Bossa nova

Ourige: Biquipédia, la anciclopédia lhibre.
(Ancaminamiento de Bossa Nova)

Modelo:Anfo/Género musical Bossa Nuoba ye un mobimiento de la música popular brasileira de l final de ls anhos 50 lançado por João Gilberto, Ton Jobin, Binícius de Moraes i moços cantores i/ó cumpositores de classe média de la zona sul carioca, deribado de l samba i cun fuorte anfluéncia de l jazç. D'ampeço, l termo era solo relatibo a un nuobo modo de cantar i tocar samba naqueilha época, ó seia, a ua reformulaçon stética drento de l moderno samba carioca ourbano. Cul passar de ls anhos, la Bossa Nuoba tornou-se un de ls mobimientos mais anfluentes de la stória de la música popular brasileira, coincido an to l mundo, un grande eisemplo desso ye la música Garota de Ipanema cumpuosta an 1962 por Binícius de Moraes i António Carlos Jobin.

Ouriges[eiditar | eiditar código-fuonte]

La palabra bossa apareciu pula purmeira beç na década de 1930, an Cousas Nuossas, samba de l popular cantor Noel Rosa: L samba, la prontidon/i outras bossas,/son nuossas cousas(...). La spresson bossa nuoba passou a ser outelizada tamien na década seguinte para aqueilhes sambas de breque, baseado ne l talento d'amprobisar paradas súbitas durante la música para ancaixar falas.

Alguns críticos musicales çtacan ua cierta anfluéncia que la cultura amaricana de l Pós-Guerra, de musiqueiros cumo Stan Kenton, cumbinada al ampressionismo erudito, de Debussy i Rable, tubo na bossa nuoba, specialmente de l col jazç i bebop. Ambora tenga pouca anfluéncia de música strangeira cumo l Jazç, la Bossa Nuoba ten eilemientos de samba sincopado.[1] Para alhá desso, habie un fundamental anconformismo cul formato musical de época. Ls cantores Dick Farney i Lúcio Albes, que fazirun sucesso ne ls anhos de la década de 1950 cun un jeito suabe i menimalista (an ouposiçon a cantores de grande poténcia sonora) tamien son cunsidrados anfluéncias positibas subre ls garotos que fazirun la Bossa Nuoba.

Un ambrion de l mobimiento, yá na década de 1950, éran las reuniones casuales, fruitos d'ancuontros dun grupo de musiqueiros de la classe média carioca an apartamientos de la zona sul, cumo l de Nara Lion, na Abenida Atlántica, an Copacabana. Nestes ancuontros, cada beç mais frequentes, a partir de 1957, un grupo se reunia para fazer i oubir música. Dentre ls partecipantes stában nuobos cumpositores de la música brasileira, cumo Billy Blanco, Carlos Lyra, Roberto Menescal i Sérgio Ricardo, antre outros. L grupo fui oumentando, abraçando tamien Chico Feitosa, João Gilberto, Luiç Carlos Benies, Ronaldo Bóscoli, antre outros.

Purmeiro mobimiento musical brasileiro eigresso de las faculdades, yá que ls purmeiros cuncertos fúrun rializados an ámbito ounibersitairo, pouco a pouco aqueilho que se tornarie la bossa nuoba fui acupando bares de l circuito de Copacabana, ne l chamado Beco de las Garrafas.

Ne l final de 1957, nua destas apersentaçones, ne l Coleijo Eisraelita-Brasileiro, tenerie habido l'eideia de chamar l nuobo género - anton solo chamado de samba sessiones, nua aluson a la fuson antre samba i jazç -,debido a un recado scrito nun quadro-negro, probabelmente escrito por ua secretaira de l coleijo, chamando las pessonas para ua apersentaçon de samba-sessiones por ua turma "bossa-nuoba". Ne l'eibento participórun Carlos Lyra, Ronaldo Bóscoli, Sylbia Telles, Roberto Menescal i Luiç Eça, adonde fúrun anunciados cumo "(...)grupo bossa nuoba apersentando sambas modernos".[2]

Ampeço oufecial[eiditar | eiditar código-fuonte]

Modelo:Double eimage Mobimiento que quedou associado al crecimiento ourbano brasileiro - ampulsionado pula fase zambolbimentista de la persidéncia de Juscelino Kubitschek (1955-1960) -, la bossa nuoba ampeçou-se para muitos críticos quando fui lançado, an Agosto de 1958, un cirne simples de l biolonista baiano João Gilberto (cunsidrado l papa de l mobimiento), cuntendo las cançones Chega de Suidade (Ton Jobin i Binicius de Moraes) i Bin Buono (de l própio cantor).

Meses antes, João participara de Cançon de l Amor Demales, un álbun lançado an Maio daquele mesmo anho i sclusibamente dedicado a las cançones de l'ampeçante dupla Ton/Binicius, anterpretado pula cantora fluminense Eilizeth Cardoso. D'acuordo cul scritor Ruy Castro (an sou libro Chega de suidade, de 1990), este LP nun fui un sucesso eimediato al ser lançado, mas l çco puode ser cunsidrado un de ls marcos de la bossa nuoba, nun solo por tener trazido alguas de las mais clássicas cumposiçones de l género - antre las quales, Luciana, Strada Branca, Outra Beç i Chega de Suidade-, cumo tamien pula célebre batida de l biolon de João Gilberto, cun sous acordes dissonantes i anspirados ne l jazç norte-amaricano - anfluéncia esta que darie argumientos als críticos de la bossa nuoba.

Outras de las caratelísticas de l mobimiento éran sues letras que, cuntrastando culs sucessos d'até anton, abordában temáticas lebes i çcumpromissadas - eisemplo çto, Meditaçon, de Ton Jobin i Newton Mendonça. La forma de cantar tamien se defrenciaba de la que se tenie na época. Segundo l maestro Júlio Medaglia, "zambolber-se-iba la prática de l canto-falado ó de l cantar baixinho, de l testo bien pronunciado, de l ton coloquial de la narratiba musical, de l'acumpanhamiento i canto antegrando-se mutuamente, an lugar de la balorizaçon de la 'grande boç'".[3]

An 1959, era lançado l purmeiro LP de João Gilberto, Chega de suidade, cuntendo la faixa-títalo - cançon cun cerca de 100 regrabaçones feitas por artistas brasileiros i strangeiros. A partir deilhi, la bossa nuoba era ua rialidade. Para alhá de João, parte de l repertório clássico de l mobimiento debe-se las parceries de Ton Jobin i Binícius de Moraes. Custa-se, segundo muitos afirman, que l sprito bossa-nobista yá se ancontraba na música que Jobin i Moraes fazirun, an 1956, pa la peça Orfeu de la Cunceiçon, purmeira parcerie de la dupla, que stubo acerca de nun acuntecer, ua beç que Binícius purmeiro antrou an cuntato cun Badico, l famoso parceiro de Noel Rosa i ex-nembro de l Bando de la Luna, para fazer la trilha sonora. Ye dessa peça, baseada na tragédia Griega Orfeu, ua de las guapas cumposiçones de Ton i Binícius, "Se todos fússen eiguales la bocé", yá prenunciando ls eilemientos melódicos de la Bossa Nuoba.

Para alhá de Chega de suidade, ls dous cumpusírun Garota de Ipanema, outra repersentatiba cançon de la bossa nuoba, que se tornou la cançon brasileira mais coincida an to l mundo, depuis de Augarielha de l Brasil (Ary Barroso), cun mais de 169 grabaçones, antre las quales de Sarah Baughan, Stan Getç, Frank Sinatra (cun Ton Jobin), Eilla Fitzgerald antre outros. Ye de Ton Jobin tamien, junto cun Newton Mendonça, las cançones Zafinado i Samba dua Nota Solo, dous de ls purmeiros clássicos de l nuobo género musical brasileiro la séren grabados ne l mercado norte-amaricano a partir de 1960.

Mudanças[eiditar | eiditar código-fuonte]

An meados de la década de 1960, l mobimiento apersentarie ua spece de cison eideológica, formada por Marcos Balle, Dori Caymmi, Edu Lobo i Francis Hime i stimulada pul Centro Popular de Cultura de la UNE. Anspirada nua bison popular i nacionalista, este grupo fizo ua crítica de las anfluéncias de l jazç norte-amaricano na bossa nuoba i propós sue reaprossimaçon cun cumpositores de morro, cumo l sambista Zé Ketti. Un de ls pedamiegos de la bossa, Carlos Lyra, aderiu l'esta corriente, assi cumo Nara Lion, que promobiu parceries cun artistas de l samba cumo Cartola i Nelson Cabaquinho i baion i xote nordestinos cumo João de l Bal. Nesta fase de releituras de la bossa nuoba, fui lançado an 1966 l'antológico LP "Ls Afro-sambas", de Binicius de Moraes i Baden Powell.

Antre ls artistas que se çtacórun nesta segunda geraçon (1962-1966) de la bossa nuoba stan Paulo Sérgio Balle, Edu Lobo], Marcos Basconcelos, Dori Caymmi, Nelson Motta, Francis Hime, Wilson Simonal, antre outros...

Fin de l mobimiento, de la bossa a la MPB[eiditar | eiditar código-fuonte]

Un de ls maiores spoentes de la bossa nuoba cumporia un de ls marcos de l fin de l mobimiento. An 1965, Binícius de Moraes cumpós, cun Edu Lobo, Arrastron. La cançon serie defendida por Eilis Regina ne l I Festibal de Música Popular Brasileira (de la zaparecida TB Eicelsior), rializado ne l Guarujá naquel mesmo anho. Era la fin de la bossa nuoba i l'ampeço de l que se rotularie MPB, género difuso qu'abarcarie dibersas tendéncias de la música brasileira até l'ampeço de la década de 1980 - época an que surgiu un pop rock nacional renobado.

La MPB nacie cun artistas nobatos, de la segunda geraçon de la bossa nuoba, cumo Giraldo Bandré, Edu Lobo i Chico Buarque de Houlanda, qu'aparecian cun frequéncia an festibales de música popular. Bien-sucedidos cumo artistas, eilhes tenien pouco ó quaije nada de bossa nuoba. Bencedoras de l II Festibal de Música Popular Brasileira, rializado an San Paulo an 1966, Çparada, de Giraldo, i La Banda, de Chico, puoden ser cunsidradas marcos desta rutura i mutaçon de la bossa an MPB.

Legado[eiditar | eiditar código-fuonte]

La fin cronológico de la bossa nun seneficou la stinçon stética de l'estilo. L mobimiento fui ua grande refréncia para geraçones posteriores d'artistas, de l jazç (a partir de l sucesso strondoso de la berson anstrumental de Zafinado pula dupla Stan Getç i Charlie Byrd) a ua corriente pós punk británica (d'artistas cumo Style Council, Matt Bianco i Eiberything but the Girl).

Ne l rock brasileiro, hai de se çtacar tanto la regrabaçon de la cumposiçon de Lobon, Me chama, pul musiqueiro bossa-nobista João Gilberto, an 1986, para alhá de la famosa música de l cantor Cazuza cumpuosta por el i outros músicos, Faç parte de l miu show, grabada an 1988, cun arranjos fuortemente anspirados na Bossa Nuoba.

Sou legado ye balioso, deixando bárias joias de la música nacional, dentre las quales Chega de Suidade, Garota de Ipanema, Zafinado, L barquinho, You Sei Que Bou Te Amar, Se Todos Fússen Eiguales La Bocé, Augas de márcio, Outra Beç, Cousa mais guapa, Corcobado, Ansensateç, Marie Naide, Samba dua nota solo, L parro, Lobo Bobo, Suidade fizo un Samba

Artistas de l mobimiento[eiditar | eiditar código-fuonte]

Modelo:Dib col

Modelo:Dib col fin

Bibliografie[eiditar | eiditar código-fuonte]

  • ALBIN, Ricardo Crabo (Criaçon i Superbison Giral). Dicionário Houaiss Eilustrado de la Música Popular Brasileira. Riu de Janeiro: Paracatu, 2006.
  • CASTRO, Ruy. Chega de suidade. San Paulo: Cumpanha de las Letras, 1990.
  • CASTRO, Ruy. La óndia que se argueu ne l mar; nuobos mergulhos na Bossa Nuoba. San Paulo: Cumpanha de las Letras, 2001.
  • MORAIS JUNIOR, Luis Carlos de. L Sol naciu pra todos:la Stória Secreta de l Samba. Riu de Janeiro: Litteris, 2011.

Ber tamien[eiditar | eiditar código-fuonte]

L Commons ten ua catadorie cun eimaiges i outros fexeiros subre Bossa nova

Refréncias

Ligaçones sternas[eiditar | eiditar código-fuonte]

Modelo:Samba