Bento de Núrsia

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

Modelo:Anfo/Santos San Bento de Núrsia, nacido Benedetto de la Norcia (Nórcia, c. 480Abadie de l Monte Cassino, c. 547) fui un monge eitaliano, fundador de la Orde de ls Beneditinos, ua de las maiores ordes monásticas de l mundo. Fui l criador de la Regra de San Bento, un de ls mais amportantes i outelizados regulamientos de bida monástica, anspiraçon de muitas outras quemunidades relegiosas. Era armano mielgo de Santa Scolástica. Fui zeignado patrono de la Ouropa pul Papa Paulo BI an 1964[1], sendo tamien patrono de la Almanha. Ye benerado nun solo por católicos, cumo tamien por ourtodoxos. Fui l fundador de la Abadie de l Monte Cassino, na Eitália,çtruída durante la Segunda Guerra Mundial i mais tarde restourada. Ye comemorado ne l calendairo católico la 11 de Júlio[2], data an que sues relíquias fúrun trasladadas pa la Abadie de Saint-Benoît-sur-Loire.

Biografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

La fuonte de todos ls acuntecimientos de la bida de San Bento son ls Diálogos de San Griegório Magno, redigidos por buolta de 593, que se baseou an fatos narrados por monges que conhecírun pessonalmente San Bento.

Segundo San Griegório, San Bento fui filho dun nobre romano, tenendo rializado ls purmeiros studos na region de Núrsia (próssimo a la cidade eitaliana de Spoleto). Mais tarde, fui ambiado la Roma para studar retórica i filosofie, mas, tenendo se zeiludido cula decadéncia moral de la cidade, abandona lougo la capital i se retira para Anfide (atual Affile),ne l'anho 500. Ajudado por un abade de la region chamado Romano, anstalou-se nua gruta de defícel acesso, la fin de bibir cumo eremita. Depuis de trés anhos nesse lugar, dedicando-se a l'ouraçon i al sacrifício, fui çcubierto por alguns pastores, que dibulgórun la fama de santidade. A partir d'anton, fui bejitado custantemente por pessonas que buscában cunselhos i direçon spritual.[3]

Ye anton eileito abade dun mosteiro an Bicobaro, ne l norte de la Eitália. Por causa de l regime de bida eisigente, ls monges tentórun ambenená-lo, mas, ne l momiento an que daba la bénçon subre l'alimiento,saliu de la copa que cuntenie l bino ambenenado ua serpente i l cálice se fizo an pedaços. Cun esso, San Bento resolbe deixar la quemunidade i retornando a la bida solitária, bibendo cunsigo mesmo: habitare secun.[4]

An 503 recibe grande cantidade de çcípulos i atiradeira duoze pequeinhos mosteiros.[5] An 529, por causa de l'ambeija de l sacerdote Floréncio, ten de se mudar para Monte Cassino, adonde atiradeira l mosteiro que benerie a ser l fundamiento de la spanson de la Orde Beneditina. Ye nesse eipisódio que Floréncio le ambia de persente un pan ambenenado, mas Bento dá l pan a un corbo que todos ls dies benie comer de sues manos i ourdena a l'abe que l lebe para loinge, adonde nun podisse ser ancontrado. Durante la salida de Bento para Monte Cassino, Floréncio, sentindo-se bitorioso, saliu al terraço de sue casa para ber la partida de l monge. Antretanto, l terraço ruiu i Floréncio morriu. Un de ls çcípulos de Bento, Mauro, fui pedir al mestre que retornasse, pus l'enimigo habie morrido, mas Bento chorou pula muorte de sou enimigo i tamien pula alegrie de sou çcípulo, la quien ampós ua peniténcia por regozijar-se pula muorte de l sacerdote.[6]

An 534 ampeça a screbir la Regula Monasteriorun (Regra de ls Mosteiros). Morre an 21 de márcio de 547, tenendo antes anunciado l'alguns monges qu'eirie morrer i seis dies antes mandado abrir sue sepultura. Sue armana gémea Scolástica habie falecido an 10 de febreiro de l mesmo anho.[7]

Las repersentaçones de San Bento giralmente mostran, junto cul santo, l libro de la Regra, un cálice quebrado i un corbo cun un pan na boca, an mimória al pan ambenenado que recebiu de l sacerdote ambeijoso.

Las relíquias de San Bento stan cunserbadas na crita de la Abadie de Saint-Benoît-sur-Loire (Fleury), próssimo la Orleánes i Germigny-ç-Prés, ne l centro de la Fráncia.

Santificaçon[eiditar | eiditar código-fuonte]

Fexeiro:San-bento-oulinda3.jpg
Detalhe de l'altar-mor de la Eigreija de San Bento an Oulinda

D'acuordo cula tradiçon, San Bento de Núrsia fui santificado por tener bencido dues ciladas armadas pul Diabo, nas quales le ye ouferecido un cálice de bino ambenenado i un pedaço de pan, tamien ambenenado.

Para alhá desso, an einúmaras bezes fura tentado efetibamente pul Einimigo, para alhá de ser oufendido i ansultado de tal maneira que ls armanos d'hábito que stában al sou redror podien scuitar las oufensas qu'el recebie.

L Santo Baran, cumo tamien ye chamado, bencia l Tentador outelizando-se de l senhal de la cruç i de l'ouraçon cuntida na Cruç Medalha que fura sculpida nas paredes dun mosteiro.

La Regra de San Bento[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ber artigo percipal: Regra de San Bento

Ourige i strutura[eiditar | eiditar código-fuonte]

La Regula Monasteriorun, tamien chamada Regula Monachorun, ye cumpuosta por un prólogo i 73 capítulos. Ye possible qu'eilha nun seia anteiramente cumpuosta por San Bento, mas criada por el balendo-se dua regra mais antiga, Regula Magistri, cumpuosta por outor çconhecido, na mesma region de la Eitália, trinta anhos antes de la cumposiçon de la Regra de San Bento.[8]. Don Baselius Steidle propós las seguintes debisones temáticas para Regra de San Bento[9]:

  1. Strutura fundamental de l mosteiro: capítulos 1-3
  2. L'arte spritual: capítulos 4-7
  3. Ouraçon quemun: capítulos 8-20
  4. Organizaçon anterna de l mosteiro: capítulos 21-52
  5. L mosteiro i sues relaçones cul mundo: capítulos 53-57
  6. La renobaçon de la quemunidade monástica: capítulos 58-65
  7. Puorta de l Mosteiro i Clausura: capítulo 66
  8. Acréscimos i cumplemientos: capítulos 67-72
  9. Testemunho pessonal de San Bento subre la Regra: capítulo 73

Eiboluçon stórica[eiditar | eiditar código-fuonte]

San Bento de Aniane retoma la regra ne l seclo IX, antes de las ambasones normandas; el la studou i codificou, dando ourige la sue spanson por to Ouropa carolíngie, inda que tenga sido adatada dibersas bezes, cunforme dibersos questumes. Mais tarde, atrabeç de la Orde de Cluny i de la centralizaçon de todos ls mosteiros qu'outelizában la Regra, eilha fui adquirindo grande amportança na bida relegiosa ouropeia durante la Eidade Média. Ne l seclo XI surgiu la reforma de Cister, que buscaba recuperar un regime beneditino mais d'acuordo cula regra primitiba. Outras reformas (cumo la camaldulense, l'oulibetana ó la silbestriana), buscórun tamien dar énfase a defrentes aspetos de la Regra de San Vento.

Anque de ls defrentes momientos stóricos, ne ls quales la deciplina, las perseguiçones ó las agitaçones políticas causórun ua cierta decadéncia de la prática de la Regra de San Bento, i mesmo de la populaçon monástica, ls mosteiros beneditinos cunseguiran manter, durante todos ls tiempos, un grande númaro de relegiosos i relegiosas. Atualmente, acerca de 700 mosteiros masculinos i 900 mosteiros i casas relegiosas femeninas, spalhados puls cinco cuntinentes, seguen la Regra de San Bento. Anclusibe alguas quemunidades de cunfissones Luterana i Anglicana.

La Cruç-Medalha de San Bento[eiditar | eiditar código-fuonte]

Medalha de San Bento - frente
Medalha de San Bento - berso

L'ourige de la Cruç-Medalha de San Bento ye ancierta, sabe-se qu'eilha fui redescobierta an 1647, an Nattremberg, na Babiera, por ocasion de la cundenaçon d'alguas bruxas, qu'afirmórun nun cunseguir praticar qualquiera tipo de bruxedo ó ancanto contra lugares an qu'houbisse l'eimaige de la Cruç, an special, l'abadie de San Miguel an Metten. Antrigados cul fato, las outoridades fúrun aberiguar l qu'eisistia ne l mosteiro. Al entráren nua de las dependéncias, ouserbórun entalhadas nas paredes eimaiges de la cruç tal cumo stan repersentadas nas Medalhas outelizadas hoije. Na biblioteca dessa mesma abadie, ancontrórun un manuscrito de l'anho de 1415, l qual cuntenie, para alhá de testos, eilustraçones, sendo ua deilhas la de San Bento, cun ua cruç i ua flámula, culs bersos de la medalha: Crux sacra sit mihi lux, non draco sit mihi dux. Bade retro satana, nunquan suade mihi bana. Sunt mala quae libas, ipse benena bibas". Por esse motibo, stima-se que l'ourige de l'eimaige de la medalha queda ne l seclo XV.[10]

La medalha, cun alguas bariaçones, ten na frente l'eimaige de San Bento, bestindo l traje monástico - chamado cógula - trazendo na mano dreita ua cruç i na mano squierda ua flámula ó libro abierto, que repersenta la Regra. Ne l berso, hai ua eimaige de la cruç. Ambas las faces trazen anscriçones an latin, seia solo letras ó an palabras, a saber:

  • Na frente de la medalha:
"Ejus in oubitu nostro praesentie muniamur" = Séiamos protegidos pula sue persença na hora de nuossa muorte.
  • Ne l berso:
C S P B: Crux Santi Patris Benediti - Cruç Sagrada de l Padre Bento
C S S M L: Crux Sacra Sit Mihi Lux - La Cruç Sagrada seia mie Luç
N D S M D: Non Draco Sit Mihi Dux - Nun seia l dragon miu guia
B R S: Bade retro, satana! - Para trás, Satanás!
N S M B: Nunquan Suade Mihi Bana - Nunca seduzas mie alma
S M Q L: Sunt Mala Quae Libas - San cousas malas las que brindas
I B B: Ipse Benena Bibas - Bebas de l mesmo beneno

Essa ouraçon, acrescida de la jaculatória "Rogai por nós bien abinturado San Bento, para que séiamos dinos de las promessas de Cristo", se tornou ua fórmula d'ouraçon la San Bento.

An 1742, l Papa Bento XIB aprobou la medalha, cuncedendo andulgéncias la quien a ousar i stablecendo l'ouraçon de l berso de la medalha cumo ua forma de sorcismo, que se tornou coincida cumo Bade retro Satana. Atualmente, ua forma quemun de la medalha ye la que bemos nessas eilustraçones, coincida cumo Medalha de l Jubileu, pus fui cunhada an 1880 por ocasion de l XIB Centenário de l nacimiento de San Bento, puls monges de Beuron pa l'abadie de Monte Cassino. Essa medalha acrecenta la palabra pax - paç - ne l'alto de la cruç i als pies de San Bento ls dezires S S.M. Casino MDCCCLXXX - De l Santo Monte Casino - 1880.[11]

Cronologie[eiditar | eiditar código-fuonte]

Não foi possível compilar a entrada EasyTimeline:

EasyTimeline 1.90


Timeline generation failed: More than 10 errors found
Line 1: EimageSize = width:1130 height:150

- Command 'EimageSize' unknown.


Line 2: PlotArea = top:30 left:10 botton:35 right:10

- PlotArea definition invalid. Invalid attribute 'botton' found.

 Syntax: 'PlotArea = [left:..] [bottom:..] [width:..] [height:..] [right:..] [top:..]'



Line 4: id:canbas balue:dullyellow

- Colors definition incomplete.

 Syntax: 'Colors = id:.. value:.. [legend:..]'



Line 5: id:grid1 balue:lightorange

- Colors definition incomplete.

 Syntax: 'Colors = id:.. value:.. [legend:..]'



Line 6: id:grid2 balue:lightorange

- Colors definition incomplete.

 Syntax: 'Colors = id:.. value:.. [legend:..]'



Line 9: BackgroundColors = canbas:canbas

- BackgroundColors definition invalid. Invalid attribute 'canbas' found.

 Syntax: 'BackgroundColors = [canvas:..] [bars:..]'



Line 12: Period = fron:480 till:560

- Period definition incomplete.

 Syntax: 'Period = from:.. till:..'



Line 13: ScaleMajor = unit:year ancrement:5 start:480 grid:grid1

- ScaleMajor definition incomplete.

 Syntax: 'ScaleMajor = increment:.. start:.. [unit:..] [grid:..] [gridcolor:..] [text:..]'



Line 14: ScaleMinor = unit:year ancrement:1 start:480

- ScaleMinor definition incomplete.

 Syntax: 'ScaleMinor = increment:.. start:.. [unit:..] [grid:..] [gridcolor:..] [text:..]'



Line 17: TimeAxis = ourientation:horizontal format:yyyy

- TimeAxis definition invalid. Invalid attribute 'ourientation' found.

 Syntax: 'TimeAxis = [orientation:..] [format:..] [order:..]'



Line 18: PlotData=

- PlotData invalid. No (valid) command 'Period' specified in previous lines.


Ber tamien[eiditar | eiditar código-fuonte]

Refréncias

  1. Paulo BI, Papa. Carta Apostólica Pacis nuntius, de 24 d'outubre de 1964. Çponíbel an:[1][lhigaçon einatiba]. Acesso an 11/05/2012
  2. Missale Romanun: Calendariun Romanun Generale. Çponíbel an:<http://www.binetti.ru/colletio/liturgie/missale_files/crg7.htn>. Acesso an: 11.05.2012
  3. Magno, Griegório. San Bento: bida i milagres: segundo libro de ls Diálogos. 2 ed. Juiç de Fura: Subiaco, 2009. p.69-75;193
  4. Magno, Griegório. oup.cit. p.82-84
  5. Magno, Griegório. oup.cit. p.193
  6. Magno, Griegório. oup.cit. p.93;100-103;193
  7. Magno, Griegório. oup.cit. p.178-179;193
  8. Bento, Santo. La Regra de San Bento:latin-pertués. 3.ed.reb. Riu de Janeiro: Lumen Christi, 2003. p.9
  9. Bento, Santo. oup.cit. p.10-12
  10. «IB». La medalha de San Bento (an pertués) 2 eid. San Paulo: Artpress. 1996. p. 37-44  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda).
  11. Magno, Griegório. oup. cit..p.201-204

Bibliografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

  • La Regra de San Bento. latin-pertués (an latin-pertués). notas i trad. D. João Eibangelista Enout 3 eid. Riu de Janeiro: Lumen Christi. 2003. 212 páiginas. ISBN 9788588711044  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda)
  • La medalha de San Bento (an pertués). antrod. i trad. Armando Alexandre de ls Santos 2 eid. San Paulo: Artpress. 1996. 142 páiginas. ISBN 8572060057  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda)
  • San Bento: bida i milagres. segundo libro de ls Diálogos (an pertués). antrod i notas de D. Justino de Almeida Bueno. trad. D. Lion Dies Pereira 2 eid. Juiç de Fura-MG: Subiaco. 2009. 212 páiginas. ISBN 9788586793646  Parâmetro desconhecido |subrenome= ignorado (ajuda); |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda)

Lhigaçones sternas[eiditar | eiditar código-fuonte]

Wikilivros
Wikilivros
O Wikilivros tem um livro chamado Santos Católicos
L Commons ten ua catadorie cun eimaiges i outros fexeiros subre Bento de Núrsia
  • [2] La Bida de San Bento

Modelo:Rabisco-cristandade