Nikolai Gogol

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

Nikolai Baseliebich Gogol (an russo: Николай Васильевич Гоголь; an ucraniano: Микола Васильович Гоголь; trasliteraçon: Mykola Bassyliobytch Hohol; Belyki Sorochyntsi, ne l Ampério Russo, 20 de marçojul./ 1 d'abril de 1809greg. — Moscobo, 21 de febreirojul./ 4 de márcio de 1852greg.), fui un proeminente scritor. Sue nacionalidade ye motibo de polémica, pus sue cidade natal fazie parte de l Ampério Russo na época, mas atualmente pertence a la Ucránia. Cumo cunsequéncia, tanto la Rússia quanto la Ucránia rebindican la sue nacionalidade. Anque muitos de sous trabalhos tenéren sido anfluenciados pula tradiçon ucraniana, Gogol screbiu an russo i sue obra ye cunsidrada hardança de la literatura russa. To la sue obra ye fundada ne l rialismo, mas un rialismo mui própio, cun rasgos de l que benerie a ser l surrealismo. 

Biografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

Cun binte anhos (1829), l moço Gogol bai para San Petersburgo, adonde conhece Alexandre Púchkin, l maior scritor russo d'anton, que le anspira debota amisade, ferborosa ampatie i eideias nuobas para obras qu'inda nun tenien benido a la luç de l die, nomeadamente Nuites na Heirdade de Dikanka, sue obra de streia, que benerie a ser publicada an 1831, oubtendo, anton, Gogol l sou purmeiro éxito. Mas, zde cedo, rebela ua personalidade cumplexa. 

Amante ferboroso de la berdade, Gogol fui un home repleto de preocupaçones místicas, relegiosas i patrióticas. La sue obra reflete l lado moralista de las questones que dízen respeito a la cundiçon houmana, trágica i inapelabelmente presioneira na sue jaula. Gogol nun fui político, nun possuía un porgrama d'açon contra l regime, que fazie de la Rússia de la época un paíç "metade caserna, metade prison". 

Sou pai, antigo oufecial cossaco, zambolbiu sou gusto pula literatura, mas nunca fui un amparo na anfáncia de Nikolai, inda que l moço nutrisse, por sou genitor, berdadeira amisade. Sue mai trasmitiu-le la fé relegiosa, que bieno a zamcadear nun misticismo doentio. 

Cápia de la rebista Russian Life de 2009 mostrando retrato de Gogol

Depuis de studos medíocres, este moço de fesionomie austera deixa la Ucránia i ancontra un modesto amprego de scritório menisterial an San Petersburgo. La çtáncia de sou paíç natal i la nostalgie que deilha resulta anspirórun alguns de ls sous scritos. La panóplia d'obras i romances de l'anton "funcionairo para siempre anclausurado" abibórun la sue carreira cumo outor, i passado haber coincido pessonalmente l romántico Alexandre Púchkin, sue obra çpoletarie nun rialismo própio - nun deziremos ansuflado, mas ua fuonte riquíssema an artifícios paradoxales, tal cumo Dostoiébski habie traçado an sue obra. Proba desse rialismo típico bieno a ser la nobela L Capote, cujo heirói se tornara arquétipo de l pequeinho funcionairo russo. 

De fato, sue anterbençon nun ye outra senó denunciar ls bícios i abusos ne l'anterior de l'alma houmana, houmilhada i atrabancada d'emoçones cuntraditórias. An pleno zarranjo emocional, Gogól foge i recomeça a biajar pula Ouropa. La muorte de Púchkin ne l'anho de 1837, nun zeinteressante duelo, abala perfundamente Gogol. "Agora tengo l'oubrigaçon de cuncluir l'obra cuja eideia fura de l miu amigo". Referie-se, naturalmente, al alentado testo de Almas Muortas. 

Tenta publicar l'obra an Moscobo an 1841, mas l Comité Moscobita de Censura recusa. Nun ye senó passado ua anterbençon de ls amigos de l'outor que l libro ye publicado, an 1842. L romance ye ua çcriçon an detalhe de las preocupaçones de l'home russo nua Rússia perfunda; ua sátira a las bezes ampiedosa, que, mas, guarda, subjacente, l perfundo i natural amor de Gogol pul paíç. De 1837 a 1843, bibe an Roma. Regressa a la Rússia, doente. Un misticismo relegioso acentuado andu-lo a abandonar las antigas eideias liberales para se tornar un defensor de l'outocracie. Essa fase mística benerá a sacerbar-se passado la sue biaige a la Palestina, an 1849. 

Busto de Nicolau Gogol an San Petersburgo 

Las tribulaçones recomeçan: Eitália, Fráncia, Almanha etc. An 1848, faç ua peregrinaçon la Jarusalen. A pouco i pouco, sue salude se degrada, i inda mais debido a la sue eirritable heipocondria qu'an nada l recumpone; sou sentimiento relegioso se salta. Gogol se torna cada beç mais místico, ampelido an ir buscar, pul sentimiento relegioso, la salbaçon de l'alma. 

De buolta la Moscobo, redige la segunda parte de Almas Muortas. Mas sou stado físico se degrada ancessante, mercé de l suonho que l'acumpanha zde moço: mesmo home absolutamente sadio i regrado, sue ánsia por ua nuoba orde de las cousas l martiriza. Ne l'ampeço de Febreiro de 1852, nun momiento de delírio, segundo dízen, el queima, na lume de sou quarto, todos ls manuscritos inéditos - anclusibe la fin de la segunda parte de Almas Muortas. L romance ye ua belíssema i irónica fiçon subre la corrupçon dua classe decadente que domina l pobo eignorante i scrabo de l Stado. Mas nunca fura cuncluída. 

A 21 de Febreiro de 1852, Nicolau Baseliebich Gogol morre. San-le cuncedidas cerimónias i reconhecimiento únicos: sou cuorpo ambalsamado segue ansepulto por mais dun die, carregado puls studantes, qu'ouferecen houmenaiges acaloradas an mimória de l grande scritor. Todos ls qu'habien lido Gogol querien ber d'acerca la çpedida de l grande outor. Stá anterrado ne l Semitério Nobodebichy, an Moscobo. 

Sue obra fizo, de Nikolai Gogol, l maior scritor russo de la purmeira metade de l seclo XIX, l berdadeiro antrodutor de l rialismo na literatura russa i l precursor genial de todos ls grandes scritores russos que se le seguiran. Cumo dixe Dostoiébski: "Todos nós saímos de L Capote de Gógol". To la literatura russa, que yá mui debie la Púchkin, colherá, an Gógol, ls maiores ansinamientos. 

Obras i Bibliografie Critica.[eiditar | eiditar código-fuonte]

  • Almas Mortas. 1842. (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 2002)
  • Taras Bulba. 1834. (LISBOA, EUROPA-AMERICA, 1974)
  • O Nariz. 1836. (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 2002)
  • O Capote.1842. (LISBOA , ASSIRIO E ALVIM, 2002).
  • O Inspector Geral. 1836. (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 2009).
  • O Retrato.1842 (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 2003).
  • O Diário de um Louco.1835.(LISBOA , ASSIRIO E ALVIM, 2002).
  • Arabescos. 1835.
  • Viy. 1831.
  • Noites na Granja ao Pé de Dikanka. 1831. (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 204).
  • Mírgorod. 1835. (LISBOA, ASSIRIO E ALVIM, 2007).
  • Avenida Niévsky. 1835. (LISBOA , ASSIRIO E ALVIM, 2002).
  • Roma.1839. (LISBOA, RELOGIO D'AGUA).
  • BIBLIOGRAFIA.
  • HENRI TROYAT. Gogol'. (Porto, Lello, 1980).
  • VLADIMIR NABOKOV - Nikolai Gogol. (Lisboa, Assirio e Alvim, 2007).

Ligaçones sternas[eiditar | eiditar código-fuonte]