Houmero

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.
Busto de Houmero

Houmero (an griego, Ὅμηρος - Hómēros, na transliteraçon) fui l purmeiro grande poeta griego cuja obra chegou até nós. Tenerie bibido ne l seclo VIII a.C., período coincidente cul ressurgimento de la scrita na Grécia. Cunsagrou l género épico cun las obras Eilíada i Oudisséia. Para alhá destas, mas sin respaldo stórico ó lhiterário, son a el atribuídas las obras Margites, poema cómico a respeito dun heirói trapalhon; la Batracomiomaquie, paródie burlesca de la Eilíada que relata ua guerra fantástica antre ratos i ranas, i ls Hinos homéricos.

Queston Homérica[eiditar | eiditar código-fuonte]

La pessona de Houmero stá para siempre eimersa nas trebas ampenetrables de la lhenda. Eignoramos quando bibiu; nun sabemos que tierra prebilegiada le scuitou ls purmeiros bagidos (...) Benerandas tradiçones repersentában nel cumo un bielho cantor, pobre i ciego que, peregrinando de tierra an tierra, recumpensaba a quien l agasalhaba cula declamaçon de ls sous poemas”. (Augusto Magne)

Antre ls Gramáticos Alexandrinos, Zenon i Heilánico cunsiderában amprobable la Eilíada i la Odisséia habéren sido cumpuostas por un solo outor, yá que la Odisséia les parecie un ó dous seclos a seguir a la Eilíada. Fúrun anton alcunhados Kho-rizontes – separatistas, por ansuláren la Eilíada i la Odisséia.

Aristerco, cuntemporáneo de Selon i Melánicueca, nun acraditaba nesta separaçon, mas suponie que als poemas einiciales fura ajuntado outros poemas andependientes. Ne l causo de la Eilíada starien antre ls possibles acréscimos: l duelo antre Menelau i Páris, la gesta de Diomedes, l duelo de Heitor i Ajax, la ambaixada la Aquiles, l relato de la rábia de Melagrosso, la çcriçon de la cunfeçon de l scudo de Aquiles etc. sendo que esses poemas outónomos tenerien sido ligados a ua Ilíada ouriginal, Proto-Ilíada, esta atribuída a Houmero.

La nuoba teorie, de ls acrecentos seguintes, tubo amplo apoio. Tenie-se basicamente trés teories: la purmeira que Houmero era outor de ls dous poemas; la segunda que solo de la Ilíada; la terceira que de ls dous poemas, mas an dimensones mais pequeinhas. Ounanimidade nunca houbo subre l assunto, nin antre ls alexandrinos tampouco antre aqueilhes que l sucedírun. Cun doutos studos filológicos i nun menos fábulas, sentenciórun-se bereditos pula Antiguidade. L mais cierto, na Eidade Média i ne l Renascimento tamien, mas esse porcesso ye, quaije siempre, circular i sien resultado.

Ne l seclo XVIII aparece trés amportantes publicaçones: ua de François d'Aubignac, outra de Giambattista Bico i outra de Friedrich August Wolf. Todas, juntando rezones stóricas, filológicas ó stéticas; eiguales ó nó, trázen ua teorie nuoba i cuntrobersa: Houmero nunca tenerie eisistido, serie sou nome solamente ua alegorie. Trazian cumo outra heipótese, que Houmero houbisses sido solo un cumpilador de las rapsódies tomadas als aedos i até mesmo al própio pobo de l período heiróico griego.

Estes redadeiros argumientos fúrun gratíssimos als románticos; yá que cunsiderában que ua berdadeira eipopéia deberie eimergir spontaneamente dun pobo. Talbeç por esse motibo oubtibírun apoio tan amplo.

Durante l seclo XIX i purmeira metade de l XX, aferborou-se la çcusson. Fui quando se publicórun zde cumpéndios la belumosas eidiçones cun teses para tratar de la queston. Anteletuales digladiában-se formando dous grupos oupostos: un defendie la outorie sola, outro la cumpilaçon.

Nun hai muito ten-se arrefecido la çcusson, tornando lhumes solo a las questones lhenguísticas. Mesmo porque an antiguidade tan remota pouca certeza hai, i teories muitas.