Diamante

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.
Diamante
Animaçon: strutura spacial de l diamante

L diamante ye ua forma alotrópica de l carbono, de fórmula química C.

Cristaliza ne l sistema cúbico, giralmente an cristales cun forma otaédrica (8 faces) ó heixaquisotaédrica (48 faces), frequentemente cun superfices rebuoltas, arredondadas, ancolores ó queloradas. Ls diamantes de quelor scura son pouco coincidos i l sou balor cumo gema ye menor debido al sou aspeto pouco atratibo. Defrente de l que se pensou durante anhos, ls diamantes nun son eiternos pus l carbono definha cul tiempo, mas ls diamantes duran mais que qualquier ser houmano.

Sendo carbono puro, l diamante arde quando spuosto a ua chama, transformando-se an dióxido de carbono. Ye seluble an dibersos ácidos i anfusible, fuora la altas pressones.

L diamante ye l mais rejistente mineral de ocorréncia natural que se conhece, cun ua dureza de 10 (balor mássimo de la scala de Mohs). Esto quier dezir que nun puode ser riscado por nanhun outro mineral ó sustáncia que possua ua dureza anferior a 10. Inda assi, ye mui andeble, esse fato debe-se a la clibaige otaédrica purfeita segundo {111}. Estas dues caratelísticas fazírun cun que l diamante nun fusse talhado durante muitos anhos. Las maiores fuontes de l mundo son de África de l Sul. Outras fuontes amportantes situan-se na Oustrália (segundo maior produtor) i ne l Brasil (terceiro maior produtor), antre outras de menor amportança.

La densidade ye de 3,52. L brilho ye adamantino, deribado de l eilebadíssimo índice de refraçon (2,42). Recorde-se que todos ls minerales cun índice de refraçon maior ó eigual a 1,9 ténen este brilho. Inda assi, ls cristales nun cortados puoden apersentar un brilho gorduroso. Puode apersentar fluorecéncia sob luç ultrabioleta, oureginando coloraçones azul, rosa, amarielha ó berde.

Aplicaçones i balor[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nun son solo ls diamantes ancolores ó cun matizes guapos que se custituen cumo piedras preciosas cumo antigamente se pensaba i usaba, mas hoije an die yá son ousados diamantes de quelor (alguns de quelor natural son mesmo de maior balor de l que ls ancolores) i cun formatos eirregulares, que se outelízan an joalharie, muntados an metales preciosos i/ó an associaçon cun outras gemas.

L antresse popular ne ls diamantes centra-se ne l sou balor cumo gemas, mas ls cristales ténen inda ua maior amportança cumo ferramientas andustriales. Las bariadades negras i microcristalinas, nun tenendo balor comercial, outelizan-se na andústria cumo abrasibos de alta culidade ó cumo ferramientas de talha ó cumo perfuradores para materiales de dureza eilebada. Estes puoden ser ousados para cortar, tornear i furar alumina, quartzo, bidro i artigos cerámicos. L puolo de diamante ye ousado para polir aços i outras lhigas.

Diamantes azulados ó rosados son ralos i, por esso, mui baliosos. Yá ls amarelhados son mais quemuns. Ua marca de l diamante outéntico – i la purmeira cousa que l çtingue de falseficaçones grosseiras, cumo las de zircónio – ye la sue lhebeza. L Diamante Koh-i-Nor, de la Corona Británica, ten quaije l tamanho dua bola de pingue-pongue i nun chega a 22 gramas.

Talha[eiditar | eiditar código-fuonte]

L balor de l diamante reside na falta total de ampurezas i de quelor.

Ua beç selecionados, ls diamantes son cortados i talhan-se al lhargo de direçones nas quales la dureza ye menor. Ua talha bien rializada ye aqueilha que rialça l foco, ó seia, l cunjunto de reflexos de quelores deribados de ls reflexos.

Diamantes sintéticos[eiditar | eiditar código-fuonte]

Atualmente, eisiste la possiblidade de fazer diamantes sintéticos, submetendo grafite a pressones eilebadas. Inda assi, l resultado son quaije siempre cristales de dimensones mui pequeinhas para podéren ser comercializados cumo gemas. L risco de se mercar un diamante arteficial ye quaije nanhun, sendo anclusibamente mais pequeinho que la possiblidade de ancuntrar gemas que ls comerciantes dízen ser diamante mas que nun l son rialmente.

Ambora yá an 1880 J. Balentine Hannay, un químico scocés, tubisse porduzido minúsclos cristales, solo an 1955 cientistas de la General Electric Company cunseguírun un método eificaç para la síntese de diamantes arteficiales. Este feito fui creditado la Francis Bundy, Tracy Preça de casa, Heirbert M. Strong i Robert H. Wentorf, depuis de ambestigaçones feitas por Percy W. Bridgeman na Ounibersidade de Harbard. Ls diamantes assi cunseguidos éran de culidade andustrial sendo hoije an die porduzidos an ancha scala. Cristales cula culidade de piedras preciosas, solo se cunseguírun sintetizar an 1970 por Strong i Wentorf, nun porcesso que eisige pressones i temperaturas mui eilebadas.