Pré-Stória de l Brasil

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.
Esta páigina ó cacho fui traduzida outomaticamente i percisa de ser rebista por un falante natibo de mirandés. Se sabes bien mirandés ajuda la Biquipédia rebendo este artigo. Apuis de la rebison apaga esta marca. Oubrigado!
Stória de l Brasil
Eleições
Regionais
Generalidades

La Pré-Stória de l Brasil se refree al período anterior a la chegada de ls ouropeus ne l cuntinente amaricano. La Pré-stória giralmente se debide an: Paleolítico, Mesolítico i Neolítico.

Ne l Brasil, puoden-se ancontrar fóceles de animales (cumo an San Pedro de l Sul, Riu Grande de l Sul), fóceles de houmanos (Luzia) , artefatos, cabernas i pinturas rupestres.

Dinossauros[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ber artigo percipal: Dinossauros ne l Brasil

Teories Eimigratórias[eiditar | eiditar código-fuonte]

San trés heipóteses mais aceitas para la colonizaçon de las Américas:

L Home puode tener se spalhado pulas Américas a ua belocidade de cerca de 1 kn/anho. Para chegar de l Alasca la Santarén (Pará), ne l Brasil, ua biaige de cerca de 20.000 kn, ls homes tenerien lhebado pul menos 20.000 anhos ne l trajeto.

Ls achados mais recentes ne l Brasil, permiten afirmar que la antrada de l Homo sapienes ne l cuntinente amaricano puode tener-se ampeçado antre 150.000 i 100.000 anhos atráscarece de fuontes. Un cuntinente tan basto debe tener sido acupado a partir de dibersos puntos de penetraçon, que ancluen tamien la bie marítima, ua beç que l nible de l mar bariou durante las defrentes épocas i, an ciertos momentos, chegou até a 150 metros ambaixo de l nible atual, l que quier dezir que un maior númaro de ilhas eisistia, la plataforma cuntinental era mais ampla, tornando essas biaiges mais fáceles pa ls meios tecnológicos dessa altura de l que se poderie supor.

Teorie Clóbis[eiditar | eiditar código-fuonte]

La heipótese mais aceita para la colonizaçon de las Américas inda ye la chamada Teorie Clóbis. La heipótese stablece que la migraçon percipal fui la de eilemientos probenientes de la Mongólia, na Ásia, an lhebas sucessibas, atrabeç de la Puonte Terrestre de Bering. Admite-se tamien que ua eimigraçon menor, eiquibalente a 1 - 2%, tenerie benido de la Melanésia ó Sudeste Asiático.

Çcubiertas recentes an outros sítios arqueológicos colocan hoije an dúbeda essa teorie. La aparente cuntradiçon antre la data de migraçon pula Beríngie i la eidade de l houmano mais bielho na América de l Sul (Lucia), ne ls remete a las heipóteses dua stenson de l poboamiento a partir de las ilhas de l Pacífico ó talbeç benidos de la África. Hai inda la possiblidade de erros técnicos de dataçon de l material ancontrado ne l Brasil, specialmente ne l Piauí.

Alguns desses sítios stan ne l Brasil:

Outro sítio amportante na América de l Sul ye l de Monte Berde, ne l Chile.

Sítios arqueológicos[eiditar | eiditar código-fuonte]

Piedra Pintada[eiditar | eiditar código-fuonte]

La porsora de antropologie de la Ounibersidade de Eillinois, ne ls Stados Ounidos, Anna Rosebelt (bisneta de l persidente norte-amaricano Theodore Rosebelt) cordenou, an 1996, ua eiquipe que pesquisou la caberna de Piedra Pintada, an Monte Alegre, Pará, na borda squierda de l Riu Amazonas, a poucos quilómetros de l que ye hoije Santarén.

Ls brasileiros pré-stóricos daquela region aguantórun-se cun ua eiquenomie stable i porduziran ua cultura i tecnologies bastante superiores a las de sous primos de la América de l Norte. Ls paleoíndios morórun an cabernas cunfortables i protegidas, tenien ua dieta mais saudable i porduziran cerámicas, pinturas rupestres i puntas de flechas. Eilhes éran caçadores de pequeinhos animales i coletores de fruitas. Ne l auge de sue ceblizaçon, chegórun a abrigar cerca de 300 000 andebíduos.

Fúrun ancontradas puntas de lhança i cacos de cerámica datados de 6.000 a 10.000 anhos. Ls resultados cuncluíran que ls paleoíndios (ls purmeiros habitantes de las Américas) bibiran na region amazónica de 11,2 a 10.000 anhos atrás. San probas cumbincentes de que la acupaçon houmana na América se dou hai mais de 20.000 anhos.

Inda assi, las çcubiertas de Rosebelt inda nun refutórun totalmente la heipótese de la chegada de ls purmeiros habitantes de la América pul Streito de Bering. L mobimiento migratório tenerie ocorrido an lhebas sucessibas. Las populaçones amazónicas, cujos senhales ancontrou na caberna de la Piedra Pintada, probablemente migrórun pa l sul sin tener tenido cuntato cun ls caçadores de mamutes amaricanos.

Piedra Furada[eiditar | eiditar código-fuonte]

Piedra Furada

L sítio de Piedra Furada, lhocalizado an San Raimundo Nonato, ne l Parque Nacional de la Serra de la Capibara, Piauí, fui ancontrado na década de 60. El ben sendo studado, zde ls anhos 70, por Niède Guidon, ua arqueóloga franco-brasileira. Ls achados (piedras lhascadas i bruxedos de fogueiras) datan de aprossimadamente 11.000 anhos. Segundo la eiquipe, nun ye ampossible que ls achados puodan tener até 48.000 anhos. La tese de Guidon bai bien mais lhoinge - cerca de 100 mil anhos - i pressupone que l home nun tenerie chegado a la América benido de la Ásia por tierra (bie streito de Bering cumo se acradita até hoije) i si, pul mar, yá se outelizando de ambarcaçones. Assi i todo, las çcubiertas de San Raimundo Nonato permanecen cuntrobersas i inda nun refutan totalmente la Teorie Clóbis.

L sítio tamien abriga l Museu de l Home Amaricano. Painéis eiluminados i outo splicatibos cuntan la stória de la persença de l home na América cun zeinhos, mapas i testos. L spácio tamien guarda urnas funerárias an argila i réplicas de dous squeletos houmanos ancontrados an cabernas de la region. Un deilhes, ua índia de cerca de 30 anhos de eidade fui ancontrado praticamente cumpleto i data de 9,7 mil anhos.

Tamien na region fúrun ancontrados zeinhos na Toca de l Boqueiron, tamien an Piedra Furada, que parécen repersentar ua cena de ataque de ls terribles felinos que yá habitórun l cuntinente. Las cuncepçones de ls atuales índios que habitan la region nordeste de l paíç, a eisemplo de l cariris, anque bastante modificadas, inda puoden se custituir nun eilemiento útele para decifrar tales repersentaçones cun ua stratégia cunjetural. Ua anterpretaçon subre ls zeinhos de la figura houmana desses pobos rebela ua surprendente cumplexidade que puode mui bien corresponder a un mapa de las sensaçones corporales i/ó ua cuncepçon de cuorpo i sprito. Ls ancantados son çcritos puls cariris, an giral, cumo homes çcomunales, ferozes i amplacables, de feiçon rude i uolhos sbugalhados, berdadeiramente assustadores, segundo l antropólogo Nacimiento, que studou an sue tese para Mestrado na Ounibersidade Federal de la Bahia ls rituales i eidantificaçon étnica de l índios de l nordeste a partir de las cuncepçones dun grupo remanescente - ls cariris de Mirandela, (Bahia) an 1994.eilha fui fundida an raimundo nonato.

Pinturas Rupestres ne l Cidade de Ibolándia - GO

Lhagona Santa[eiditar | eiditar código-fuonte]

Ne l Brasil, para alhá de ls restos de l Piauí, eisiste tamien un antiguíssimo cunjunto achado na region de Lagona Santa (Minas Gerales), possiblemente ls repersentantes de l antigo grupo linguístico de l paíç - Macro Jé -, cujos çcendentes mais próssimos hoije serien ls índios cariris i botocudos.

La çcubierta, an 1975, ne l mesmo lhocal, dun fócil houmano de 11,5 mil anhos, l mais antigo de la América, apelidado de Lhuzia, colocou inda mais dúbedas subre la Teorie Clóbis, yá que la pertence a ua mulhier cun nítidas caratelísticas polinésias i negróides, andicando que debe tener habido algua forma de poboamiento benido de l Pacífico Sul ó de la África. Lhuzia fui ambestigada pul arqueólogo brasileiro Walter Albes Niebesne l entorno de l çtrito federal an planaltina de goiás

Pré-çcubrimento[eiditar | eiditar código-fuonte]

Quando çcubierto puls pertueses an 1500, stima-se que l atual território de l Brasil (la cuosta ouriental de la América de l Sul), era habitado por 2 milhones de andígenas, de l norte al sul.

La populaçon ameríndia era repartida an grandes naciones andígenas (atentar pus falando de andígenas la palabra "nacion" nun ten l peso que conhecemos) cumpuostas por bários grupos étnicos antre ls quales se çtacan ls grandes grupos tupi-guarani, i aruaque. Ls purmeiros éran subdibididos an guaranis, tupiniquines i tupinambás, antre einúmeros outros. Ls tupis se spalhában de l atual Riu Grande de l Sul al Riu Grande de l Norte de hoije. Segundo Luís de la Cámara Cascudo[1], ls tupis fúrun «la purmeira raça andígena que tubo cuntato cul colonizador i (…) decorrientemente la de maior persença, cun anfluéncia ne l mameluco, ne l mestiço, ne l luso-brasileiro que nacie i ne l ouropeu que se fixaba». La anfluéncia tupi se dou na alimentaçon, ne l lhéngua, ne ls porcessos agrícolas, de caça i pesca, nas superstiçones, questumes, folclore, cumo splica Cascudo:

«L tupi era la raça stórica, studada puls missionários, dando la tropa auxiliar, recebindo l batismo i ajudando l cunquistador a spulsar einimigos de sue tierra. (…) Éran ls artífices de la rede de pesca, criadores de la farinha de mandioca, farinha de palo, de l cumplexo de la goma de mandioca, de las bubidas de fruitas i raízes, de la chicha i peixe moqueados, eilemientos que possiblitórun l abanço branco pul serton».

De l lhado ouropeu, la çcubierta de l Brasil fui precedida por bários tratados antre Pertual i Spanha, stablecendo lhemites i debedindo l mundo yá çcubierto de l mundo inda por çcubrir.

Destes acuordos assinados a la çtáncia de la tierra atribuída, l Tratado de Tordesilhas (1494) ye l mais amportante, por definir las porçones de l globo que caberian la Pertual ne l período an que l Brasil fui quelónia pertuesa[2]. Stablecian sues cláusulas que las tierras la lheste dun meridiano eimaginário que passarie a 370 léguas marítimas la oeste de las ilhas de Cabo Berde pertencerian al rei de Pertual, anquanto las tierras la oeste serien posse de ls reis de Castielha (atualmente Spanha). Ne l atual território de l Brasil, la lhinha atrabessaba de norte la sul, de la atual cidade de Belén de l Pará a la atual Laguna, an Santa Catarina.

Quando soube de l tratado, l rei de Fráncia Francisco I tenerie indagado qual era "la cláusula de l testamiento de Eiba" que debedie l planeta antre ls reis de Pertual i Spanha i l scluía de la partilha.

Refréncias[eiditar | eiditar código-fuonte]

  1. CASCUDO, Lhuís de la Cámara, Dicionário de l folclore brasileiro, p. 865 de l belume II.
  2. LIMA, Oulibeira. Çcubrimiento de l Brasil. in: Lhibro de l Centenário (1500-1900) (b. III). Riu de Janeiro: Amprensa Nacional, 1902.