Dhul-Nun al-Misri

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

Dhul-Nun al-Misri ó Zu al-Nun al-Misri (an árabe: ذو النون المصري; naciu an 796 an Acmin, Sohag, ne l Eigito; i morriu an 859 (ó 861) an Giza) i fui un santo Sufi eigípcio. El fui cunsidrado l santo padroeiro de ls médicos ne l Eigito pré-eislámico, i ye creditado cumo tenendo-se specializado ne l cunceito daGnosis ne l Eislamismo. Sou nome cumpleto ye Dhul-Nun Abu Faid Thawban ibn Ibrahin (an árabe: أبوالفيض ثوبان بن إبراهيم.). Al-Misri, para alhá d'antiquairo, fui outor de poemas místicos, [cánticos], testos doutrinairos, stóricos, mormente subre l soterismo (Mar'ifa), subre la doutrina sufi, subre ls Hieróglifos eigípcios (Piedra de la Roseta) i tornou-se ua figura lendária por sue fama subre alquimista.

Dhul-Nun', literatelmente "de la religiosidade", ye un de ls nome que tamien ye dado al Profeta Jonas ne l folclore eislámico, cumo "freira, frade" (an árabe) antigo senefica "peixe grande" / "baleia", cumo custa ne l'aramaico adonde tamien senefica "peixe" (Beija tamien Nun (percípio de la criaçon), Nun (personaige bíblico) i Nun (alfabeto).) Destes seneficados stá tamien l de qu'el ye cunsidrado un profeta pul Eislana i que dezir, simbolicamente, aquel que, d'algua forma, ressurgiu pa la bida (saído de l peixe). 

Biografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ls pais de Dhul-Nun al-Misri éran núbios de l Alto Eigito. Mas sou apelido al-Misri seneficando "l'eigípcio", puode tener sido, aparentemente, dado a el por sous cumpanheiros que nun éran, eilhes mesmos, çcendentes cotas, cumo el, ó durante sues biaiges fura de l Eigito. Pouco se sabe de sue mocidade, sceto qu'el era nubiano i que, talbeç, tenga se dedicado als studos de la medecina i de l'alquimia. 

Dhul-Nun al-Misri ye cunsidrado un de ls mais proeminentes santos de l'ampeço de l Sufismo i, nas crónicas Sufi, detén ua alta posiçon, al lado de Junayd de Bagdá (m. 910) i Bayazid al-Bastami (m. 874). El studou cun bários mestres i anstrutores, dentre ls quales Ja'far al-Sadiq, Málik ibn Anas, Al-Layth ibn Sa'd, Sufyan bin Uyeyne, tenendo daprendido subre l'ortodoxia, subre l'hadith i l fiqhe. Depuis el amprendiu ua stensa ancurson, biajando pula península árabe (Heijaç) i pula Síria, adonde ancuontrou-se cun eremitas crestianos, daprendiu subre l misticismo i praticou l'ascetismo Eigípcio, para alhá de Bagdá, Damasco, Antioquia, Jarusalen, Meca, etc, adonde ancuontrou i conheciu bários studiosos i doutrinas dibersas. Por ocasion desta sue radadeira stadie bieno als ambientes de ls místicos i ascetas , i el reuniu-se cun grande hostelidade, specialmente ne l'ambiente de malikismo sunita quanto na de Mutazelismo heiterodoxo. Solo dissidéncia cul radadeiro, pa l'ansisténcia cun que Dhu l-Nun al-Misri alegou ancreatezza de l Coron , baliu-le la prison até la sue libertaçon ourdenada pul califa abássida al-Mutawakkil bi-llah que trabalhou cun einergie pa l'eliminaçon de Mutazelismo i la restouraçon de l'eislamismo sunita. 

Sou sistema filosófico de sufismo fui rejeitado an tese pul tradecionalismo, pus trazie ua nuoba dimenson a la cumprenson de la Lei. Fui acusdo de bruxarie i d'heiresie, fui preso i torturado. Inda assi, naqueilha época l'aspeto filosófico de sues eideia ganhórun notoriadade, tomórun la scuola local, an face de sues eideias, cumo por eisemplo l termo de l Alcoran, "criatura" (criado), se oupunha a l'eideia de l'eiterno, por el ansinada. Por esta rezon, ls studiosos Mutazelitas, tamien l criticórun i l denunciórun al Califa abássida al-Mutawakkil Jafar. Por sues afirmaçones audazes i por sue (declarada) rutura cula Sharie, el fui preso, an 829, pula acusaçon d'heiresie, el fui ambiado pa la prison an Bagdá mas, passado eisame, fui solto por orde de l'al-Mutawakkil Jafar, ampressionado cun sues culidades morales i le fui ourdenado que retornasse al Cairo. 

Por buolta de l'anho 840 el se ancontra an Bagdá, durante la perseguiçon i la cunsequente prison de ls "Bielhos Crentes". Poucas anformaçones restan-mos subre el ne ls anhos seguintes i, an 859, el morriu, ne l Cairo (Gizé). L sou túmulo, inda preserbado, na "cidade de ls muortos", ye inda besible. 

Dhul-Nun al-Misri passou pa la stória cumo un alquimista i taumaturgo, i, cunforme narrado, acradita-se qu'el tenga sido un conhecedor de ls segredos de ls Hieróglifos eigípcios. Sues palabras, sous scritos i sous poemas, possuen ua riqueza d'eimaiges místicas, stremamente densas i ricas, i, anfatizan pormenorizadamente l coincimiento [anterior] ó Gnosis (Marifah), mui mais que l Miedo (makhafah) ó l Amor (mahabbah), ls outros dous percipales caminos pa la rializaçon spritual ne l Sufismo. 

Ansinamientos[eiditar | eiditar código-fuonte]

Dhu'm Bien-al-Misri, un de ls purmeiros Sufis, que zambolbiu screbiu i ansinou subre la dissoluçon de l You "Fana" i "Baqa" eisisténcia, un ansinamiento subre la çtruiçon ó dissoluçon de l Eigo (]]nafs]]). El tamien formulou la doutrina de la Ma'rifa (coincimiento antuitibo de Dius) ó gnosis. Atrabeç de sues ouraçones poéticas, el antroduziu un nuobo stilo pa l'ascetismo sufi. Atrabeç de sues palabras i çcriçon mística de l Alcoran, el anfluenciou als sufis, tanto persa cumo ls turcos. Cunsidra-se qu'el zambolbera un sistema ó doutrina, cuja dialética era tornar cumprensible la quemunicaçon i l coincimiento de Dius, moldada pul doutrina de la Gnosis (Ma'rifa).

Sue filosofie mística eiserceu anfluéncia subre un grande númaro de studiosos, cumo l famoso alquimista Geber, i outros grandes teólogos Sufis cumo Mansur al-Hallaj, Sahl al-Tustarî, etc. Dentre ls einúmaros anfluenciados puode-se citar Abu Abd al-Rahman al-Sulan, un eilustrado outor sufi que que bersou fartamente subre l Arif (an árabe: عارف), qu'era l termo sufi ousado para referir-se la ”un gnóstico, místico, un buscador de Marifa” (de la Baerdade), similar an seneficado als tenermos salik , zahid ó faquir. Outro outor Abicena, subre l mesmo tema, an sue obra "La senda de ls gnósticos" (Maqamat al–'arifin), define bárias etapas al longo dun camino místico (Marifah), adonde l 'Arif acupa un stágio antermediairo. L'estas splicaçones ajunta-se la de Mahmoud Shabestari qu'ouserba que l 'Arif bé la luç de l ser debino an todos ls lugares i al–Khattab b. Al Hasan an sue obra ”L Tayyibi”, delineando la defrença antre l coincimiento quemun ('eiln) i ma'rifa, splica que, ne l giral, to 'Arif ye un conhecedor, mas nin to conhecedor ye un 'Arif i inda alguns outores Xiita-Ismaelita, cumo Rajab Bursi, definen l 'Arif cumo un crente cujo amor i coincimiento (ma'rifa) i l que fara tornar-se un Íman i assi quedar mais próssimo de la perfeiçon spritual. 

Tanto quanto sabemos i que chegou até nós grácias als relatos sou çcípulo al-Muhasibi, l círclo d'ansino d'al-Misnir, restringie-se a un pequeinho númaro de studantes, l que fui rialmente algo stremamente inobador, yá qu'até anton las spriéncias sufistas éran absolutamente andebiduales. I, segundo la cumprenson de l relatado, al-Misnir era un mestre de la Gnosis (maʿrifa ), splicada por el cumo l "coincimiento de Dius ", l único eisistente, i que solo era alcançado atrabeç de l "arrependimiento" (thawba), cul zapego de l mundo material i cul éxtase místico (wajd). I, fuorte an sue mensaige de salbaçon, l cunceito de l'amor (simbolizado pula figura de bino ambriagador), deberie ser, cierta mente, antes de todo debotado la Dius, mas que l próssimo nun fusse scluído. 

Menciona Al-Qushayri nua carta [eipístola?] qu'el fui l purmeiro a eidantificar i unificar l sentido místico i fui l purmeiro a zambolber las defeniçones ciertas cundiçones pa ls santuairos. Alguas fuontes l'apuntan cumo un gnóstico Sufi. Nua nota de l storiador Masudi (m. 957), outor de ”Muruj al-Dhahab”, i l purmeiro a reportar-se storicamente la Al-Misnir, cunforme l que colhera de ls habitantes de la cidade de Acmin, diç: 

"Dhu'l Nun al-Misri al-Akhmimi, l'asceta, era un filósofo que buscara l curso an si própio na religion. El era un daqueles qu'eilucidában stória de ls templos ruínas (barabi). El bagaba antre eilhes [ls templos] para analisar la grande cantidade de figuras i anscriçones. " 

Dentre las anedotas coincidas de sue bida stá ua bien coincida i diç qu'el an busca de muçulmanos santos tenerie dezido passado l maior nome de Dius: "Mostre-me l menor!"

Obras[eiditar | eiditar código-fuonte]

Nanhun de sous trabalhos scritos subrebibeu, mas ua basta coleçon de poemas, probérbios i aforismos, a el atribuídos, cuntina a bibir na tradiçon oural. Mas la cuntribuiçon literária de Dhul-Nun al-Misri (cumo tamien d'al-Maqrizi) fúrun de suma amportança pa l resgate de las tradiçones i coincimientos, mormente ls ritualísticos, de l Eigito antigo, qu'habien entrado an declínio passado l'adbento de l cristandade i de l'eislamismo. 

Cumo storiador fizo el notables trabalhos, figurando l d'auxeliar na decifraçon de la Piedra de la Roseta. Custa que Dhul-Nun al-Misri i Ibn Wahshiyya fúrun ls purmeiros storiadores eigípcios a studar [acumparar] l'escrita antiga an relaçon a la cuntemporánea, outelizando l léngua coto qu'era l qu'outelizában ls sacerdotes crestianos de l Eigito. 

Bibliografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

  • Ibn Arabi, maravilhosa vida de Dhu-l-Nun, a egípcia , Sindbad, Actes Sud, 1990 ( ISBN 2727401574 )
  • La vie merveilleuse de Dhû-l-Nûn l'égyptien (al-Kawkab al durrî fî manâqib Dhi l- Nûn al-Misrî), trad. Roger Deladrière, éd. Sindbad, Paris, 1994 ISBN 2727401575
  • El-Daly, Okasha. Egyptology: The Missing Millennium (em inglês). Londres: UCL Press, 2005. ISBN 1-84472-062-4
  • Abū ʿ Abd al-Rahman al-Sulami, Tabaqat al-sūfiyya (as classes dos Sufis), ed. J. Pedersen, Leyden, EJ Brill, 1960.
  • Louis Massignon, Essai sur les origines de la mystique du Lexique techniqu muçulmano , Paris, 1954 2ème éd.
  • J. Spencer Trimingham, As ordens sufis do Islã , Oxford no Clarendon Press, 1971.
  • Farid al-Din Attar. Santos muçulmanos e Místicos, tr AJ Arberry , Chicago: The University of Chicago Press, 1966 (muitas reedições), Penguin Group, 1990. ( persa Heritage Series 1) (edição on-line , PDF, 1,4 MB)
  • Santos e místicos muçulmanos, Farid al-Din Attar, Hadayatullah bonitas , Kreuzlingen: Heinrich Hugendubel de 2002. Diederichs Série Amarelo , 173
  • Fariduddin Attar: místicos islâmico. De Fariduddin 'do Attar "Biografia Santo": tradições e expressões. Após a edição de Reynold A. Nicholson. 2008
  • Okasha El Daly: Egiptologia: The Millennium falta: o Egito antigo em Escritos árabes medievais Cavendish Routledge, 2005. ISBN 978-1-84472-062-0 (Visualização no Google Books)
  • Annemarie Schimmel : Dimensões mística do Islã. A história do Sufismo. Insel, Frankfurt 1995, pp 71-78
  • Chittick, William C. 1992. A fé ea prática do Islã: Três século Textos Sufi XIII. Albany: State University of New York.
  • Cousins, Ewert. 1987. Espiritualidade islâmica: Fundações. New York: The Crossroad Publishing Company.
  • Encyclopædia Britannica, "Marifa", Encyclopædia Britannica, http://fulla.augustana.edu:2104/eb/article-9474614
  • Goldziher, Ignaz. 1981. Introdução à Teologia Islâmica e Direito. New Jersey: Princeton University Press.
  • Morewedge, Parviz, ed. 1979. Teologia filosófica islâmica. Albany: State University of New York.
  • Renard, John. 1996. Sete Portas para o Islã: Espiritualidade e à vida religiosa dos muçulmanos. Califórnia: Reagants da Universidade da Califórnia.

Ligaçones sternas[eiditar | eiditar código-fuonte]