Nacionalismo

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.

L nacionalismo ye un sentimiento de balorizaçon marcado pula aprossimaçon i eidantificaçon cun ua nacion, más percisamente cul punto de bista eideológico.

Questuma defrenciar-se de l patriotismo debido a la sue definiçon más streita. L patriotismo ye cunsidrado más ua manifestaçon de amor als símbolos de l Stado, cumo l Hino, la Bandeira, sues anstituiçones ó repersentantes. Yá l nacionalismo apersenta ua definiçon política más abrangente Por eisemplo: de la defesa de l antresses de la nacion antes de qualquier a outro i, subretodo de la sue preserbaçon anquanto antidade, ne ls campos lhenguístico, cultural, etc., contra porcessos de çtruiçon eidantitária ó trasformaçon.

Son bários ls mobimientos drento de l spetro político-eideológico que se apropian de l nacionalismo, oura cumo eilemiento porgramático, oura cumo forma de porpaganda. Durante l seclo XX, l nacionalismo dou balor a mobimientos radicales cumo l fascismo, l nacional-socialismo i l antegralismo ne l Brasil i an Pertual, specialmente durante l Stado Nuobo (Pertual).

L nacionalismo ye ua antiga eideologie moderna: apareciu nua Ouropa pré-moderna i pós-mediebal, a partir de la superaçon de la porduçon i cunsumo feudales pul mercado capitalista, cula submisson de ls feudos als stados modernos (inda abselutistas ó yá lhibarales), culas reformas relegiosas portestantes i la cuntrareforma católica – fatos stóricos estes que premitiran, ó até más, que porduzírun l aparecimiento de culturas defrenciadas por toda la Ouropa, culturas que, antes, éran cunformadas, deformadas i formatadas pul cristandade católico, cul apoio de la nobreza feudal.

Apareciu cumo ua eideologie popular rebolucionária, pus fui cuntraira al domínio amperialista político-cultural de la cristandade católica que se apoiaba ne ls nobres feudales i ajudaba a aguantar la superada, lhemitada i lhemitante eiquenomie feudal, mas tamien cumo ua eideologie burguesa, pus las massas camponesas i l pequeinho proletariado que tamien aparecie passában de l domínio de la nobreza feudal pa l de la burguesie andustrial – i la eideologie dominante nua sociadade ye la eideologie de las classes dominantes.

Apuis de la definitiba bitória político-cultural de ls burgueses subre la nobreza feudal – que fui submetida pula çtruiçon ó pula absorçon pula cultura i pula política burguesa – fui parcial i als poucos deixado para trás, cumo ua eideologie que tenerie sido amportante, mas que yá nun serie más que ua lhembrança stórica.

L nacionalismo ressurge nas colónias ouropeias de l Nuobo Mundo, nas “américas”, de Sul la Norte, i percipalmente na América Lhatina, antes mesmo de l aparecimiento de la eideologie quemunista ouropeia, cumo un renobado nacionalismo, un “nacionalismo rebolucionário” cun algo yá de socializante; Simón Bolívar fui l lhíder maior desse “nacionalismo rebolucionário” lhatino-amaricano, i este sou nome, solo, yá basta para demarcar essa eideologie, que se formou al quemando de homes cumo Tupac Amaru, San Martín ó José Artigas.

Aparece na Ouropa, pouco antes de l aparecimiento de la eideologie quemunista, cumo un outro nacionalismo, cumo un “nacionalismo rebolucionário” socializante, ó até mesmo socialista, i antiamperialista, cuntrário al amperialismo ouropeu, que para alhá de splorar las quelónias amaricanas, asiáticas i africanas, sploraba inda las naciones ouropeias más pobres; Giuseppe Mazzini fui l lhíder maior desse “nacionalismo rebolucionário” na Ouropa.

L “nacionalismo rebolucionário” ouropeu, cumo ua eideologie antiamperialista oureginal, tamien anfluenciou l pensamiento de l lhatino-amaricanos que soubírun daprender de ls ouropeus aqueilho que fusse antressante i útele, zambolbendo, ne l Nuobo Mundo, ua prática i ua lhuita anticolonialista, que se zambolbiu na açon i ne l çcurso de homes cumo “Tiradentes”, San Martín ó Giuseppe Garibaldi.

L “nacionalismo rebolucionário” lhatino-amaricano, nua amberson de l colonialismo cultural, anfluenciou mesmo la lhuita antiamperialista na Ouropa: las quelónias lhatino-amaricanas muito ansinórun a las naciones pobres ouropéias, cula lhuita i l quemando de Giuseppe Garibaldi, i de sue mulhier, Anita Garibaldi, rebolucionários i cunsidrados por alguns heiróis tanto ne l Nuobo Mundo quanto ne l Bielho Mundo – cuntinando (i ganhando) la lhuita antes quemandada por Giuseppe Mazzini.