Maomé

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

Maomé ó Muhammad (an árabe: Modelo:Audio, transl. Muḥammad ó Moḥammed; Meca, c. 570Medina, 8 de Júnio de 632) fui un lhíder relegioso i político árabe. Segundo la religion islámica, Maomé ye l mais recente i redadeiro profeta de l Dius de Abraon.

Para ls muçulmanos, Maomé fui precedido an sou papel de profeta por Jasus, Moisés, Dabi, Jacob, Isaac, Ismael i Abraon. Cumo figura política, el unificou bárias tribos árabes, l que permitiu las cunquistas árabes daquilo que benerie a ser un ampério islámico que se stendiu de la Pérsia até a la Península Eibérica.

Nun ye cunsiderado puls muçulmanos cumo un ser debino, mas si, un ser houmano; assi i todo, antre ls fiéis, el ye bisto cumo un de l mais purfeitos seres houmanos.

Nacido an Meca, Maomé fui durante la purmeira parte de la sue bida un mercador que rializou stensas biaiges ne l cuntesto de l sou trabalho. Tenie por hábito retirar-se para ourar i meditar ne ls montes acerca de Meca. Ls muçulmanos acraditan que an 610, quando Maomé tenie quarenta anhos, anquanto rializaba un disses retiros sprituales nua de las cabernas de l Monte Hira, fui bejitado pul anjo Gabriel que le ourdenou que recitasse uns bersos ambiados por Dius, i quemunicou que Dius l habie scolhido cumo l redadeiro profeta ambiado a la houmanidade. Maomé dou oubidos a la mensaige de l anjo i, passado sue muorte, estes bersos fúrun reunidos i antegrados ne l Alcoran, durante l califado de Abu Bakr.

Maomé nun rejeitou cumpletamente l judaísmo i l cristandade, dues religiones monoteístas yá coincidas puls árabes. An beç desso, anformou que tenie sido ambiado por Dius para restaurar ls ansinamientos ouriginales destas religiones, que tenien sido corrompidos i squecidos.

Muitos habitantes de Meca rejeitórun la sue mensaige i ampeçórun la persegui-lo, bien cumo als sous seguidores. An 622 Maomé fui oubrigado a abandonar Meca, nua migraçon coincida cumo la Hégira (Hijra), tenendo se mudado para Yathrib (atual Medina). Nesta cidade, Maomé tornou-se l xefe de la purmeira quemunidade muçulmana. Seguiran-se uns anhos de batailhas antre ls habitantes de Meca i Medina, que se saldórun an giral na bitória de Maomé i de l seguidores. La ourganizaçon melitar criada durante estas batailhas fui ousada para derrotar las tribos de la Arábia. Por altura de la sue muorte, Maomé tenie unificado praticamente l território sob l signo dua nuoba religion, l eislan.

Nome[eiditar | eiditar código-fuonte]

L nome cumpleto de Maomé an árabe puode ser transliterado cumo Abu al-Qasin Muhammad ibn 'Abd Allah ibn 'Abd al-Muttalib ibn Hashin, sendo que Muhammad quier dezir "lhoubable" i sou nome cumpleto, anclui l nome "Abd Allah", que quier dezir "serbo de Dius". Este nome yá era quemun na Arábia antes de l aparecimiento de l eislan, nun sendo por esso neçairo ber nel un eipíteto criado pul própio.

Maomé ye ua forma aportuguesada de l francés Mahomet, que por sue beç ye ua deformaçon de l turco Mehmet, tenendo dende deribado ls adjetibos pertueses maometano i maometismo para chamar, respetibamente, l seguidor i la fé difundida por el.

Na África Negra muçulmana, l nome fui deformado para Mamadou, i antre ls berberes ancontra-se la forma Mohand.

Ne ls testos pertueses mais antigos, este antropónimo aparece grafado de bariadíssimas formas, cumo Mafoma, Mafamede, Mafomede, Mafomade, Mahamed, Mahoma, Mahomet, Mahometes ó Mahometo, sendo Mafamede i Mafoma por bintura las mais dibulgadas (de resto, la redadeira forma ye correlata de l nome de l profeta nas outras lhénguas eibéricas, sendo que an castelhano, catalan, galego i até basco, se diç Mahoma). Zde l seclo XIX, mas, que tales tenermos caíran cumpletamente an desuso ne l pertués, sendo até cunsiderados oufensibos, puosto que l sou uso, nas crónicas antigas, se fizo siempre associado nun cuntesto de cruzada contra la religion muçulmana.

Hoije an die, mas, alguns arabistas, islamólogos i storiadores lhusófonos stan a outar por outilizar la forma Muhammad an beç de Maomé, por cunsideráren que esta ye la transliteraçon mais correta a partir de l árabe, sendo sue pronúncia la mais aprossimada al nome ouriginal (de fato, ne ls redadeiros anhos, ua parte significatiba i crecente de la porduçon científica an Pertual na ária de l studos árabes i islámicos ten benido a cunsagrar este uso).[sin fuontes?] Neste grupo anclui-se l recén-falecido arabista pertués José Pedro Machado, outor dua traduçon de l Alcoran an pertués na qual outiliza la forma Muhammad para se referir al profeta de l eislan.

Todabie, ls percipales dicionários de la lhéngua pertuesa i alguns linguistas i lexicógrafos adotan la forma Maomé, bulgarizada por dous seclos de uso[1]. Ademales, la lhéngua árabe nun stipula ua transliteraçon oufecial (cumo l chinés, por eisemplo), portanto la repersentaçon morfológica ne l alfabeto lhatino de las palabras an árabe barie enormemente cun las particularidades de cada lhéngua. Outro argumiento a fabor de l amprego de Maomé ancontra-se ne l fato que praticamente todos ls nomes de personalidades stóricas anteriores al seclo XX yá possuen forma bernácula an pertués, cumo Moisés, Jasus, Martico Lhutero.

Fuontes[eiditar | eiditar código-fuonte]

Las percipales fuontes para l studo de la bida de Maomé son l Alcoran, las biografies surgidas ne ls purmeiros seclos de l eislan (ne ls seclos VIII i IX, coincidas cumo siras) i ls ahadith' '.

Ambora l Alcoran nun seia ua biografie de Maomé, el proporciona anformaçones subre la sue bida. Antre las suras, çtaca-se la sura de Ibn Ishaq. Ls ahadith (singular hadith) son ls relatos daquilo que l profeta dixe, fizo ó aprobaba, i fúrun transmitidos atrabeç dua cadeia oural.

Bida[eiditar | eiditar código-fuonte]

Muhammad naciu an Meca a 12 de Rabi al-Awwal (terceiro més de l calendário árabe) ne l "anho de l Alifante". Este anho recebiu esta chamaçon porque nel se berificou l ataque de pulas tropas de Abraha (gobernador de l sul de la Arábia al serbício de l amperador de la Etiópia) que stában eiquipadas cun alifantes. Na era cristiana este anho corresponde la 570.

Maomé pertencia al clana de l Hachemitas, por sue beç antegrado na tribo de l Coraixitas (Quraysh, "tubaran"). Era filho de Abdalá i de Amina. Sou pai faleciu pouco tiempo antes de l sou nacimiento, deixando a la sposa cumo ardança cinco camelos i ua scraba.

Antre las famílias de Meca eisistia na época la tradiçon de antregar temporariamente ls ninos a las famílias beduínas que bibian ne l deserto, ua beç que se cunsideraba que l clima de Meca era pouco saudable; para para alhá desso, acraditaba-se que ua temporada de bida ne l deserto prepararie melhor l nino para la bida adulta. An troca desta aporfilhaçon temporária, ls beduínos recebien persentes de l habitantes de Meca. Anque de las lhemitaçones eiquenómicas, Amina antregou Maomé als cuidados dua ama-de-lheite chamada Halíma (Halemah).

Quando Maomé tenie seis anhos de eidade la sue mai faleciu; passou a bibir anton cul sou abó paterno, Abd al-Mutalib, i cun ls filhos destes, antre ls quales se ancontrában Abbas i Hamza i que éran praticamente de la mesma eidade que Maomé, fruito dun casamiento tardio de l abó. Abd al-Mutalib acupaba an Meca l amportante cargo de siqáya (serbício de çtribuiçon puls peregrinos de la auga sagrada de l poço de Zamzan).

dous anhos depuis, l abó de Maomé faleciu i este fui bibir cul sou tio Abu Talib, nuobo xefe de l clana Hachemita.

Meca era nesta altura ua cidade-stado ne l deserto, adonde se ancontraba un santuário coincido por Caaba ("Cubo") admenistrado puls Coraixitas. La Caaba era benerada por todos ls árabes, sendo albo dua peregrinaçon anual. Neilha se ancontraba la Piedra Negra i ua série de ídolos, repersentaçones de diusas i de diuses, de l quales se çtacaba l dius nabatiu Hubal. Alguns habitantes de Meca çtanciában-se quier de l cultos pagones, quier de l monoteísmo de l judius i de l crestianos, declarando-se hunafá, esto ye, crentes ne l Dius solo de Abraon, que acraditában tener sido l fundador de la Caaba. Anque la cidade nun tenr recursos naturales, eilha funcionaba cumo un centro comercial i relegioso, bejitado por muitos comerciantes i peregrinos.

Durante la adolescéncia Maomé fui pastor i tenerie tamien acumpanhado l sou tio an spediçones comerciales a la Síria. Segundo ls relatos muçulmanos, quando Maomé, l sou tio i outros acumpanhantes regressában dua destas biaiges cruzórun-se acerca de Bosra cun un eremita crestiano chamado Bahira que passado tener eisaminado Maomé cuncluiu que este era l ambiado que todos aguardában. Bahira recomendou la Abu Talib que lhebasse l sou sobrino para Meca i que belasse pul bien-star deste.

Por buolta de 595 Maomé conheciu Cadija, ua biúba rica de 40 anhos de eidade. L moço (na altura cun 25 anhos de eidade) ampressionou Cadija pula sue hounestidade ne ls negócios de tal forma que eilha propós l casamiento. Este casamiento repersentou ua mudança social para Muhammad, yá que segundo ls questumes árabes de la época ls menores nun heirdában, rezon pula qual Muhammad nada tenie recebido de la ardança de l pai i de l abó. Muhammad permaneciu cun Cadija até a la muorte desta an 619. Cadija tubo seis filhos de Muhammad, quatro mulhieres (Zainab, Ruqayyah, Umn Kulthun i Fátima) i dous homes (Al-Qasin i Abdullah, que falecírun durante la anfáncia).

Habitualmente afirma-se que Maomé tenerie sido analfabeto[2]; assi i todo, ye probable que alguien que zampenhou funçones na ária de l comércio tenga possuído, outonomamente, coincimientos eissenciales de scrita.

L sou tio Zubair fondou la orde de cabalharie coincida cumo la Hilf al-fudul, que assistia ls ouprimidos, habitantes lhocales i bejitantes strangeiros. Maomé fui un nembro entusiasta; ajudou na resoluçon de çputas, i tornou-se coincido cumo Al-Amen ("l cunfiable") debido a la sue reputaçon sin mácula nestas antermediaçones. Cumo eisemplo, quando la Kaaba sofriu danos passado ua inundaçon, i todos lhíderes de Meca querien recebir la honra de resulber l porblema, Maomé fui nomeado para solucionar la situaçon. Propós que stendessen un lhençol branco ne l suolo, que colocassen la Piedra Negra (tamien coincida cumo Hajar el Aswad) ne l meio i pediu als lhíderes tribales que la transportassen al sou debido lhocal, segurando ls cantos de l lhençol. Chegados al debido lhocal, l própio Maomé tratou de a poner na posiçon debida.

Bida familiar[eiditar | eiditar código-fuonte]

Durante la sue bida i depuis de la muorte de Cadija, Maomé benerie a casar cun outras quinze mulhieres, na sue maiorie biúbas, fuora Aicha. Estas mulhieres éran biúbas de cumpanheiros de Maomé, tenien ua eidade abançada i l casamiento cul profeta surgie cumo ua forma de garantir proteçon i stabilidade eiquenómica. An outros causos ls casamientos serbiran para cimentar alianças políticas.

Ua de las sposas mais amportantes de Maomé fui Aicha (an árabe عائشة), la sue segunda sposa, que tenie seis anhos de eidade na altura de l sou noibado i segundo registos, quatorze anhos na altura de sou casamiento cul profeta.[3]

Muorte i lhegado[eiditar | eiditar código-fuonte]

Un anho antes de la sue muorte, Maomé dirigiu-se pula redadeira beç als sous seguidores naqueilho que quedou coincido cumo l sermon final de l profeta. La sue muorte an Júnio de 632 an Medina, cula eidade de 62 anhos, dou ourige a ua grande crise antre ls sous seguidores. Na berdade, esta çputa acabarie por ouriginar la debison de l eislan ne ls galhos de l sunitas i xiitas. Ls xiitas acraditan que l profeta zeignou Eilhi ibn Abu Talib cumo sou sucessor, nun sermon público na sue redadeira Hajj, nun lhugar chamado Ghadir Khon, anquanto que ls sunitas çcordan.

Rebelaçon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Maomé tenie por hábito passar nuites nas cabernas de las montanhas próssimas de Meca, praticando l ayuno i la meditaçon. Sentie-se zeiludido cula atmosfera materialista que dominaba la sue cidade i ansastifeito cula forma cumo Uorfones, pobres i biúbas éran scluídos de la sociadade. La tradiçon muçulmana anforma que ne l anho de 610, anquanto meditaba nua caberna de l Monte Hira, Maomé recebiu la bejita de l arcanjo Gabriel (Jibrel) que l declarou cumo profeta de Dius. Zde este momiento i até a la sue muorte, tamien recebiu outras rebelaçones.

Al recebir estas mensaiges, Maomé tenerie transpirado i entrado an stado de transe. La bison de l arcanjo Gabriel l tenerie perturbado, mas la sue mulhier Cadija l reconfortou, assegurando que nun se tratarie dua possesson dun génio. Para tentar cumprender l sucedido l casal cunsultou Waraqa, un primo de Cadija que se acradita tener sido crestiano. Cula ajuda deste Maomé anterpretou las mensaiges cumo sendo ua speriéncia idéntica a la bibida puls profetas de l judaísmo i cristandade.

Las purmeiras pessonas a acraditar na misson profética de Maomé fúrun Cadija i outros familiares i amigos que se reunian na casa dun home chamado Al-Arqan. Por buolta de 613, ancorajado pul sou círclo restrito de seguidores, Maomé ampeçou a pregar an público. Al proclamar la sue mensaige na cidade, ganhou seguidores, ancluindo ls filhos i armanos de l home mais rico de Meca. La religion que el pregou tornou-se coincida cumo eislan ("submisson a la buntade de Dius").

A la medida que ls sous seguidores crecian, el se tornaba ua amenaça para las tribos lhocales, specialmente als Coraixitas, la sue própia tribo, que tenie la respunsabilidade pul cuidado de la Caaba, que nesta altura hospedaba cientos de ídolos que ls árabes adorában cumo diuses.

Rejeiçon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Anque de la mensaige monoteísta de Maomé tener sido aceita por alguns habitantes de Meca, muitos rejeitórun-na. Ls cunceitos relegiosos por el apersentados, i an particular la eideia dun Julgamiento Final, gerában ancredulidade i zombarie junto de l mequenses. Pedian-le que fazisse un milagre capaç de cumprobar las sues alegaçones ó anton acusában nel de star possuído por un djiin (un sprito maligno). Para para alhá desso, el tornou-se mui ampopular cun ls gobernantes, i sous seguidores fúrun albos de ataques físicos repetidos, bien cumo de ataques a las sues propiadades. D'acuordo cun ls relatos, alguns de l habitantes de Meca lhançórun ataques bigorosos i brutales contra esta nuoba religion: forçórun pessonas a deitar-se subre arena ardiente, colocórun einormes piedras subre sous peitos, derramórun fierro derretido subre eilhes. Muitos tenerien morrido, mas la fé prebaleciu. Esta perseguiçon nun atingiu ampeçalmente l própio Maomé, pul simples motibo de que la sue família detenie muita anfluéncia. Inda assi, estas circunstáncias tornórun-se antolerables i Maomé acunselhou alguns de l sous seguidores la iren para la Abissínia por buolta de l anho 615.

Ls mequenses oubrigórun Maomé a deixar la sue misson relegiosa oufrecendo-le poder político. A la medida que ls sous seguidores oumentórun, ls sous ouponentes tentórun demobé-lo a deixar ó alterar la sue religion. Oufrecírun-le ua buona parte de l comércio i l casamiento cun mulhieres de alguas de las famílias mais ricas, mas el rejeitou todas estas oufertas. Ls habitantes de Meca acabórun por eisigir que Abu Talib antregasse l sou sobrino Maomé para eisecuçon. Ua beç que el recusou, la ouposiçon eiserceu presson comercial contra a tribo de Muhammad i sous apoiantes. Houbiste tamien ua tentatiba de assassinato. Passado la muorte de l sou tio i de Cadija ne l anho de 619 (anho la que la tradiçon muçulmana se refree cumo l "Anho de la Tristeza"), l própio clana de Maomé retirou-le la proteçon. Maomé mudou-se anton para la cidade de At-Ta'if, adonde nun ancontrou apoio por parte de l sous habitantes. Por esta rezon el regressou a la Meca. Anton sofriu abusos, fui apedreijado i atirado contra spinhos i lhixo. Ls sous einimigos preparában-se para tentar outra beç assassiná-lo.

La Hégira[eiditar | eiditar código-fuonte]

An 622 i an resultado de l ancremiento de la perseguiçon als muçulmanos estes ampeçórun a deixar Meca an direçon la Yathrib, ua cidade a cerca de 350 kn la norte de Meca, que mais tarde passarie a ser coincida por Medina. Esta migraçon ye coincida cumo la Hégira, palabra por bezes traduzida cumo "fuga", ambora l sou sentido perciso seia de "emigraçon", mas nun nun sentido geográfico, mas de separaçon an relaçon a la família i al clana. L calendário islámico ten ampeço ne l die an que ampeçou la Hégira, 16 de Júlio de 622.

A migraçon de Meca para Medina nun fui un ato ampulsibo, mas l resultado de cuntatos prébios. Ne l Berano de 621, duoze homes de Medina bejitórun Meca durante la peregrinaçon anual i declarórun-se muçulmanos. An Júnio de l anho seguinte ua delegaçon de setenta i cinco medineneses tamien se declara muçulmana an Meca i jura proteger Maomé de qualquier ataque. Ls purmeiros muçulmanos ampeçórun a abandonar Meca an Júlio de 622; na época la biaige durarie nuobe dies. Ls muçulmanos partiran an pequeinhos grupos i cumo tal nun se gerou çconfiança antre ls mequenses.

Muhammad partiu an Setembre, tenendo cunseguido scapar a un praino que bisaba matá-lo. L praino stablecie que un home pertencente la cada un de l clanas de Meca anfiarie la sue spada an Maomé; desta forma, la bingança (cunceito anraizado antre las tribos árabes) serie defícel de cuncretizar. L praino fracassou ua beç que Maomé fugiu durante la nuite, tenendo deixado a drumir na sue cama Eilhi, bestido cul sou manto berde. Quando l grupo pretendia eisecutar l praino deparou-se cun Eilhi, que nada sofriu. Maomé chegarie la Medina la 24 de Setembre.

Medina era un oásis que tenie na agricultura la sue percipal atibidade eiquenómica. Nesta cidade bibian trés tribos judaicas, talbeç ende chegadas depuis de la çtruiçon de l Segundo Templo puls Romanos an 70 i dues tribos árabes paganas, ls Khazradj i ls Aws. Ls habitantes de Medina sperában que Maomé ls ounisse i eibitasse ancidentes tales cumo la guerra cebil de 618, na qual muitas bidas se tenien perdido.

Ls anhos an Medina[eiditar | eiditar código-fuonte]

Cronologie
Datas i lhocales amportantes na bida de Maomé
c. 569 Muorte de l pai, `Abdallah
c. 570 Possible data de nacimiento, 20 de Abril: Meca
570 Fracasso de l ataque abissínio subre Meca
576 Muorte de la mai
578 Muorte de l abó
c. 583 Biaiges a la Síria
c. 595 Cunhece i casa cun Cadija
610 Ampeço de la rebelaçon de l Alcoran: Meca
c. 610 Apersenta-se cumo profeta: Meca
c. 613 Ampeça a pregar publicamente la sue mensaige: Meca
c. 614 Ampeça a reunir seguidores: Meca
c. 615 Emigraçon de muçulmanos para la Abissínia
616 L clana Banu Hashin ampeça boicote eiquenómico
c. 618 Guerra cebil medinense: Medina
619 Termina l boicote de l Banu Hashin
c. 620 Isra i Miraj
622 Emigra para Medina (Hijra)
624 Batailha de Badr Muçulmanos derrotan Meca
625 Batailha de Uhud
c. 625 Spulson de la tribo Banu Nadir
626 Ataque la Dumat al-Jandal: Síria
628 Batailha de la Trincheira
627 Çtruiçon de la tribo Banu Qurayza
c. 627 Subjuga a tribo Bani Kalb: Dumat al-Jandal
628 Tratado de Hudaybiyya
c. 628 Cunquista acesso al santuário de la Kaaba
628 Cunquista de l oásis de Khaybar
629 Purmeira peregrinaçon
629 Ataque fracassado al Ampério Bizantino: Mu'ta
630 Entra an Meca que cunquista pacificamente
c. 630 Batailha de Hunayn
c. 630 Cerco de al-Ta'if
630 Stablece ua teocracie: Meca
c. 631 Domínio subre quaije to la Arábia
c. 632 Ataca ls Gasánidas: Tabuk
632 Peregrinaçon de çpedida
632 Muorte (8 de Júnio): Medina

Un decumiento coincido cumo la Custituiçon de Medina rebela cumo se stableciu ua cunfederaçon antre ls seguidores de Maomé de Meca i ls habitantes de Medina (Umma). L preámbulo de l decumiento refree-se a el cumo "profeta" i stablece que las çputas dében ser submetidas a la mediaçon deste, mas nun le outorgou qualquier tipo de outoridade special. Assi i todo, ne ls redadeiros anhos de la sue bida Maomé tornou-se soberano de la cidade an resultado de l prestígio cuncedido pulas campanhas melitares.

Maomé aprobou ataques la carabanas coraixitas que negociában cula Síria, tenendo el própio partecipado de trés ataques, que resultórun an fracassos.

Guerras[eiditar | eiditar código-fuonte]

An Márcio de 624 Maomé preparou un ataque a ua carabana de Meca que regressaba de la Síria. La carabana, lhiderada por Abu Sufyan (lhíder de l clana omíada), cunseguiu anganhar ls muçulmanos. Assi i todo, Abu Jahal de Meca (lhíder de l clana Makhzun) que se tenie prebiamente ouposto la Maomé i ourganizado un boicote contra l clana Haxemita, pretendia ansinar-le ua liçon.

La 15 de Márcio de 624, próssimo dun lhugar chamado Badr, las dues fuorças coliden. Anque séren solo 300 mal eiquipados contra 800 mequenses melhores eiquipados na batailha, ls muçulmanos tubírun sucesso, matando pul menos 45 naturales de Meca, ancluindo Abu Jahl, i tomando 70 prisioneiros, cun solo 14 baixas muçulmanas. Para ls muçulmanos la bitória fui ancarada cumo ua cunfirmaçon de la misson profética de Maomé. Muitos habitantes de Medina cumbertírun-se al Eislan i Maomé tornou-se l gobernador de fato de la cidade.

Bárias amportantes alianças pul casamiento ocorrírun nesta altura. De las filhas de Maomé, Fátima casou cun Eilhi (serie mais tarde l quarto califa) i Umn Kulthun casou cun Otman (l terceiro califa antre 644 i 656). L própio Muhammad, yá casado cun Aisha, filha de Abu Bakr (l purmeiro califa) casou anton cun Hafsah, la filha de Omar (l segundo califa), cujo marido tenie falecido na Batailha de Badr.

Las relaçones cun ls judius de Medina ampeçórun la se degradar. Para estes era ampossible aceitar la mensaige relegiosa dun home que colocaba Moisés, João Batista i Jasus ne l mesmo grau de cunsideraçon relegiosa. Por buolta desta altura, Maomé mudou la direçon de la Qibla de Jerusalén para Meca.

La 21 de Márcio de 625, Abu Sufyan, an busca de bingança, antrou an Medina cun 3 000 homes. Na manhana de 23 de Márcio ampeçou la lhuita. La batailha nun produziu un bencedor ó perdedor óbbios, anque de l habitantes de Meca tenéren clamado la bitória. Ne ls dous anhos seguintes, ambos ls lhados prepórun-se para l ancontro decisibo.

An Abril de 627, Abu Sufyan lhiderou ua grande cunfederaçon de 10 000 homes contra Medina. Maomé ourdenou que fusse cabada ua tricheira a la buolta de Medina, por sugeston de l scriba persa Salman i-Farsi. L eisército nun cunseguiu antrar na cidade. Por sue beç, ls agentes de Maomé ambiados de l junto de l eisército cunseguiran porbocar alguas deserçones. Depuis dua nuite marcada pul bento i chuba, l eisército de Sufyan acabou por se zagregar.

Passado la retirada de Abu Sufyan i sues fuorças, ls muçulmanos dirigiran la sue atençon para ls grupos que tenien cometido traiçon al acuordo de Medina. Ls munafiqun çmoronórun-se debrebe, i sou lhíder Abdullah ibn Ubayy prometiu aliança cun Maomé. Ls muçulmanos cercórun anton ls Banu Qurayza, que tenie cunspirado contra eilhes. Eilhes tenien tenido la ouportunidade de scolher Maomé cumo árbitro, mas an beç desso, ls Banu Qurayza scolhírun Saad ibn Muadh, l lhíder de l sous antigos aliados de la tribo Aws.

Saad tenie sofrido ua ferida lhetal na batailha contra las fuorças de Abu Sufyan i ourdenou la eisecuçon de las fuorças atibas de la tribo, cunsistindo de todos ls sous homes adultos. El permitiu a las mulhieres nó-cumbatentes i a las ninos bibiren cumo scrabos para l resto de la bida, cumo era tradiçon de l tiempo. Mais tarde, comentadores argumentórun que l punimiento de Banu Qurayza era cunforme als ditames de la Bíblia heibreia subre la guerra; inda assi, las fuontes ouriginales de la sirah nun mencionan esto.

Cunquista de Meca[eiditar | eiditar código-fuonte]

Por buolta de 627 Maomé tenie ounido Medina sob l Eislan, cul zaparecimiento de l sous einimigos anternos. Ls beduínos, passado un período de batailhas i negociaçones, tornórun-se aliados de Maomé i aceitórun la sue religion. Depuis de mui cuntato cula cidade i cun ls muçulmanos, alguns cumbertírun-se als poucos. Por esta altura, las rebelaçones que supostamente tenien bejitado Maomé , chegórun al fin. El regressou anton la Meca para tomar posse de la Caaba.

Maomé colocou ls cidadanos de Meca subre presson eiquenómica, çtinada purmeiramente a ganhar la adeson deilhes al Eislan. An Márcio de 628, el partiu para la "peregrinaçon" la Meca, cun 1600 melitares que l acumpanhában. Ls naturales de Meca inda assi, punirun trabo al abanço destas fuorças ne ls lhemites de l sou território, an Al-Hudaybiyah. Alguns dies depuis, ls de Meca fazirun un tratado cun Maomé. Cun negociaçon i l cunsentimiento de l mais bielhos Coraixitas, el fizo ua peregrinaçon a la Kaaba, zarmado. Las hostilidades eirien tener un fin i ls muçulmanos eirien cunseguir la permisson para fazer la peregrinaçon la Meca ne l próssimo anho. L casamiento de Maomé cun Habiba, filha de sou antigo einimigo Abu Sufyan, cimientou inda mais l tratado.

Passado un cierto período, l acuordo stinguiu-se i la guerra rebentou. An Nobembre de 629, aliados de Meca atacórun un aliado de Maomé, l que lhebou Muhammad a romper l tratado de Al-Hudaybiyah. Passado planeamiento secreto, Maomé marchou subre Meca an Janeiro de 630 cun 10.000 cumbatentes. Nun houbiste derramamiento de sangre. Abu Sufyan i outros lhíderes de Meca submetírun-se formalmente. Maomé prometiu ua anistia giral (cun alguas pessonas specificamente scluídas). Anque el nun ls tener fuorçado, muitos habitantes de Meca cumbertírun-se al eislan. An Meca, Maomé çtruiu ls ídolos na Kaaba i an outros pequeinhos santuários.

Unificaçon de la Arábia[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ber artigo percipal: Umma

Passado la Hégira, Maomé ampeçou a stablecer alianças cun tribos nómadas. A la medida que la sue fuorça i anfluéncia creciu, ansistiu que las tribos potencialmente aliadas se tornassen muçulmanas.

Quando staba an Meca, Maomé fui anformado de que habie ua grande cuncentraçon de tribos hostis i el partiu para las defrontar. La batailha tubo lhugar an Hunain, i ls einimigos fúrun derrotados. Alguns biran agora Maomé cumo l home mais poderoso de la Arábia i la maiorie de las tribos ambiou delegaçones para Medina, an busca dua aliança. Antes de la sue muorte, rebeliones ocorrírun nua ó dues partes de la Arábia mas l stado islámico tenie fuorça suficiente para lhidar culhas.

Beneraçon de Maomé[eiditar | eiditar código-fuonte]

Usualmente, quando un muçulmano se refree la Maomé, Jasus ó outro de l profetas, eimediatamente passado l nome diç ó scribe "que la paç i bénçon de Alá stéian subre el" ó spresson eiquibalente an outra lhéngua (frequentemente árabe), ó inda usa la sigla dessa spresson. An anglés, por eisemplo, ye aceitable usar "pbuh" ó "peace be upon hin". La sigla tradecional an árabe ye "swas".

Maomé ye cunsiderado pula quemunidade muçulmana cumo un modelo a seguir. La deboçon a la sue pessona ten sido spressa al lhongo de l seclos de las mais bariadas formas, cumo por eisemplo atrabeç de la scrita de poemas. Un de l poemas mais famosos, la "Vurda" (ó "Poema de l Manto") fui cumpuosto ne l seclo XIII por Al-Vusiri. Ambora nun eisista registro de milagres feitos por Maomé, alguns relatos populares atribuen-le essa capacidade.

An bários lhocales de l mundo muçulmano eisisten santuários dedicados a un pélo de la sue barba. Ne l Palácio Topkapı, an Istambul, un relicário guarda aqueilho que se acradita tener sido l sou manto, las sues spadas, bien cumo ua pegada que quedou registada nua superfície enlameada i alguns pélos de la sue barba.

Alguns muçulmanos celebran l nacimiento de Maomé (Mawlid), ambora outros cunsidíren que essa celebraçon ye ancorreta por se tratar dua inobaçon relegiosa proibida pul Eislan. Estes muçulmanos son eigualmente contra la beneraçon destas relíquias, por cunsideráren tratar-se de idolatria.

Repersentaçones de Maomé[eiditar | eiditar código-fuonte]

Las repersentaçones bisuales de l profeta puoden eibentualmente ser proibidas[4] i cunsideradas ansultuosoas. Giralmente ls xiitas i ls sufis aceitan mais la eideia de la repersentaçon, que an giral l Eislan rejeita, por ser, a la semelhança de l judaísmo, ua religion de la palabra i nun de la eimaige.[sin fuontes?]

Recentemente, charges de Maomé criticando l terrorismo que fúrun publicadas na Ouropa causórun muita polémica, grande furor de l mundo islámico i protestos an to l mundo. Cumo bingança, l jornal iraniano Hamshahri[5] fizo ua cumpetiçon anternacional de charges subre l Houlocausto.

Referéncias[eiditar | eiditar código-fuonte]

  1. Dicionário Houaiss de la Lhéngua Pertuesa, Moderno Dicionário de la Lhéngua Pertuesa (Michaëlis), Vocabulário Ourtográfico de la Lhéngua Pertuesa de la Academie Brasileira de Lhetras, Dicionário Ounibersal de la Lhéngua Pertuesa (Pribírun), Dicionário de Questones Bernáculas de Napoleon Mendes de Almeida, ls manuales de redaçon de l jornales Fuolha de S. Paulo i L Stado de S. Paulo, antre outros.
  2. Para justeficar este analfabetismo recorre-se, antre outras passaiges de l Alcoran, al capítulo 7, bersiclos 157-158, adonde se lé que Maomé era un "profeta eiletrado", an árabe al-nabbi-al-ummi; alguns outores anterpretan al-nabbi-al-ummi nun cumo profeta iletrado, mas cumo profeta de l iletrados, ó seia, dun pobo que al cuntrário de l judius i de l crestianos nun tenie recebido ua scritura rebelada.
  3. De acordo cun University of Southern California[lhigaçon einatiba] (an anglés)
  4. Artigo an anglés: Islan Declares Depitiones of Prophets la Sin[lhigaçon einatiba]
  5. BBC: Jornal de l Eiran bai satirizar Houlocausto an charges