outubre de 1612 i Abril de 1613, Frederico B passou cerca de meio anho an Anglaterra i, anque cuntar solo 16 anhos de eidade, tomou cuntato cun amportantes arquitetos, ls quales amprendírun, mais tarde, alteraçones i nuobos eidifícios ne l Castielho de Heidelberg. Inigo Jones i Salomon de Caus, que se conhecian bien antre si, ancontrában-se al serbício de la corte de l rei anglés. Caus acumpanhou ls recén-casados na sue biaige de regresso la Heidelberg. Jones seguiu-los an Júnio desse mesmo anho. Pouco depuis, fui abordada la heipótese de se custruir un einorme jardin. Inda assi, las plantas fúrun pensadas para un terreno praino, pul que la costielha de la monatanha tubo que ser cumbertida. An purmeiro lhugar, fúrun eisecutados mobimientos de tierras, ls quales fúrun bistos puls cuntemporáneos cumo la oitaba marabilha de l mundo.

Sob l gobierno de Frederico B, l Palatinado assistiu a ua supremacie protestante ne l Sacro Ampério Romano Germánico, la qual acabou, mas, nun zaire. Depuis de 1619, Frederico B - contra ls abisos spressos de muitos cunselheiros - fui scolhido para Rei de la Boémia. Quando Frederico B deixou Heidelberg, diç-se que la sue mai, Luisa Juliana de Ouranien-Nassau, terá proclamado: "Oh, l Palatinado stá a mudar-se para la Boémia".

Mas, Frederico B nun pudo manter la corona depuis de la derrota na Batailha de la Muntanha Branca (trabada na Bílá hora - 379 metros de altura), sofrida frente a las tropas de l amperador i de la Liga Católica. Pula brebidade de l sou reinado, recebiu l eipíteto trocista de "Rei de Ambierno". Cula Guerra de l Trinta Anhos, l gobernante antrou nua outra fase i tornou-se nun refugiado político.

Depuis de la sue fuga para Rhenen, na Houlanda, l Amperador Fernando II dixe, an 1621, dixe l melhor i l pior subre Frederico. L Palatinado de l Reno fui trasferido, an 1623, pa l Duque Maximiliano I de la Babiera, que tamien trouxe l Alto Palatinado pa l amperador.

An Rhenen, la oete de Arnhein, la família bibiu de fondos públicos salbos i de l generoso apoio de l rei anglés, einicialmente tamien de l de la Houlanda, ounidos al apoio de l gobierno. Frederico sperou regressar a la sue posiçon ne l Palatinado até al fin de la sue bida, mas morriu ne l eisílio an 1632.

Lhiselotte, Princesa Palatina[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Lhiselotte bon dar pfalç.jpg
Lhiselotte de l Palatinado.

Eilisabeth Charlotte, Princesa Palatina, fui Duquesa de Orleanes i cunhada de Luís XIB de Fráncia. Lhiselotte, cumo era afetuosamente coincida, nieta de Frederico B, naciu ne l Castielho de Heidelberg i creciu na corte de la sue tie Sofia de Hanóber, an Hanóber, regressando frequentemente la Heidelberg na cumpanha de sou pai. Als 19 anhos de eidade casou, por rezones políticas, cun Filipe I, Duque d'Orleanes, armano de Lhuís XIB de Fráncia, un casamiento que nun benerie a ser feliç.

An 1685, quando l Eileitor Carlos II, armano de Lhiselotte, faleciu inesperadamente, lhebando a la stinçon de l Wittelsbach de l Palatinado-Simmern, Lhuís XIB reclamou l Palatinado para si i ampeçou la Guerra de la Grande Aliança, la qual debastou l Palatinado. Lhiselotte, fui fuorçada a assistir passibamente a la çtruiçon de l sou paíç, arrasado an sou nome.

Lhiselotte screbiu nua carta para la sue tie Sofia de Hanóber:

"Julgo, anton, que l papá nun debe tener antendido la magnitude de l ato de me entragar; mas you era un fardo para el, i el staba preocupado que you me tornasse nua bielha lhouca, por esso tratou de lhibrar-se de mi tan rapido quanto possible. Era este l miu çtino".

Mesmo depuis de trinta i seis anhos an Fráncia, eilha inda pensaba an Heidelberg cumo l sou lhar, i screbiu nua carta la Marie Lhuise bon Degenfeld:

"Porque nun hai-de l príncepe-eileitor tener l castielho reconstruído? Esso cierta mente balerie la pena".

La Casa de Orleanes çcende de ls filhos de Lhiselotte i Filipe, tenendo chegado al trono de Fráncia, an 1830, na pessona de Luís Filipe de Fráncia.

Stima-se que Lhiselotte tenga scrito 60.000 cartas, de las quales cerca dun décimo subrebibiu até a la atualidade. Las cartas, scritas an francés i alman, çcriben mui bibamente la bida de la corte francesa. A maior paret deilhas fúrun scritas a la sue tie Sofia i a la sue meia-armana Marie-Lhuise, mas tamien se correspondiu cun Gottfried Lheibniç.

La eiducaçon de Lhiselotte fui bastante burguesa. L Eileitor Carlos I Lhuís gustaba de brincar cun ls sous filhos na cidade de Heidelberg i de fazer caminadas al lhongo de las costielhas de las colinas de l Odenwald. Lhiselotte, que mais tarde se çcreciu cumo ua "abelha lhunática" ("dolle Hummel" an alman), cabalhgaba ne l sou cabalo pulas colinas an buolta de Heidelberg i gustaba de la sue lhiberdade. Frequentemente, saía cedo de l castielho para trepar a ua cerejeira i anchir-se de cereijas An 1717, recordando la sue anfáncia an Heidelberg, screbiu:

"Miu Dius, quantas bezes a las cinco de la manhana me anchia cun cereijas i un buono pedaço de pan nas colinas! Nesses dies era mais bigorosa de l que podie eimaginar.[19]"

Charles de Graimberg[eiditar | eiditar código-fuonte]

Charles de Graimberg.

L Kupferstecher (graburista) francés Charles de Graimberg acumpanhou la família na fuga para Anglaterra antes de la Reboluçon Francesa.

An 1810, fui para Karlsruhe cul oubjetibo de ampeçar a treinar cul graburista de la corte de Baden Christian Haldenwang. Este era amigo i bezino de l armano de Graimberg, Lhuís. Quando Graimberg fui para Heidelberg, an orde a fazer un sboço de l castielho para ua paisaige, quedou de tal maneira ancantado que permaneciu eilhi ls restantes 54 anhos de la sue bida. Cun las reproduçones de las ruíanes de l castielho que porduziu, hdocumientou la sue cundiçon i colocou la piedra de fundçon de l castielho romano, la qual debe proteger las ruínas de la sue decadéncia final.

Na sue casa, situada ne l ampeço de l camino pedestre pa l castielho) zambolbiu un curjidoso gabinete cun peças ancontradas nas ruínas, las quales se tornórun, mais tarde, nas peças básicas de l museu Kurpfälzi. Aliás, el própio financiou, cula sue fortuna, la sue coleçon de antiguidades ("Altertumer") para la stória de la cidade i de l castielho. Ye debido a el que l Castielho de Heidelberg inda se mantén de pie. Tamien cunseguiu las purmeiras scabaçones stóricas nas ruínas i bibiu durante un lhongo período ne l pátio de l castielho, an orde a eibitar que ls habitantes de Heidelberg lhebassen materiales de custruçon de las ruínas para las sues casas.

Cun orde de Graimberg, Thomas La. Lheger redigiu un guia de l castielho que custitui la purmeira fuonte scrita subre l mesmo. Ua cópia deste guia, de 1836, Le guide boyageurs danes la ruin de Heidelberg (traduçon de l francés: "L guia de ls biajantes na ruína de Heidelberger"), fui adquirida por Bitor Hugo durante la sue stadie an Heidelberg. Esta cópia, probida de notas, stá çponible, atualmente, na "Maison de Bitor Hugo" (Casa de Bitor Hugo), an Paris.

Ua placa de honra lhembra Charles de Graimberg, la qual fui anstalada, an 1868, na passaige pa l Altan, diç l seguinte:

"A a mimória de Carlos Conde de Graimberg,"
"Nacido para par de l castielho an Fráncia 1774,"
"Falecido para Heidelberg 1864".[20]

Turismo[eiditar | eiditar código-fuonte]

Eiluminaçon de l castielho[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:Heidelberg Schlossbleuchtung.jpg
L Castielho de Heidelberg eiluminado por fuogos de artifício.

La iluminaçon porduzida puls fuogos de artifício ancide subre l castielho bárias bezes por anho, custituindo, tamien, ua ancenaçon eibocatiba de la çtruiçon de l castielho, ne l anho de 1693. La eiluminaçon de l castielho puls fuogos ye motibo pa ls numerosos suldados norte-amaricanos stacionados an Heidelberg deixáren ls sous assentamientos na cidade i comemoráren ne ls prados que marginan l Neckar. Mark Twain, que assistiu a la eiluminaçon an 1878, çcrebiu l spetaclo de la forma que se segue:

(…) cun un ampolgante çparo súbito, un punhado de mísseis brilantemente queloridos eimita l troar dun trobon contra las silhuetas negras de las torres de l castielho. Al mesmo tiempo, çtinguen-se de la muntanha todos ls detalhes de las ruínas. Mais ua i outra beç, las torres çpórun molhos de foguetes para la nuite, i l cielo crepita cun setas de luç brilhante ne l zénite, brebemente, i que, an seguida, curban graciosamente para baixo, para rebentar nua berdadeira fuonte de brilhantes chiçpas queloridas.
Mark Twain: „Bummel durch Ouropa" [21]

La purmeira eiluminaçon de l castielho rializou-se an Júnio de 1815, quando l Amperador Francisco I de la Áustria, l Czar Alexandre I de la Rússia, l Rei Frederico Guilherme III de la Prússia, l Príncepe Heirdeiro Lhuís de la Babiera i muitos outros príncepes permanecírun bárias sumanas an Heidelberg, para que la Santa Aliança decidisse medidas contra Napoleon, acabado de abandonar l eisílio na Ilha de Eilba. Cul fin de oufrecer als regentes un persente special, l magistrado de Heidelberg resolbiu eiluminar las ruínas de l castielho. Esto fui feito cun meios mais simples, sendo acesas ne l pátio de l castielho madeiras i outras sustáncias anflamables.

Fexeiro:Heidelberger Schloss-bleuchtet.jpg
Bista noturna de las ruínas de l Castielho de Heidelberg.

Outra eiluminaçon fui rializada, an Maio de 1830, pul angenheiro de jardines palacianos Metzger, ourganizada an houmenaige a la besita de ls amperadores de la Áustria i de la Rússia i de l rei de la Prússia. Die heiutigen Schlossbleuchtungen erinneren an die Zerstörung ç Schlosses durch den französischen General Ezéchiel de Mélac ein Jahr 1689 und 1693 während ç Pfälzischen Erbfolgekriegs.

Atualmente, las eiluminaçones de l castielho ténen an minte la çtruiçon de l castielho pul general francés Ezéchiel de Mélac, ne ls anhos de 1689 i 1693, durante la Guerra de Sucesson de l Palatinado.

L Rhein-Neckar-Zeitung, un jornal de Heidelberg, çcribe nun artigo la eiboluçon stórica de la eiluminaçon de l castielho i, tamien, l sou presnete:

Zde hai décadas, stan al serbício de cada eiliuminaçon de l castielho cerca de 50 bumbeiros. Ye ua honra para eilhes star alhá, cul boluntariado a ser "lhegado", muitas bezes, de pai para filho i para nieto. La Horst Hasselbach fui preguntado, quando tenie cerca de 30 anhos, se querie ajudar. Zde anton, nun faltou la nanhue eiluminaçon. A las 22.15 horas (de acordo cula Eigreija de l Sprito Santo) çpara un foguete de alarne cumo senhal de "Atençon!". Anton, todos ls sous ajudantes acenden las mechas. Satamente 30 segundos depuis de l segundo çparo, cun todos ls ajudantes munidos de sinalizadors, l castielho eimerge na luç burmeilha.
Rhein-Neckar-Zeitung de 30 de Agosto de 2005: „Weil dar Feuerzauber die Gekrönten freut…" [22]

Schlossfestspiele (Festibal de l Castielho)[eiditar | eiditar código-fuonte]

Durante l Berano, l Heidelberger Schlossfestspiele (Festibal de l Castielho de Heidelberg)[23] oufrece, ne l pátio de l castielho, repersentaçones de bários géneros al aire lhibre. L Schlossfestspiele ye ourganizado pul Stadttheater Heidelberg (Triato Municipal de Heidelberg), tenendo ampeçado ,an 1926, cun ua ancenaçon de Suonho dua Nuite de Berano, de Willian Shakespeare.

Ne l strangeiro (subretodo ne ls I.U.La.) ye mais coincido pula peça The Student Prince ("L Príncepe Studante"), ua oupereta centrada na figura fitícia de l Príncepe Heirdeiro Karl Franç de Karlsberg, que durante ls sous studo an Heidelberg se apaixona por Kathie, la filha de l sou hospedeiro, debendo zeistir desse relaciomiento por rezones de stado. Esta peça ye repersentada ne l pátio de l castielho an anglés (ó cun testo an alman i músicas an anglés) i atrai besitantes, percipalmente, de l strangeiro. Na Almanha ye pouco coincida.

La oupereta baseia-se ne l drama Alt-Heidelberg ("Antiga Heidelberg"),[24] de Wilheln Meyer-Förster, repersentado pula purmeira beç, ne l die 22 de Nobembre de 1901, ne l Berliner Theater, an Berlin. Ne l Japon, durante l Período Meiji, la obra era lheitura oubrigatória para todos ls studantes de alman, l que oumientou cunsidrablemiente la popularidade de Heidelberg i de l Castielho de Heidelberg.

Para alhá desso, l castielho fui mostrado nun porgrama de cinema mudo, ne l qual l filme ye acumpanhado pul sonido dun stórico uorgon de cinema.

Refréncias[eiditar | eiditar código-fuonte]

Refréncias

  1. 1,0 1,1 Harry B. Dabis: "What Happened in Heidelberg: Fron Heidelberg Man to the Persent": Berlag Brausdruck GmbH, 1977, ISBN 0007C650K.
  2. 2,0 2,1 An Bitor Hugo: Heidelberg of Frankfurt an Main. Societäts-Berlag, 2003. ISBN 3-7973-0825-6.
  3. Harry B. Dabis: "What Happened in Heidelberg: Fron Heidelberg Man to the Persent": Berlag Brausdruck GmbH, 1977, 0007C650K.
  4. Bitor Hugo: Heidelberg of Frankfurt an Main. Societäts-Berlag, 2003. ISBN 3-7973-0825-6.
  5. fron Mark Twain: La Tramp Abroad. .com/Tramp-Abroad/1-2 La Tramp Abroad ne l site twain.thefrelibrary .com[lhigaçon einatiba]
  6. .com Casamientos an Heidelberg[lhigaçon einatiba]
  7. An Lhudwig Giesç: Dar Kitsch, Tubingen: Berlag Ernst Wasmuth, 1982, ISBN 3-8030-3012-9.
  8. An Gunter Heinemann: Heidelberg, Regionalkultur Publishing, 1996, ISBN 3-924973-01-6.
  9. Georg Dehio: „Handbuch dar Deutschen Kunstdenkmäler. Baden-Wurttemberg I. Die Regierungsbezirke Stuttgart und Karlsruhe". Eiditado por Dagmar Zimdars i outros.
  10. Cabeças de anjo ne l site heidelberger-altstadt.de
  11. Oechelhauser: „De las Heidelberger Schloss", 1920
  12. Perkeo
  13. Günter Heinemann: „Heidelberg"
  14. Heixenbiss
  15. Site de l Deutsches Apothekenmuseum
  16. Hans Weckesser:"Amada Torre de Agua. La Stória de ls marcos de Mannheim".
  17. Rittersprung
  18. www.heidelberger-altstadt.de
  19. De Dirk Ban dar Cruysse, Madame sein ist ein eilendes Handwerck, Munique, Piper, 1990. ISBN 3-492-03373-3
  20. Testo oureginal an alman: Den Andenken an Karl Graf bon Graimberg,/geb. zu Schloß Paar in Frankreich 1774,/ gest. zu Heidelberg 1864.
  21. Mark Twain: „Bummel durch Ouropa"
  22. Páigina anformatiba relacionada cul aprobeitamente turístico de l Castielho de Heidelberg
  23. Schlossfestspiele.de Páigina de l Festibal de l Castielho
  24. Alt-Heidelberg - Porjeto Gutenberg